Η εικόνα τής ευτυχίας

... μάλλον!
:-)




Πολλές πολλές ευχές για τον Καινούργιο Χρόνο!!!

Idom

Μπίζζζζζ...

http://news247.gr/ellada/eidiseis/xaos_sthn_psyxologikh_eksetash_twn_astynomikwn.1511548.html


Άντε, καλέ...

11 -11 -11

Από το blog τού Γιάννη Χάρη:

εδώ και εδώ .

Πού να προσπαθώ να γράψω κάτι καλύτερο...

Και αναρωτιέμαι:
"Όλοι μας τους φέραμε;"
σε αντιστοιχία με το "όλοι μας τα φάγαμε;"...

Idom

Εναλλακτική πρόταση

Για το καλό τής χώρας

Εγώ όπως ξέρετε δεν επιδιώκω τιμές και αξιώματα.
Αλλά αν με καλέσει ο λαός θα αποδεχθώ τις ευθύνες μου και θα δεχθώ την θέση τού πρωθυπουργού.

Idom


* Το παραπάνω με μικρές διάφορες στην διατύπωση, το είχα ακούσει από διάφορους πικραμένους, πριν πολλά χρόνια, όταν είχε προκύψει να (ανα)ζητείται Πρόεδρος τής Ελληνικής Δημοκρατίας ευρείας αποδοχής.
Ήταν εντυπωσιακό πόσοι είχαν βάλει δημοσιογράφους να τους ρωτάνε για να απαντήσουν ότι θα πεισθούν τοις κείνων ρήμασι και - τι να κάνουν; - θα γίνουν Πρόεδροι.

Η τρέχουσα υπερταχεία διαδικασία - καθόλου εύπεπτη από ο δικό μας σύστημα - δεν επέτρεψε τέτοιες guest star εμφανίσεις. Οπότε έσπευσα για να αναπληρώσω το κενό.
Ι.

Τυχαίο; Δεν νομίζω...

Ξημερώματα Σαββάτου και στο κανάλι τής Βουλής μόλις έχει τελειώσει η αναμετάδοση τής ψηφοφορίας εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, από τό Κοινοβούλιο.
Το καλό κανάλι, ως συνήθως στο τέλος τού προγράμματος, βάζει την κάρτα με το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας και μαζί μουσική.

Και ΤΙ επέλεξαν ως μουσική υπόκρουση;;;
Ιδού:
(δείτε στο κάτω μέρος τής "οθόνης")

Ουαχαχαχά!

Και μόλις τελείωσε το 1ο μέρος από το Γερμανικό Ρέκβιεμ τού Μπραμς, καπάκι έβαλαν το Ρέκβιεμ τού Μότσαρτ! Δυστυχώς από εκεί δεν κράτησα ντοκουμέντο...

Διασκεδαστικότατοι!

Idom


Υ/γ.: να πω την αλήθεια, αυτά τα δύο έργα τα βάζουν κατά κόρον, οπότε μπορεί να ήταν τυχαίο - αν και ανατριχιαστικό. Αν έπαιζαν δεύτερο το Ρέκβιεμ τού Μπερλιόζ, τότε σίγουρα κάποιος θα είχε πολύ χιούμορ εκεί στο κανάλι τής Βουλής.

Αυξηθήκαμε, αυξηθήκαμε!

Μεγάλη νύχτα η κτεσινή!
Ενώ εγώ – και εσείς; - κοιμόμουν, γεννήθηκε ο εβδομοδισεκατομμυριοστός ανθρώπινος κάτοικος τού πλανήτη μας (μετρώντας τους τρέχοντες ζωντανούς, εννοείται). Αν δεν έχουμε κάποια σοβαρή έλλειψη πληροφόρησης, τόσοι πολλοί νοματαίοι βρισκόμαστε για πρώτη φορά μαζί στην Γη αντάμα.

Η αλήθεια είναι ότι παρακολουθούσα το θέμα εδώ και μέρες. Όσοι ξεκοκκαλίζουν το ιστολόγιό μου θα έχουν δει ότι έχω βάλει έναν ανθρωπομετρητή (Γερμανικής πιστότητας!) που μάς μετράει δυτερόλεπτο το δευτερόλεπτο πόσοι είμαστε (λέμε τώρα...)
Κανονικά, θα έπρεπε να ξαγρυπνίσω και να δω τον κάουντερ να αλλάζει από 6999999999 (ή κάτι λιγότερο) σε 7000000000 (ή σε κάτι περισσότερο). Αλλά προτίμησα να κοιμηθώ.

Εύχομαι πάρα πολύ δυνατά στον εβδομοδισεκατομμυριοστό άνθρωπο που μάς συντροφεύει και ακόμα δεν έχει κάνει τα πρώτα του ημερήσια γενέθλια, να είναι γερός και υγιής και να ζήσει καλά και ευτυχισμένος! Ημιεπίσημα, τρεις φιναλίστς ως τώρα έχουν δηλωθεί από τις χώρες τους ως Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ 7000000000ός συνάνθρωπός μας και μάλλον πολλές εταιρείες θα σπεύσουν να γεμίσουν τα τρία μωρουλίνια και τις φαμίλιες τους με δώρα και διαφημιστικά σκατολοΐδια, οπότε για τα επόμενα χρόνια τα μωράκια θα έχουν λυμένο το οικονομικό πρόβλημά τους.

Εύχομαι και για όλους τους άλλους ανθρώπους πριν και μετά τον 7000000000ό τα καλύτερα. Δυστυχώς βέβαια στην πράξη δεν κάνω και πολλά πράγματα για να υπάρξει αυτή η βελτίωση. Και μια που ακόμα ανήκω σε μία αναπτυγμένη χώρα τής Δύσης, με κατά κεφαλήν ΑΕΠ πολύ πάνω από τον ανθρώπινο μέσο όρο, είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι συμμετέχω (έμμεσα έστω) σε διάφορα κακά πράγματα που κλέβουν από την ευημερία των πολλών φτωχότερων.


Σήμερα όμως θέλω να ασχοληθούμε με λίγα μαθηματικά.

Χοντρικά αυξηθήκαμε κατά ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους μέσα σε 12 χρόνια. Από τα 6000000000 στα 7000000000. Δηλαδή αυξηθήκαμε 7/6=1.166 φορές σε 12 χρόνια. Αν κάνουμε την παραδοχή ότι αυτός ο ρυθμός άυξησης θα μείνει σταθερός, τότε, η περίοδος διπλασιασμού τού πληθυσμού, Τδ, βρίσκεται από τον τύπο:

2 ^ (12/Τδ) = 7/6 => (12/Τδ) * λογ(2) = λογ(7/6) => Τδ = 54
(Το «*» σημαίνει επί και το «^» ύψωση σε δύναμη).

Ωραία. Κάθε 54 χρόνια λοιπόν γινόμαστε διπλάσιοι. Άρα σε 54 χρόνια θα είμαστε 14 δισεκατομμύρια και σε 162 χρόνια, 56 δισεκατομμύρια.
Πρέπει και να τρώμε βέβαια. Η τεχνολογία όλο και εξελίσσεται – ευτυχώς – οπότε μπορούμε να τα μετατρέπουμε όλα σε τροφή. Ας πούμε ότι κάθε άνθρωπος ζυγίζει κατά μεσο όρο 70 κιλά (τόσο το θεωρούν οι κατασκευαστές ασανσέρ, μην κοιτάτε εμένα...).

Η Γη έχει μάζα περίπου ίση με 6*10^24 κιλά.
(Δεν θέλω αηδίες ότι το κιλό δεν είναι μονάδα μάζας κ.λπ.. Τώρα χρησιμοποιώ, την καθομιλουμένη έννοια τού κιλού. Τα πρόσεξα αυτά στους υπολογισμούς.)
Ωραία. Αν την φάμε ΟΛΗ την Γη, σε πόσους ανθρώπους αντιστοιχεί η μάζα της;
6*10^24 / 70 = 8.6 * 10^22
Πω πω, άνθρωποι!...
Και σε πόσο καιρό, te, θα το έχουμε κάνει αυτό;
Λοιπόν, βάζουμε 7*10^9 * 2^(te/54) = 8.6 * 10^22 => κάντε και εσείς τις πράξεις για να μη λέτε ότι βγάζω λαγούς απ’ το καπέλο => λογ(2^(te/54)) = λογ(1.2*10^13) => te = 54 * 43.5 => te = 2348 .

Χμμμ... Σε 2348 χρόνια θα έχουν φάει οι απόγονοί μας ολοκληρη τη Γη!
Αν το σκεφτείτε δεν είναι τόσα πολλά, ε; Περίπου τόσα χρόνια πιο πριν ο Αλέξανδρος στεφόταν βασιλιάς των Μακεδόνων, ο Βουδισμός μετρούσε ήδη 150 χρόνια και χτιζόταν το Στόνχετζ... Πολύ γνωστά γεγονότα και κοντινοί μας άνθρωποι, έτσι;!

Καλά, ας δούμε πότε θα έχουμε φάει το Ηλιακό σύστημα, μαζί με τον Ήλιο. Αυτό θα μάς κρατήσει περισσότερο.
Σε ένα πολύ επιστημονικό σάιτ βρήκα ότι η μάζα τού Ηλιακού συστήματος είναι περίπου 2*10^30 κιλά. Ασήκωτο. Αντιστοιχεί σε 2*10^30 / 70 = 2.9 * 10^28 ανθρώπους.
Αυτό θα το φάμε σε ts χρόνια:
7*10^9 * 2^(ts/54) = 2.9 * 10^28 => ts = 3340 .

Δεν πάμε καλά. Πάλι λίγο είναι. Έχουμε ιστορικές μνήμες 3340 χρόνων. Πριν 3340 χρόνια ΔΕΝ υπήρχε ακόμα η Σφίγγα. Υπήρχαν μαμούθ. Και ζουν ακόμα, σκόρπια στη Γη, κάποια δεντράκια που είναι γηραιότερα. 3340 χρόνια περνάνε γρήγορα.

Καλά, ας δούμε πότε θα ‘χουμε φάει το Γαλαξία μας. Όλον - ξέρετε εσείς τώρα.
Έχει μάζα 1.4*10^42 κιλά, το οποίο αντιστοιχεί σε 2*10^40 ανθρώπους των 70 κιλών ο καθένας. Και θα έχει γίνει σε tg χρόνια:
7*10^9 * 2^(tg/54) = 2*10^40 => tg = 5464 .

Αυτή τη φορά κάτι γίνεται. Έχουμε καιρό μπροστά μας μέχρι να φάμε όλον τον Γαλαξία. Σε 5464 χρόνια ποιος ζει ποιος πεθαίνει.

Ε, τώρα ας βάλουμε κάτι δύσκολο! Πότε θα έχουμε φάει τα πάντα; ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Όλο το γνωστό Σύμπαν – το ωραίο «γνωστό» μας Σύμπαν (όχι τίποτις παράλληλα Σύμπαντα και περίεργα πράματα).
Το γνωστό Σύμπαν δεν έχει ζυγιστεί αλλά οι επιστήμονες το κόβουν να έχει μάζα πάνω από 3*10^50 κιλά. Ο Louis Nielsen μάλιστα λέει ότι περιέχει 1.6*10^60 κιλά μάζας. Ας πούμε ότι αυτός έχει δίκιο – γιατί όχι;
Τρώγοντας έρχεται η όρεξη και καλώς εχόντων των πραγμάτων, η μάζα τού Σύμπαντος μπορεί να αντιστοιχηθεί σε 1.6*10^60/70 = 2.3*10^58 ανθρώπους. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο νούμερο. Αν δεν κάνω λάθος, διαβάζεται δύο πενηνταδυάκις εκατομμύρια, τριακόσια σαρανταεννεάκις εκατομμύρια – αλλά δεν βάζω και στοίχημα. Φρικιώ για την παρεπόμενη γραφειοκρατία και για το πώς θα θυμάται ο κάθε φουκαράς τον αριθμό δελτίου ταυτότητάς του. Αλλά ξέχασα. ΔΕΝ θα υπάρχουν δελτία ταυτότητας τότε, θα τα έχουμε φάει και αυτά. Και τα γραφεία και τα στυλό και τα i++ Pod και τους συνδετήρες και τα ταπεράκια... Οι απόγονοί μας θα αιωρούνται στο κενό, ούτε να πατάνε θα ‘χουν, ούτε να αναπνέουν, ούτε θα βλέπουν τίποτα. Θυμάστε; Θα έχουμε φάει τους γλόμπους και τους Ήλιους.

Εντάξει, δεν γίνονται αυτά θα μού πείτε. Αλλά ΑΝ γίνονταν σε πόσο καιρό θα γίνονταν, αν συνεχίσουμε να διπλασιαζόμαστε κάθε 54 χρόνια;

Σε 8703 χρόνια.

Σε 8703 χρόνια, σε ΠΟΛΥ λιγότερα από όσα χρειάζονται για να ταξιδέψουμε στο Σύμπαν – αν δεν βρούμε τίποτις σκουληκότρυπες και υπερδιαστάσεις – θα το έχουμε φάει. Δεν ξέρω πώς, αλλά έτσι λένε τα μαθηματικά.

Ή...

Ή δεν θα το έχουμε φάει.
Που σημαίνει ότι θα αυξανόμαστε με βραδύτερο ρυθμό; Μπαααα... Από την στιγμή που θεωρούμε ότι «πάντα» θα αυξανόμαστε, με κάποιον σταθερό ρυθμό, κάποτε θα το φάμε το Σύμπαν. Αργά ή γρήγορα.

Η μόνη λύση για να μην φάμε το Σύμπαν,
για να μην φάμε τον Γαλαξία,
να μην φάμε το Ηλιακό σύστημα
ούτε ολάκερη τη Γη,
ούτε καν τη βιόσφαιρα*, ...

είναι να σταματήσουμε να αυξανόμαστε ΤΩΡΑ.

Τ Ω Ρ Α !


Ζήτω η 26η Σεπτεμβρίου!
(Άντε, δουλέψτε και εσείς λίγο. Βρείτε τι γιορτάζουμε στις 26 τού Σεπτέμβρη.)

Idom


* Δεν ήθελα να σας τρομάξω από την αρχή. Τώρα που είστε υποψιασμένοι σάς το λέω. Θα έχουμε φάει όλα τα δάση και το πλαγκτόν και τα βακτήρια και τις φάλαινες και τα πουλιά και τα μανιτάρια και τα σκουλήκια και και και... σε 392 χρόνια. Σε 16 γενιές περίπου.
Γαργαντούες, ε;!


Αντίστοιχοι διασκεδαστικοί υπολογισμοί υπάρχουν στο βιβλίο τού Ισαάκ Ασίμωφ, «Σήμερα, Αύριο και...»। Εκεί, ο πολύς Ασίμωφ λαμβάνει μία μικρότερη περίοδο διπλασιασμού και τα χρονικά νούμερα έρχονται πολύ πιο απειλητικά κοντά (μας).

Αμφιβολίεεεες...

Δύο απορίες επί πρακτικών θεμάτων με ταλανίζουν τελευταία:


α απορία:

Πώς αποφασίζουν οι υπάλληλοι τού Υπουργείου Αγάπης ποιοι θα είναι οι ένστολοι και ποιοι οι κουκουλοφόροι, κάθε φορά;
Τα "βγαζουν"; (α-μπε-μπα-μπλομ...)
Αφήνουν την τύχη να αποφασίσει; (κορώνα - γράμματα...)
Υπάρχει λοχίας που βγάζει το πρόγραμμα τού μήνα;

Υποαπορία:
Οι κουκουλοφόροι πληρώνονται κάτι τις παραπάνω; Δεν θεωρείται βαρύ και ανθυγειινό το λειτούργημά τους; (Είναι πιθανό ότι υπάρχει ιδιαίτερο επίδομα, οπότε οι θέσεις θα είναι ανάρπαχτες...)


β απορία:

Έξω από την Βουλή δύσκολα ανασαίνεις.
Μέσα στη Βουλή δεν φτάνει η μπόχα; Δεν έχει γίνει ντουμάνι; (Είναι και κολώδης αυτός ο καπνός.)
Πώς συνεδριάζουν οι βουλευτές μας; Μερικοί είναι γέροι άνθρωποι και μερικοί με προβλήματα υγείας.
Υπάρχει σύστημα καθαρισμού τού αγέρα τής Βουλής των Ελλήνων;

Ρε μπας και συνεδριάζουν σε κάνα στουντιάκι εκτός κέντρου, με ψεύτικα σκηνικά, και μας δουλεύουν; (Για το καλό μας βέβαια.)

Idom

Αναδρομικά...

Ο έρωτας, το φτάρνισμα και τα λεφτά δύσκολα κρύβονται...
















Η εικονογράφηση από την ιστοσελίδα
http://www.sportaphile.com/2008/02/27/scrooge-mcduck-the-originator-of-makin-it-rain/

Πυρηνική ενέργεια; - ΟΧΙ, ευχαριστώ!

Μία πολύ χαρμόσυνη είδηση!

(ή http://www.skai.gr/news/world/article/170847/eos-to-2022-i-germania-tha-egataleipsei-tin-puriniki-energeia-/ )

Να την έχουμε υπόψη μας, μια και τα τελευταία χρόνια προσπαθούν μερικοί να παρουσιάσουν την χρήση τής πυρηνικής ενέργειας ως αναγκαία και ως μονόδρομο.

Και φυσικά να μην ξεχνάμε ότι τα ισχυρά κράτη που θα ξεφορτώνονται τους πυρηνικούς αντιδραστήρες, με χαρά θα θέλουν να πουλήσουν τέτοια τεχνολογία σε απομακρυσμένες μπανανίες...


Idom

Αναμνήσεις ενός φυτοφάγου

Κάποτε ζούσε ένας αγρότης (farmer), πατέρας δύο γιων. Όταν ο ένας γιος ενηλικιώθηκε, ζήτησε επίμονα από την πατέρα του το μερίδιο τής οικογενειακής περιουσίας που τού αναλογούσε, μετά ρευστοποίησε και την έκανε για τα ξένα.
Ο άλλος γιος έμεινε σπίτι και λύσσαγε στη δουλειά. Και η οικογενειακή περιουσία όλο μεγάλωνε.

Ο γιος που ξενιτεύτηκε ενδιαφερόταν μόνο για διασκεδάσεις και life style. Σύντομα ξόδεψε όλα του τα λεφτά και έμεινε ταπί. Εκτός αυτού η χώρα χρεοκόπησε και ο νέος πείνασε. Πήγε να πιάσει δουλειά αλλά καθώς δεν ήξερε πολλά να κάνει, η μόνη δουλειά που βρήκε ήταν εκείνη τού χοιροβοσκού. Όμως και εκεί πεινούσε. Ζητούσε να φάει από τα χαρούπια των γουρουνιών και κανένας δεν τού ‘δινε...

Κάποια στιγμή, μέσα στην απελπισία του αφυπνίσθηκε και θυμήθηκε το σπίτι του και τον πατέρα του. Θυμήθηκε ότι εκεί οι υπηρέτες είχαν να φάνε με το παραπάνω. Ντρεπόταν να γυρίσει και ούτε λόγος να ζητήσει να τον δεχτούν ως ισότιμο μέλος στην οικογένεια, αλλά ένιωσε ότι μπορούσε να πει, από τα μέσα του, «πατέρα, ζητάω συγγνώμη μπροστά σε θεούς και ανθρώπους, δεν είμαι άξιος για την οικογένειά σου, αλλά πάρε με σε παρακαλώ ως υπηρέτη και θα δουλέψω τίμια». Και ξεκίνησε.

Την ημέρα που έφτανε στο σπίτι, ο πατέρας του βρισκόταν στο studio τού πάνω ορόφου, τον είδε από μακριά και λωλάθηκε. Κουτρουβάλησε τις σκάλες, έτρεξε, έπεσε στην αγκαλιά του γιου του και τον φιλούσε.
«Γύρισες, παιδάκι μου. Γύρισες!» Και μαζί βλέποντας τα χάλια τού νέου μισόκλαιγε.
Ο γιος, που αυτό δεν το περίμενε, ψέλλισε μερικά λόγια και είπε αυτά που είχε ετοιμάσει, «Πατέρα σού ζητώ συγχώρεση ενώπιον θεών και ανθρώπων. Δεν είμαι άξιος να λογιέμαι για γιος σου...».
Εκεί κάπου σταμάτησε, γιατί ο μπαμπάς ούτε που τον άκουγε, ούτε τον άφηνε να συνεχίσει, είχαν μαζευτεί και οι υπηρέτες που τους είδανε και ο μπαμπάς εκτόξευε παραγγελιές:
«Πάρτε τον γιο μου, πλύντε τον, κουρέψτε τον, κάν’τε του μασάζ και απολέπιση, ντύσ’ τε τον με ρούχα καθαρά και στολίστε τον!... Και μετά ετοιμάστε τσιμπούσι να γιορτάσουμε. Σφάξτε το μοσχάρι, το θρεφτάρι μας, να φάμε να ευφρανθούμε, γιατί είναι μέρα χαράς σήμερα, ο γιος μου που τον είχα σαν νεκρό είναι πάλι εδώ.»
Και έτσι έγιναν όλα.

Βράδιαζε πια και το γλέντι συνεχιζόταν, αλλά ένα περίεργο πράμα, κανένας δεν είχε φροντίσει να ειδοποιήσει τον άλλο γιο που εργαζόταν μακρύτερα στις φυτείες. Βέβαια, η ιστορία αυτή συνέβη πολύ παλιά (πριν το 33 μ.Χ.) και εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν μέσα τηλεειδοποίησης. Αν υποθέσουμε ότι ο γιος δεν είχε αφήσει μήνυμα για το που ακριβώς πήγαινε, ίσως να είναι δικαιολογημένο που δεν τον βρήκαν. Irrelevant.
Ο γιος πάντως καθώς επέστρεφε, άκουσε από μακριά φωνές, γέλια και τραγούδια και είδε την φωτοχυσία.
Τού ήρθε τόσο ξένη αυτή η εικόνα (σουρπράιζ πάρτυ είχε να οργανωθεί από τότε που η τελευταία γυναίκα εγκατέλειψε το σπίτι – θα παρατηρήσατε ήδη ότι πουθενά στην ιστορία δεν αναφέρθηκε ούτε μαμά ούτε αδερφή – και ούτε θα αναφερθεί - ας το θεωρήσουμε και αυτό irrelevant), που κοκάλωσε και αντί να μπει να ρωτήσει τους δικούς του τι τρέχει, σταμάτησε ένα διερχόμενο υπηρέτη και ρώτησε εκείνον.
«Μικρέ ζαχίμπ», απάντησε ο υπηρέτης, «γύρισε ο άλλος μικρός ζαχίμπ και ο μεγάλος ζαχίμπ χάρηκε πολύ και είπε να σφάξουμε το καλοθρεμμένο μοσχάρι και να το γιορτάσουμε!»
Τού μικρού ζαχίμπ τού ήρθε ένας μικρός κόλπος.
«Ο μικρός ζαχίμπ;... Τι; Πώς; Γιατί ήρθε; Πώς ήρθε;...»
«Αχ, μικρέ ζαχίμπ, ο μικρός ζαχίμπ γύρισε ρακένδυτος και αδυνατισμένος. Φαίνεται ότι δεν τού έμεινε δεκάρα και πεινούσε. Και φαίνεται...»
Και ο υπηρέτης άρχισε να δίνει ραπόρτο ψιλοκομμένο στον αδερφό – Κύριος οίδε από ποιες πηγές – γιατί είναι σίγουρο ότι όσο η Γη θα γυρίζει, ενδέχεται να ξεχνάμε να ειδοποιήσουμε τον ένα αδερφό για τη γιορτή που οργανώνεται, αλλά είναι σίγουρο ότι θα συλλέξουμε πληροφορίες για τα έργα και τις ημέρες τού άλλου αδερφού.

Κάποια στιγμή ο δουλευταράς αδερφός ένιωσε ότι αυτό το δελτίο ειδήσεων ήταν ατιμωτικό και για τον ίδιο και είπε στον υπηρέτη «καλά, καλά, πήγαινε».
Αλλά είχε γίνει κουδούνι, ήταν δηλαδή πολύ θυμωμένος και όσο το σκεφτόταν ακόμα πιο πολύ και δεν έμπαινε στο σπίτι.
Αυτό όμως το σφύριξαν στον πατέρα – ότι δηλαδή ο άλλος γιος του ήταν έξω και δεν έμπαινε - (ίσως το έκανε ο πρόθυμος, ομιλητικός υπηρέτης, για να ‘χει «δεμένο τον γάιδαρό του»), οπότε ο πατέρας βγήκε αμέσως για να γυρέψει τον φρόνιμο γιο.
«Γιε μου γύρισε ο αδερφός σου! Ο αδερφός σου από τα ξένα, σήμερα και το γιορτάζουμε».
Αλλά είδε το σκοτεινιασμένο πρόσωπο τού γιου του και ο μισός μαράθηκε.
«Μα τι έχεις γιε μου, τι συμβαίνει; Έλα να χαρείς.»
Καταλάβαινε ότι ο γιος είχε θυμώσει και ίσως ζήλευε και τον παρακαλούσε.
Και ο γιος ξέσπασε:
«Μια ζωή σου δουλεύω, βάζω το κεφάλι κάτω σαν ταύρος... και είμαι υπάκουος και σε συμβουλεύω, αλλά την δική σου γνώμη δέχομαι... και αύξησα το βιος μας. Και μία φορά δεν είπες, “πάρε ρε ένα κατσίκι και σφάξ’ το και άντε να κάνετε ένα πάρτυ σουπρήζ με τους φίλους σου”... – δεν έχω φίλους, επειδή εμένα το μυαλό μου είναι στην εργασία.
Και αυτός ο ανεπρόκοπος χώρισε την περιουσία και το βιος σου στη μέση, μας γύρισε την πλάτη και πήγε στα ξένα, λες για να κάνει τη μεγάλη ζωή, και τα ‘φαγε όλα στα καμπαρέ και δεν ξέρω σε τι αθλιότητες... Τού τα φάγαν οι δήθεν φίλοι και οι γκόμενες... Και τώρα ήρθε και σε αυτόν σφάζεις το μοσχάρι, το θρεφτάρι μας. Ε, όχι! Και αύριο, πάλι θα μας ζητήσει κι άλλα λεφτά...
Και ακόμα σε σέβομαι – αλλιώς θα σού έλεγα το ανέκδοτο που τελειώνει “... κι εσύ και ο γρύλλος σου” -, αλλά με πνίγει τ’ άδικο, πατέρα!».

«Πα, πα, πα, παιδάκι μου», τού είπε πάλι ο πατέρας, «γιατί πικραίνεσαι έτσι; Κι αν ήσουν τόσο πικραμένος γιατί δεν μού το έλεγες; Και βέβαια εσύ δουλεύεις, αλλά δεν μού δουλεύεις, για εμάς δουλεύεις, και ότι έχουμε μαζί το ‘χουμε και αν αύριο μού ζητήσεις την περιουσία, δική σου θα ‘ναι...
Μα δεν χρειαζόταν ποτέ η άδεια μου για να πάρεις και ένα και δύο - και όσα ήθελες – κατσίκια, δικά σου είναι! Όσο για τους φίλους σου, ας όψεται που βγήκες μίζερος σαν και μένα, και τον νου σου μόνο στη δουλειά τον έχεις...
Αλλά είναι ο αδερφός σου και πρέπει να χαίρεσαι, γιατί αν όχι τώρα, πότε άλλοτε θα χαρείς; Επέστρεψε!
Και άσε με να χαρώ και εγώ, γιατί είναι ο γιος μου – ότι κι αν είναι – και ήταν σαν να ‘ταν νεκρός και τώρα γύρισε!»

Ο γιος ήταν ακόμα μουτρωμένος αλλά μαλάκωσε:
«Καλά, πάω να πλυθώ και έρχομαι. Αλλά δεν θα παίξουμε λίμπο... Ούτε πιάσιμο μήλων με το στόμα...
Και αύριο θα πάω σε έναν δικηγόρο να συμβουλευτώ, γιατί αυτός θα μας... θα με μαδήσει...»




Εναλλακτικό ηθικό δίδαγμα:
Λίγο πολύ, οι άνθρωποι, συνήθως, κάπως τα βρίσκουν μεταξύ τους. Εκείνο που πάντα – μονά ζυγά – σφάζεται, είναι το μοσχάρι.



Υστερόγραφα:

1। Την ιστορία αυτή, με πολύ καλύτερη διατύπωση και χωρίς σάλτσες, την είπε ο Χριστός σαν παραβολή (διαβάστε το Ευαγγέλιο τού Λουκά στο κεφάλαιο 15). Ο Χριστός και το Ευαγγέλιο προβάλλουν ένα τελείως διαφορετικό ηθικό δίδαγμα, γι αυτό και εγώ το δικό μου το χαρακτήρισα εναλλακτικό.

2। Την ανάρτηση την εμπνεύστηκα μετά από βαθύτατη περισυλλογή στην οποία έπεσα όταν διάβασα την ανάρτηση τού B. (Ροβυθέ) (εδώ). Οπότε, ένιωσα την ανάγκη να «ανταποκριθώ» μέσω ενός θέματος από την Βίβλο.


Ιdom

Μία σημαντική παρουσία

Ανάμεσα σε εκείνους που συνόδευσαν τον Απόστολο Σάντα, στο νεκροταφείο, ήταν ο προηγούμενος Πρόεδρος τής Ελληνικής Δημοκρατίας, ο κύριος Κωστής Στεφανόπουλος.

Είναι, από τις λίγες - πια - φορές, που νιώθω τόσο σημαντικές τις λέξεις «Πρόεδρος», «Ελληνική»*, «Δημοκρατία» και «κύριος».

Ο Κωστής Σταφανόπουλος που είχε πει, ότι από την επόμενη μέρα τής λήξης τής θητείας του, θα αποσυρθεί από τις κοσμικότητες, και το έκανε.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος που είχε προβλέψει ότι από την επόμενη μέρα τής λήξης τής θητείας του, δεν θα τον θυμάται κανείς, και μακάρι να μην το κάναμε.

Idom

* Και θέλω να λογιέμαι ότι δεν είμαι εθνικιστής.

Λάκης Σάντας

"Ένα μικρο τέταρτο του φεγγαριού έπεφτε πάνω στα μάρμαρα, το χουμε συμφωνήσει.
Αν παν να μας συλλάβουν, θα πέσουμε από την Ακρόπολη.
Παιδευόμαστε, είναι στερεωμένη με συρματόσκοινο.
Σιωπή. Μονό το γέλιο της γερμανικής φρουράς ακούγεται.
Ένα ένα κόβουμε τα σύρματα με χέρια, με δόντια, με λύσσα! Η σημαία πέφτει..."


Το κείμενο είναι από το ιστολόγιο "Αριστερά στο φακό", (εδώ)
Η εικόνα είναι από τηλεοπτικό αφιέρωμα τού Φρέντυ Γερμανού (ΕΤ1) στους Μανώλη Γλέζο και Λάκη Σάντα.

Άνοιξη, η ωραιότερη εποχή τού χρόνου...

Ο Δαλάι Λάμα παραιτήθηκε,
ο Κάστρο παραιτήθηκε,
ο Σάι Μπάμπα πέθανε

και εγώ τον τελευταίο καιρό
νιώθω μία ανάγκη να αποσυρθώ
στα κτήματά μου στην Αρμορίκη...

"Τι ωραία που είναι η αγάπη μας...

... μ' ένα περίπατο στις γραμμές
τού τραίνου,
με μια γκαζόζα στο Λούνα-Παρκ,
με μια φωνή στους δρόμους που λέει
πως ο πόλεμος τέλειωσε".

Μαουτχάουζεν
Ιάκωβου Καμπανέλλη