Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Τα ευτυχισμένα δάκτυλα



Τον παλιό, καλό καιρό, τότε που η αγαπημένη υπόθεση εργασίας των Ελλήνων ήταν «αν ήμουν εγώ πρωθυπουργός, ...», εγώ ήμουν μόνο παιδί, και ψαρωμένος όσο να 'ναι λόγω ηλικίας από τον στόμφο των μεγάλων, άκουγα με φόβο ψυχής αυτά τα αποφθέγματα. Κυκλοφορούσαν τότε ευρέως διάφορα, με το άρωμα τού αγνού, λαϊκού φασισμού, όπως «ο Έλληνας μόνο από βούρδουλα καταλαβαίνει», «για όλα φταίει η Τουρκοκρατία», «μία χούντα μάς χρειάζεται», το all time classic «δεν υπάρχει κράτος» και το απίστευτα θλιβερό και αγαπησιάρικο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;».
Αυτό το τελευταίο νομίζω ότι εξέπνευσε ως συνήθειο, την εποχή που ο Γιώργος Κατσιφάρας ανακοίνωσε ότι «Αν δεν ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα μάς ήξερε ούτε ο θυρωρός τής πολυκατοικίας μας». Αν όντως ήταν ο Γ.Κ. που οδήγησε στην εξάλειψη τού number one αγαπημένου νεοελληνικού τσιτάτου, φρονώ ότι τού πρέπει ανδριάντας!
Τότε ακόμα δεν ήξερα από Φρόυντ και ψυχανάλυση για να αντιλαμβάνομαι τι περίπου συνέβαινε στο φυλλοκάρδι των ρητόρων που επικαλούνταν την χούντα και τους βούρδουλες, αλλά η ανατροφή μου - τουλάχιστον εκείνη από τα μαθήματα θεωρίας - μού υπαγόρευε να αποστρέφομαι τέτοιες ιδέες. Κάποιες φορές αποτολμούσα να μιλήσω και έφερνα αντιρρήσεις - υποθέτω κλισέ διατυπωμένες. Οι μεγάλοι, ανάλογα με το αν με έκαναν χάζι ή όχι, με αποτσίφνωναν περιμένοντας λίγο ή αμέσως. Το αποτσίφνωμα πάντως ήταν η τυποποιημένη διαδικασία.

Το ογκολιθικό επιχείρημα πάντως, που είχε γονατίσει την κρίση μου, ήταν το «Όλα τα δάκτυλά μας είναι ίσα; Έτσι δεν είμαστε και όλοι ίσοι». Σε αυτή την εμπνευσμένη μεταφορά (ή μήπως παρομοίωση;), η πρώτη πρόταση συνοδευόταν από ένα σύντομο τέντωμα των δακτύλων τής μίας παλάμης και επίδειξή τους, ενώ η δεύτερη πρόταση παρουσίαζε μικρές διαφορές από ομιλητή σε ομιλητή. Με αυτό το απόσταγμα σοφίας εγώ είχα βρει το μάστορή μου. Από τη μία πρέσβευε την ανισότητα - ανεπίτρεπτη αρχή για τον υπό επώαση ηθικό μου μικρόκοσμο, από την άλλη ήταν οδυνηρά ρεαλιστικό: τα δάκτυλά μας ΔΕΝ είναι ίσα... Πώς να το κάνουμε; Αφού υπάρχουν άνισα δάκτυλα, ίσως τελικά όντως υπάρχουν και άλλα άνισα πράγματα στον κόσμο. Να καταφύγω στο εύκολο «άλλο τα δάκτυλα, άλλο οι άνθρωποι», εκείνον το καιρό δεν έπειθε ούτε εμένα. Όπως ήταν αναμενόμενο, το σόφισμα ερχόταν κατά καιρούς στο μυαλό μου, χρειάστηκα χρόνια για να το καταρρίψω ικανοποιητικά και μερικά ακόμα για να πείσω τον εαυτό μου ότι το κατέρριψα.
Παρακολουθήστε λοιπόν, την περιπέτεια τής αφύπνισής μου:

Κάπου εκεί στην εφηβεία, που παίρνουμε κάποιες μεγάλες αποφάσεις, αποφάσισα (για μένα) ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. [«Και αρχηγός τού Σύμπαντος είμαι εγώ», βεβαίως -βεβαίως.] Ωστόσο, ακόμα χρειαζόμουν να επιλύσω το «λογικό παράδοξο» (πλέον) των άνισων δακτύλων.
Αποφάσισα λοιπόν ότι το επιχείρημα είναι παρελκυστικό. Αυτοί που το χρησιμοποιούν, στηρίζονται σε ένα γεγονός (την σωματική ανομοιομορφία) και μεταφέρουν αυθαίρετα την αλήθεια του σε κάτι τελείως διαφορετικό, σε μία κοινωνική επιλογή: την ανισότητα στα δικαιώματα.
Η ισότητα δεν έχει να κάνει με την ομοιότητα. Μπορούμε να ορίσουμε μυριάδες κλίμακες κατάταξης στις οποίες οι άνθρωποι θα κατανέμονταν από το ένα άκρο ως το άλλο. Έξυπνοι και κουτοί, όμορφοι και άσχημοι κ.λπ., με διάφορα κριτήρια κάθε φορά. Η ισότητα αφορά τα δικαιώματα. Τα δάκτυλά μας είναι ανόμοια (όπως υπάρχουν κοντοί και ψηλοί άνθρωποι) αλλά έχουν ίσα δικαιώματα να τρέφονται ικανοποιητικά από τον οργανισμό με βάση την ανάγκη τού καθενός τους. Αν ο οργανισμός πεινάσει, όλα τα δάκτυλα μαζί θα απισχναθούν και θα μαραζώσουν. Στο κάτω -κάτω η θρησκεία μας λέει για αυτό, διά στόματος Χριστού, «Αγαπάτε αλλήλους» και ο ορθολογικός υλισμός, διά πένας Μαρξ, «Από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του προς τον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».
Σκεφτείτε λίγο αυτή τη φράση σε σχέση με τα δάκτυλα! Ακόμα και αν θεωρείτε παρακατιανό το μικρό σας δακτυλάκι σε σχέση με το μεσαίο, ποτέ δεν θα τού δώσετε να κουβαλήσει βάρος μεγαλύτερο από όσο θα δώσετε στο μεσαίο. Μάλιστα όταν κουβαλάτε τη σακούλα με τα ψώνια, η παλάμη σας θα προσαρμοστεί έτσι, ώστε να μοιράσει άνισα το βάρος στα δάκτυλα ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Και η καρδιά σας θα τους στείλει αίμα και οξυγόνο σε άνισες ποσότητες ανάλογα με τις ανάγκες τους. Όποιος θέλει λοιπόν να μεταφέρει την λειτουργία των δακτύλων στο επίπεδο τής κοινωνίας, οφείλει να αντιμετωπίσει με πολύ τακτ και ευαισθησία τους «άνισους αδύναμους» και να ΜΗΝ τους θεωρεί δούλους για φόρτωση. Και βέβαια ο άρρωστος και ο αδύναμος έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη φροντίδας.

Όμως σε περίπτωση ανάγκης ο άνθρωπος προτιμάει να θυσιάσει πρώτα το μικρό του δάκτυλο - αν έχει την επιλογή - και μετά τα μεγαλύτερα. Οι
Γιακούζα όταν υποπίπτουν σε σφάλματα και επιθυμούν μετά να αποδείξουν υπακοή στο αφεντικό, κόβουν το μικρό δάκτυλο και τού το προσφέρουν. Σε περίπτωση υποτροπής συνεχίζουν με τα επόμενα. Άρα, τα δάκτυλα μπορούν να αξιολογηθούν σε μία κλίμακα χρησιμότητας. Μήπως υπάρχει ανάλογος κανόνας χρησιμότητας / ισότητας στους ανθρώπους;
Αφ εαυτού, όχι! Τα δάκτυλα είναι γενετικά προγραμματισμένα να διαφοροποιηθούν ώστε στο σύνολο να αποτελούν ένα βέλτιστο εργαλείο. Από την στιγμή που εδραιώθηκε μηχανισμός διαφοροποίησης τους, η ανάπτυξη των δακτύλων σε κάθε άνθρωπο είναι ντετερμινιστική. Όμως στους ανθρώπους, ως μέλη τής κοινωνίας, δεν υπάρχει τέτοια διαδικασία. Αν αλλαχτούν μεταξύ τους τα βρέφη τού βασιλιά και τού ζητιάνου, καθένα απ’ αυτά, όταν μεγαλώσει, θα αναλάβει τον τελικό του ρόλο σαν να μην υπήρχε καμία προεπιλογή. Και ποτέ δεν ξέρουμε από τα πριν αν κρίσιμος στην Ιστορία θα είναι ο βασιλιάς ή ο ζητιάνος.
Ακόμα περισσότερο, αν τελικά για χρησιμοθηρικούς λόγους συνδέσουμε σε τρίπτυχο τα
ανομοιότητα -> διαφορετική χρησιμότητα -> ανισότητα,
η διαφορική ανάπτυξη που στα δάκτυλα τού καθενός συμβαίνει άπαξ, στη διαδοχή των ανθρώπινων γενεών δεν βρίσκει αντίκρυσμα: από τους καλύτερους γονείς μπορεί να προκύψουν τα χειρότερα παιδιά και το αντίθετο. Αυτό ισχύει από το καθαρό επίπεδο γενετικής έως το καθαρό επίπεδο ηθικής.
Αν, ντε και καλά, μία κοινωνία θέλει να αποδώσει βαθμούς δικαιωμάτων με βάση τα χαρακτηριστικά των μελών της, τότε οφείλει να δίνει τις ίδιες ευκαιρίες σε όλα τα μέλη ώστε να αναπτύξουν τα χαρακτηριστικά τους. Αλλιώς πολύ απλά, η κοινωνία αυτή είναι αναξιοκρατική. Είναι επίσης ταξική και κάποιες τάξεις της τις βολεύει να είναι έτσι.

Ωστόσο, πράγματι οι Γιακούζα ξεκινάν να θυσιάζουν τα δάκτυλά τους από το μικρότερο. Τι συμβαίνει λοιπόν;
Προφανώς σε περιόδους κρίσης ένας άνθρωπος θυσιάζει πρώτα αυτό που κατά τεκμήριο τού είναι το λιγότερο χρήσιμο. Προφανώς σε περιόδους κρίσης (πόλεμος, επιδημία...) μία κοινωνία αφήνει να επιβιώσουν όσοι μπορέσουν. Αν η κοινωνία προχωρήσει ενεργητικά σε θυσίες, τότε σημαίνει ότι η κρίση είναι πολύ μεγάλη ή ότι η κοινωνία είναι ολοκληρωτικά αυθαίρετη - η αγριότητά της δεν μπορεί να καλυφθεί από το άλλοθι των άνισων δακτύλων.
Στις καλές ημέρες όμως μία κοινωνία δεν δικαιούται να επικαλείται την θυσία και την εγκατάλειψη ως «φυσικούς νόμους». Η επιλογή τής διαδικασίας τού Καιάδα είναι μόνο μία (ιδεολογική) επιλογή, όχι αναγκαιότητα, όχι Νόμος και όχι χρήσιμη.

Και βέβαια σε κανονικές συνθήκες, ποτέ κανένας δεν θέλει να χάσει κανένα δάκτυλο. Το υγιές για έναν άνθρωπο δεν είναι να αναλώνεται στη σκέψη ότι τα δάκτυλά του είναι άνισα και ποιο είναι το πιο άχρηστο. Το υγιές είναι να αγαπάει όλα του τα δάκτυλα και να θέλει να είναι όλα καλά.

«Τα δάχτυλά σου είναι πέντε
Τα μέτρησες δέκα φορές.
Τα δάχτυλά σου είναι πέντε...»

Διάβασα το ποίημα «
Τα δεκατέσσερα παιδιά» τού Νικηφόρου Βρεττάκου, πρώτη φορά ως σχολικό ανάγνωσμα και το αναζήτησα μερικά χρόνια αργότερα. Ήξερα ότι με αυτό και μόνο κατείχα την «αίσθηση» τής απάντησης για το ευφυολόγημα των άνισων δακτύλων. Τα υπόλοιπα τα χρειαζόμουν για την εκλογίκευσή της.

Βέβαια, μπορεί κανείς να πει ότι τα παραπάνω εξετάζουν το θέμα από την πλευρά τού ανθρώπου που κοιτάει τα δάκτυλά του ή τής κοινωνίας που κοιτάει τα μέλη της. Για λόγους αντικειμενικότητας πρέπει να εξετάσουμε το θέμα και από την πλευρά των δακτύλων ή των ξεχωριστών ανθρώπων -μελών μιας κοινωνίας. Εκεί όμως νομίζω ότι τα πράγματα είναι ακόμα πιο ξεκάθαρα:
Σε κανονικές συνθήκες κανένα δάκτυλο και κανένας άνθρωπος δεν επιθυμεί να πονέσει ή να αδικηθεί, τουλάχιστον σε σχέση με τα άλλα δάκτυλα και τους ανθρώπους.
Με βάση το μέγεθός του και την ικανότητά του να βιώνει, κάθε δάκτυλο και κάθε άνθρωπος βιώνουν τον πόνο και την χαρά για τη ζωή σε πληρότητα. Όσο μπορεί ένα δάκτυλο - με βάση τις δυνατότητές του - να βιώσει τον κόσμο, θα το κάνει. Τα δάκτυλα όλων των ανθρώπων και ζώων που έζησαν στη Γη είναι ΙΣΑ σε βιωματικότητα.
Αν σε κάτι πρέπει να παροτρύνουμε τους ανθρώπους - διδασκόμενοι από τα δάκτυλά μας - είναι να βιώσουν την ζωή τους όσο μπορούν.

Λοιπόν αυτά περίπου σκεφτόμουν. Τα οποία είναι μεν πολύ ωραία, αλλά είναι πολύ... πολλά.
Απέναντι σε κάποιον που προσπαθεί να σε ταπώσει με ένα τσιτάτο τής συμφοράς, δεν έχεις ελπίδα αν αρχίσεις να αραδιάζεις επιχειρήματα. Θα σε κοιτάξει με οίκτο και ειρωνεία, η υπόλοιπη ομήγυρη θα σε δει με αμφιβολία, ο ρήτορας θα πάρει φόρα και μετά θριαμβευτικά θα σε ισοπεδώσει με ακόμα πιο ποταπές, μεγάλες αλήθειες...
Όχι σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται άλλη τακτική, κάτι εξ ίσου σύντομο, ελαφρά δημαγωγικό, ελαφρά σουρεαλιστικό...
Μού ήρθε απλά, σχεδόν απρόκλητα, χρόνια μετά, μια ήσυχη αποκάλυψη, όπως συχνά συμβαίνει με θέματα που πολύ έχουμε παιδέψει στο μυαλό μας και σχεδόν παραιτηθεί από αυτά, αλλά εκείνα μάς ανταμείβουν εκ των υστέρων. Ανακουφίστηκα: «Α, αυτό ήταν!...»

Τα δάκτυλά μας είναι άνισα, αλλά είναι όλα το ίδιο ευτυχισμένα.



Η φωτογραφία τής ανάρτησης είναι από λεπτομέρεια αγάλματος τού Αuguste Rodin .

Το ζουμί αυτής τής ανάρτησης το εμπνεύστηκα το καλοκαίρι, φιλοξενούμενος στην Ικαρία από την οικογένεια ενός καλού φίλου. Την αφιερώνω λοιπόν σε εκείνους!

20 σχόλια:

Christoforos είπε...

Περιεκτικοι συλλογισμοί και εξαντλητική (με την καλή ενοια) φιλοσόφηση του θέματος των δαχτύλων.

Εχω μονο τδυο ερωτήσεις:
1. την είναι το "αποτσίφνωμα";
2. με τα links στα γιαπωνέζικα μας κάνεις πλάκα ή στ' αλήθεια τα διαβάζεις;

Εν αναμονή του θεατρικού έργου και αποδείξεων για την μουσουργική σου πετριά.

Να σαι καλα,

Idom είπε...

Γεια σου Χριστόφορε!

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.

Όντως το παραεξάντλησα, αλλά ήθελα να υποδηλώσω και αυτό: πως κάποιες μαλακιούλες, όταν τις ακούμε σε ευαίσθητη περίοδο τής ζωής μας, κατόπιν μάς στοιχειώνουν και χρειάζεται δυσανόλογος χρόνος και κόπος για να απαλλαγούμε από αυτές.

Γιαπωνέζικα ούτε διαβάζω ούτε καταλαβαίνω. ( Δεν πρόλαβε να με διδάξει ο Κάρολος! :-) )
Προφανώς ήταν πλάκα, στο context τής πολιτικής ορθότητας. Το εμπνεύστηκα από την ιστοσελίδα τής Ellinikis Klossas. Πάντως στις συγκεκριμένες σελίδες τής Wiki υπάρχουν links για τα αντίστοιχα αγγλικά λήμματα.

Την λέξη "αποτσιφνώνω" την διάβασα στα μικράτα μου στον "Τρελλαντώνη" τής Πηνελόπης Δέλτα. (Να, ένα ακόμα κόλλημα!) Την χρησιμοποιούσε εννοώντας ότι κάποιος εκμηδενίζει, ισοπεδώνει κάποιον άλλο, με τα λόγια ή το βλέμμα. Θα το αντιστοιχούσα με το αγγλικό blast υπό την έννοια τού καίω.

Να 'σαι καλά!
Idom

Β. είπε...

Είναι μερικοί άνθρωποι που μπλογκάρουν/σχολιάζουν μέσα στο άγριο χάραμα ή μου φαίνεται; Μπα, μπορεί να φταίει το Διαδίκτυο...

Η απορία για το αποτσίφνωμα μου λύθηκε γρήγορα, αλλά η απορία (λέμε τώρα) για τα δάχτυλα όλων των ανθρώπων και ζώων που γράφεις μου φαίνεται άλυτη: τι γίνεται με τα ζώα που δεν έχουν δάχτυλα - ίσως ούτε καν χέρια και πόδια;

Ξέρω κάποιον στην Ικαρία που ευχαριστεί για την αφιέρωση και θα τη μεταφέρει αρμοδίως - αν και αδυνατεί να εντοπίσει επαρκώς την πηγή της έμπνευσης.

Καλά να είσθε.

Β. είπε...

Τελικά το διαδίκτυο φταίει - πάει εννιά ώρες πίσω λες και είμαστε στο Σικάγο...

Idom είπε...

@ Ροβιθέ

Σικάγο γίναμε!...

Για τα ζωάκια που δεν έχουν δάκτυλα, οι κύριοι που τους αρέσει το τσιτάτο με τα άνισα δάκτυλα, μπορούν να κάνουν το αντίστοιχο σχόλιο για άλλα μέλη τού σώματος. Π.χ.: "όλα τα πλοκάμια στα καλαμαράκια δεν είναι ίσα..." ή "όλα τα δόντια στους καρχαρίες δεν είναι ίσα...", ή "όλα τα εκβλαστήματα στο Volvox δεν είναι ίσα..." κ.λπ. (πιο "κάτω" ΔΕΝ έχει).
Όπως έχω ξαναγράψει "καλή θέληση να υπάρχει και όλα τα κακά γίνονται"...

Δεν υπήρξε κάποια συνειδητή αφορμή που να έλαβε χώρα κατά τις διακοπές μου, ώστε να σκεφτώ για την ανάρτηση. Απλά, μέσα στη χαλάρωση, το μυαλό μου τσαλαβουτούσε στα απόνερα τού παρελθόντος.

Idom

Αόρατη Μελάνη είπε...

"το μυαλό μου τσαλαβουτούσε στα απόνερα τού παρελθόντος"

Μεγαλειώδες!

Άσε τους ζηλόφθονους να λένε, αγαπητέ μου, η ανάρτησή σου είναι πυκνή και μεστή και δεν της περισσεύει ούτε ένα δάκτυλο!

Αόρατη Μελάνη είπε...

Α ναι, και μπες στις ρυθμίσεις του Βλόγγερ να φτιάσεις την ώρα Σικάγου! Κάπου έχει ένα κουτάκι που διαλέγεις time zone, βάλε αυτό με την Αθήνα, το Βουκουρέστι, έστω την Ιστανμπούλ βρε παιδί μου, κάτι μεσόγειο, κάτι οριεντάλ, κάτι πιο κοντά στις παραδόσεις του τόπου!

Idom είπε...

@ Αόρατη!

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Η αλήθεια είναι ότι και εγώ βρίσκω καταπληκτική την ανάρτηση μου...

Κατά τα άλλα έσπευσα και άλλαξα την timezone.
Να τολμήσω και εγώ να συστήσω να προσθέσεις κατάλογο με τα τελευταία comments στο blog σου. Βοηθάς τους αναγνώστες να παρακολοθούν την εξέλιξη τής σχολιογραφίας σε παλαιότερες αναρτήσεις.

Idom

Ανώνυμος είπε...

Χειμαρρώδες, ναι. Ουσιώδες, όμως? Χμμμ... Σίγουρα πάντως καλοπροαίρετο.

Επί του σχολίου/ων: Το πώς ερμηνέυονται αυτά που λές, εξαρτάται από το τί εννοεί ο καθένας μας ώς ισότητα (και όλα τα συναφή ή ευκόλως εννοούμενα). Και επειδή όλοι είμαστε διαφορετικοί (καλώς καμωμένο) και ώς εκ τούτου διαφορετικά "κολλημένοι" (αυτό δεν είναι καλό, έγκειται στην ανθρώπινη αδυναμία), τελικά μπορούμε όλοι να συμφωνούμε σε κάτι γενικό (πχ όλοι είμαστε δημοκράτες) αλλά στην ουσία διαφωνούμε (πχ ενας ψηφίζει Ομπάμα, άλλος είναι Χριστιανός και ψηφίζει Πέϊλιν και άλλος είναι Χριστιανός και ψηφίζει Ομπάμα γιατί δεν μπορεί να αντέξει την ηλιθιοτητα ειδικά όταν επιστρατεύει τα πιστέυω προς όφελός της). Γι αυτό και γράφω ότι το σχόλιο υστερεί επί της ουσίας...

Αφού όμως ξαλάφρωσες, χαλάλι και μπράβο.

Μου άρεσε αυτό το περι μουσικής πετριάς. Πές μας πότε είναι να βάλουμε κράνος... :-)

(προς αποφυγή παρεξηγήσεως: είναι προτιμότερο να σου γράφω για κράνος αντί για ωτασπίδες, έτσι?)

Δ.Χ/Ι.Χ.

Idom είπε...

@ Δ.Χ/Ι.Χ.

Αλλά τι (άλλη) ουσία ήθελες;

Λέω ότι κάποια αποφθέγματα, "προφανούς" εγκυρότητας σε πρώτη ανάγνωση, είναι στηριγμένα σε λάθος γνώσεις και λάθος υποθέσεις. Ως εκ τούτου υπηρετούν κάποιον σκοπό (συνήθως "κακό") εκ τού πονηρού (ή έστω διαστρεβλώνοντάς τον).

Με τα υπόλοιπα που γράφεις, συμφωνώ, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί δείχνουν ότι έχω τρύπες... ουσίας!

Χμμμ... Βλέπω και ειρωνίες / αμφιβολίες για τα μουσικά και άλλα ταλέντα μου. Για πες μου το blog σου να έρθω να γράψω και εγώ ωραία ενθαρρυντικά! :-)

Idom

Ανώνυμος είπε...

Χμμ... εδώ με "τάπωσες". Δεν έχω δικό μου μπλογκ (και κατά πως βλέπω μάλλον δεν προκειται να φτιάξω). Υπό αυτή την έννοια, μαλλόν δεν δικαιούμαι να "ομιλώ" μιάς και τα δικά μου ταλεντα μένουν ασχολίαστα.

Παρ' όλα αυτά, δεν είχα προθεση να σε ειρωνευτω, αν και τώρα που ξαναδιαβάζω το σχολιό μου ίσως να μην μεταδίδει ακριβώς όσα γράφω στη δευτερολογία μου. Σορρυ... :-)

Όσο για την έλλειψη ουσίας μάλλον έχεις και εκεί δίκιο. Παρερμήνευσα κάποια πράγματα στο σχολιό σου και απάντησα με κεκτημένη ταχύτητα "ρήτορα" (από αυτους με τα πολλά επιχειρήματα που αναφερεις)

Εrrare humanum est...

Δ.Χ/Ι.Χ.

Idom είπε...

@ ΙΧ/ΔΧ

"Παρερμήνευσα κάποια πράγματα στο σχολιό σου..."

Δεκτή κάθε αναθεώρηση (προς το καλύετερο ή προς το χειρότερο).
Εννοείται ότι κάθε αξιοπρεπής blogger οφείλει να δέχεται και τις χειρότερες κριτικές, αλλά δικαιούται παράλληλα να ζητάει επιχειρηματολογία / τεκμηρίωση...
[Εγώ επειδή τον τελευταίο καιρό έχω κάτι οικονομικές δυσκολίες, δέχομαι και τσεκς!]

Αλλά ΠΟΥ είναι τα νέα σου σχόλια (δευτερολογία), τώρα που αναθεώρησες;
Μην ξεχνάς ότι μού αρέσει πολύ να με θαυμάζουν και να με επαινούν!
:-)

Φτιάξε ένα blog και έχε το. Δεν χρειάζεται να το εμπλουτίζεις συχνά. Όποτε και αν σού κάνει κέφι...

Idom

Άθεος είπε...

Κι άλλη φορά ήθελα να σε επισκεφτώ κι όμως δεν τα κατάφερα. Πάντα ο χρόνος με κυνηγά. Απόψε τελικά τα κατάφερα, αν και ήμουν κυνηγημένος, όμως άξιζε τον κόπο! Θέμα παράξενο. Για φαντάσου! Δεν το περίμενα… τα δάχτυλα να βγάζουν τόση φιλοσοφία! Ειλικρινά χάρηκα το γράψιμό σου. Μου θύμισες τον Καζαντζάκη που έγραφε για τον Ζορμπά ότι, όταν δούλευε στην κατασκευή πήλινων, έκοψε το ένα δάχτυλο γιατί τον ενοχλούσε!
Συνειρμοί για την ελευθερία!
Μιας και σου αρέσει πολύ να σε θαυμάζουν και να σε επαινούν, πάρε ένα Μεγάλο Εύγε, για την πρωτοτυπία του θέματος και το ωραίο γράψιμο!

Idom είπε...

Άθεε σε ευχαριστώ πάρα πολύ και καλώς ήρθες!

Δεν το ήξερα/θυμόμουν αυτό με τον Ζορμπά (στην πραγματικότητα μόνο την ταινία έχω δει, όπου φαντάζομαι, τα "άγρια" τού βιβλίου περικόπηκαν).
Υπάρχουν βέβαια, μπόλικα παρόμοια παραδείγματα, ο Βαν Γκωγκ και τ' αυτί του, οι Αμαζόνες και το στήθος τους...

Οπωσδήποτε είναι φιλοφρόνηση το ότι κάνω link (!) στον Καζανταζάκη.

Όσο για το χρονοβόρον τού μπλογκεύειν, άστα να πάνε...

Idom

Γιώργος Χατζηαποστόλου είπε...

Γειά σου φίλε Idom
Πράγματι όλα τα δάχτυλα του χεριού μας δεν είναι ίσα - του ποδιού μας είναι περισσότερο ίσα από του χεριού μας, νομίζω. Όταν όμως η παλάμη μας κλείνει, τα δάχτυλά μας φαίνεται να γίνονται ίσα. Μήπως κάτι θέλει να μας πει η κληρονομικότητα και η εξέλιξη, ότι δηλαδή αν θέλουμε να έχει αρμονία το χέρι μας πρέπει να το κλείνουμε να το χρησιμοποιούμε και να φασκελώνουμε λιγότερο;
Μεταλλειολόγος και idom; Η ανωνυμία δίνει τόλμη στις απόψεις σου ή την έχεις πέρα από την ανωνυμία σου; Μήπως οι απόψεις εκφράζουν τον ρόλο σου και όχι το πρόσωπό σου, οπότε δεν τις υιοθετείς σαν άνθρωπος;
Ότι και να συμβαίνει, κατανοητό!

Idom είπε...

Γιώργο, καλώς όρισες στο τσαρδί γενικής χρήσης!

Σχετικά με τα δάκτυλα και τις λειτουργίες τους, κάθε πράμα στον καιρό του: και η δουλειά και το χάδι και η γροθιά και το φασκέλωμα.
Οπωσδήποτε έχω ως όραμα έναν κόσμο που δεν θα δίνονται επιθετικές γροθιές και δεν θα χρειάζονται αμυντικές.

Σχετικά με το metaleiologos στο mail μου, δεν το έχω ενδοσκοπήσει πολύ για το αν συνδέεται με κάποιο τολμηρό στοιχείο τού χαρακτήρα μου. Μπα... υπήρξαν τολμηροί άνθρωποι αγρότες, γραφιάδες, αγγειοπλάστες, ίσως και κατασκευαστές νταντέλας! Αμφιβάλλω αν μπορούμε να εξάγουμε ένα συμπέρασμα από την στατιστική.

Όσο για την προσωπική μου ζωή είμαι μάλλον "κότα". Για αυτό ξεχαρμανιάζω στο δίκτυο!...
Αλλά πάλι, πού ξέρεις; Μπορεί και να μην είμαι κότα.
Έχω προτιμήσει την ανωνυμία για διάφορους λόγους. Ένας καλός, είναι για να μην γίνεται εμπλοκή τού αληθινού προσώπου με τις ιδέες. Να κοιτάν οι αναγνώστες αυτό που δείχνει το δάκτυλο, χωρίς να ξέρουν τι έκανε το δάκτυλο πριν 5 λεπτά.

Πάντως ΟΧΙ, δεν είμαι επαγγελματίας στο χώρο τής προβολής ιδεών. :-)

Idom

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου Idom,

ασφαλώς και δεν είναι ίσα όλα τα δάκτυλα, τα πλοκάμια, τα δόντια, τα βάρη, τα ύψη, τα μυαλά...
Η διαφορετικότητα, αν κατάλαβα την κεντρική ιδέα της ανάρτησής σου, είναι κατάρα για κάποιους και διαρκής αγώνας και για άλλους ευχή, ανάλογα με τον αντζέντη που έχει ο καθένας μέσα του και δίπλα του.

Πολλά φιλιά

Λ

Idom είπε...

@ Αγαπητέ/ή Λ.

Ανάλογα με το κριτήριο που θέτουμε, τα δάκτυλα - και όλα τα άλλα - μπορεί να κατατάσσονται ως ίσα ή άνισα και με διαφορετικές σειρές κατάταξης.
Π.χ., όπως έγραψα, τα δάκτυλα είναι άνισα στο μήκος αλλά ΙΣΑ σε βιωματικότητα. Επίσης το "μικρό" δάκτυλο είναι πιο οικονομικό στην κατανάλωση από όσο το μεσαίο.

Αυτό που με ενοχλεί σφόδρα - και ήταν η κεντρική μου ιδέα - είναι ότι οι κακοπροαίρετοι στηρίζονται σε ένα πολύ προφανές κριτήριο για την κατάταξη των πραγμάτων και μετά αυτή την κατάταξη την αποδίδουν ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ και σε άλλα κριτήρια.
Π.χ., τα βάρη, τα ύψη, τα "μυαλά" μετράνε κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία όμως είναι διαφορετικά από την ηθική, την καλοσύνη και την γενναιότητα.

Το δεύτερο σκέλος του σχολίου σου δεν το είχα σκεφτεί όταν έγραφα, οπότε άνοιξες ορίζοντες. [Για αυτό εγώ φωνάζω στους χιλιάδες αναγνώστες μου να αφήνουν σχόλια, αλλά εκείνοι έχοντας μείνει άναυδοι την κάνουν για αλλού!]
Ε, ναι, δίκιο έχεις. Οπωσδήποτε στην παρούσα ανάρτηση στοχοπροσηλώθηκα στους αντζέντες δίπλα μας και μάλιστα τους ακάλεστους...

Φιλιά πολλά!;
Α, τι καλά! Αν καλά θυμάμαι, είναι τα πρώτα φιλιά που λαμβάνω στο blog. Σαφής η αναβάθμιση τής σχολιογραφίας!
Σ' ευχαριστώ.
Μουτς!

Idom

Ανώνυμος είπε...

Κείμενο δακτυλοδεικτούμενο! Με την καλή έννοια... Άξιζε την ανάγνωση μέσα στα σκοτάδια να ψηλαφώ τα άσπρα νύχια-γράμματα , για να μη χάσω τη σειρά.Η οθόνη γέμισε δαχτυλιές..!

Idom είπε...


Γεια σου Ανώνυμε!

Χα, χα! Δακτυλοδεικτούμενο όνομα και πράμα!
Σε ευχαριστώ για το καλό σχόλιο.
Σε ότι αφορά τα σκοτάδια, άσ' τα να πάνε. Σού προτείνω να (ξανα)διαβάσεις τον Ρινόκερω τού Ιονέσκο. Ο Ευγένιος έγραφε ΣΧΕΔΟΝ καλύτερα από εμένα! :-)

Σχετικά με τα γράμματα και το φόντο - προφανώς το έκανα για οικολογικούς / οικονομικούς λόγους.
Πατώντας CTRL και τα σύμβολα + ή - μπορείς να αυξομειώνεις το μέγεθος των γραμμάτων στους browsers.
Επίσης μπορείς να κανονίσεις εσύ, κάποια υποχρεωτική γραμματοσειρά που να σε βολεύει.
Οπωσδήποτε θα κοιτάξω στα κατοπινά τέρμινα να λάβω και εγώ μέτρα για το ευκολοδιάβαστο τού blog μου.

Idom