Ο αυτοσαρκασμός ως μέθοδος αφοπλισμού

Πάρα πολλά πολύ κακά μπορεί να πει κανείς για το Mega τσάνελ, αλλά κάποιος εκεί μέσα είναι τετραπέρατος!


Τα αυτοδιαφημιστικά του σποτάκια είναι μαθήματα αυτοσαρκασμού και εκδήλωση αυτογνωσίας.

Εδώ και λίγες μέρες «τρέχει» το ανυπέρβλητο,

!

Ποιος θα μπορούσε να διατυπώσει πιο ειρωνικό σχόλιο για την πχιότητα των σήριαλς τού καναλιού και για αυτούς που τα επιλέγουν;  Άντε μετά να ψέξεις το κύρος ενός καναλάρχη όταν οι ίδιοι αυτοπαρουσιάζονται τής πλάκας...

(Και βέβαια αυτό δεν ισχύσει μόνο για το Mega.)

Εκεί στην Παιανία νογάνε ένα εκπληκτικό όπλο – τουλάχιστον για την θεματολογία που μπορεί να περάσει ως λάιτ!


Idom

Ο κος Κόυνερ ο Β’ και η πολυκακία

Κάποτε επισκέφτηκε τον κύριο Κόυνερ τον Β’ μία επιτροπή ανθρώπων από ξένη χώρα για να ζητήσουν τη συμβουλή του.

«Στην χώρα μας», τού είπαν, «υπάρχουν άνθρωποι που μάς εκμεταλλεύονται. Έτσι εμείς τους λέγαμε “κακούς” και λέγαμε τους εαυτούς μας “καλούς” και όσο μπορούσαμε τους αντιστεκόμασταν.

Όμως μετά, εκείνοι ξόδεψαν χρόνο και χρήμα για να ψάξουν τον βίο μας και την πολιτεία μας και βρήκανε παρανομίες και παραβάσεις.
Έτσι στην αρχή μάς ζάλισαν και αμφιβάλαμε πια ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι είναι οι κακοί. Και τώρα, κάθε που θέλουμε να αντιπαρατεθούμε μαζί τους, μάς λένε να μην μιλάμε γιατί και εμείς κακοί είμαστε...

Πιστεύετε ότι είμαστε κακοί, κύριε Κόυνερ, Β’;»

«Πιθανόν», αποκρίθηκε ο κύριος Κόυνερ ο Β’.

«Τι μπορούμε να κάνουμε τώρα;», ρώτησαν οι εκπρόσωποι λυπημένοι.

«Πείτε τους, ότι εκείνοι είναι πολύ κακοί!»


Idom

Νεοφιλελευθερισμός. Δεν χρειάζονται εμβριθείς αναλύσεις...

Κάποτε ο κύριος Κόυνερ πήγε να μιλήσει σε ένα σχολείο. Μετά την ομιλία του έκανε βόλτα στο προαύλιο συζητώντας με τους μαθητές.
Ένας μαθητής τον ρώτησε: «ποια είναι η διαφορά μεταξύ τού φιλελεύθερου και τού νεοφιλελεύθερου;»
Ο κύριος Κόυνερ σκέφτηκε λίγο, κοίταξε γύρω του και εντόπισε ένα αγοράκι που καθόταν στα σκαλιά και απολάμβανε τον ήλιο.
«Σε παρακαλώ», είπε στο αγόρι, «χωρίς να μετακινηθείς, μπορείς να απλώσεις τα χέρια σου γύρω γύρω ως όπου φτάνουν;»
«Ναι, αμέ!» είπε το αγόρι και στριφογύρισε τα χέρια του γύρω του.
«Τώρα, μπορείς να κάνεις το ίδιο με τα πόδια σου;»
Το παιδί εκτέλεσε την άσκηση.
«Πολύ ωραία», είπε ο κύριος Κόυνερ. «Τώρα αν θες, άρχισε να μιλάς, τόσο δυνατά ώστε να γνωρίζεις ότι δεν θα κουραστείς, ακόμα και αν μιλάς πολύ ώρα.»
Ο μαθητής το σκέφτηκε και προτίμησε να τραγουδήσει χαμηλόφωνα.

«Ακόμα καλύτερα», χαμογέλασε ο κύριος Κόυνερ.
«Λοιπόν, όποιος πιστεύει ότι ο συμμαθητής σας είναι ελεύθερος να τα κάνει όλα αυτά και ότι κανείς δεν επιτρέπεται να τού σκιάσει τον ήλιο, είναι φιλελεύθερος.»

Έπειτα ζήτησε από ένα παιδί να πιάσει ένα πλαστικό ραβδί που ήταν αφημένο παραδίπλα.
«Θέλω τώρα να αρχίσεις να χοροπηδάς, να κάνεις σαματά και να τρέχεις γύρω γύρω και να κραδαίνεις το ραβδί σαν να μην νοιαζόσουν αν θα κτυπήσεις κανέναν. Αλλά μην ξεχνάς, αυτό είμαι μόνο μία παράσταση, για αυτό σε παρακαλώ φρόντισε να μην κτυπήσεις κανέναν.»
Ο μαθητής πήρε το ραβδί και άρχισε να τουρλοπηδάει, να φωνάζει και να το ανεμίζει σε όλο το προαύλιο. Σύμφωνα με τις οδηγίες τού κυρίου Κόυνερ, κατευθυνόταν στις περιοχές που δεν υπήρχαν συμμαθητές του. Ήταν φανερό ότι αν έκανε αλλιώτικα, θα μωλωπίζονταν πολλοί.

Ο κύριος Κόυνερ κούνησε το κεφάλι:
«Όποιος πιστεύει ότι οι άνθρωποι στις κοινωνίες είναι ελεύθεροι να φέρονται έτσι, απρόκλητα, είναι νεοφιλελεύθερος».
Έπειτα χαιρέτησε τα παιδιά, τους δασκάλους και έφυγε.



Περιέργως η ιστοριούλα αυτή δεν περιλαμβάνεται στις «Ιστορίες τού κυρίου Κόυνερ» – αναγκάστηκα να την σκεφτώ μόνος μου! Τι να πρωτοπρολάβει βέβαια ο Μπρεχτ;...
Πάντως εσείς διαβάστε το βιβλίο, είναι μπρίλιαντ.
Για όσες μέρες ακόμα δεν βγαίνουμε στους δρόμους με σφεντόνες, καδρόνια και βαρύ οπλισμό, έχοντας βέβαια προκληθεί αισχρά.


Idom

Ειδησεογραφία που περιμένω να ακούσω από μεγάλα κανάλια

Τις τελευταίες εβδομάδες πολλοί συμπολίτες μας, παρασυρμένοι από την ρητορική τής αντιπολίτευσης, καίνε ξύλα προκειμένου να παράγουν αιθαλομίχλη στα μεγάλα αστικά κέντρα, με απώτερο στόχο να οδηγήσουν τους υπουργούς και βουλευτές τής κυβέρνησης σε ασφυξία. Παράλληλα, προβάλλουν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης τού εξωτερικού ότι οι πολίτες τής χώρας κρυώνουν, για να φέρουν την κυβέρνηση συνεργασίας σε δύσκολη θέση.


Αναπάντεχα, φαίνεται ότι η κυβέρνηση υποκύπτει στον εκβιασμό. Αντί να αυξήσει την τιμή των καυσόξυλων κατά 500% και να επιβάλλει τριπλάσια φορολόγηση ώστε να ανατρέψει τα σχέδια των λομπιστών τής δραχμής, κυβερνητικοί παράγοντες διέρρεαν ότι ενδεχόμενα, μετά από άδεια τής Τρόικα, θα μπορούσε η κυβέρνηση να προχωρήσει σε μείωση τής τιμής τού πετρέλαιου θέρμανσης και σε διανομή του σε σχολεία ορεινών, παγωμένων περιοχών.

Παλιό στέλεχος τού κυβερνητικού συνασπισμού δήλωσε στο κανάλι μας, «Μία τέτοια ολιγωρία τής κυβέρνησης, αυτήν την στιγμή, θα οδηγούσε τη χώρα στο γκρεμό».


Idom

1 δευτερόλεπτου σιγή

I.

Κέικ, βεζυροπούλες και ο Μίκυ μαθητευόμενος μάγος

Γουάνς γιουπόν ε τάιμ ρώτησαν μία μεγάλη πριγκήπισσα (όχι την βασίλισσα Αντουανέτα), αν είναι σωστό να τρέφεται με παντεσπάνι ενώ οι άνθρωποι «έξω» απ’ το παλάτι πεινούσαν και δεν είχαν ούτε ψωμί να φάνε.
Η μεγάλη πριγκήπιισα (που δεν ήταν η βασίλισσα Αντουανέτα) απάντησε θυμωμένα πως αυτό ήταν συκοφαντκό – συγκεκριμένα δεν τρεφόταν με παντεσπάνι αλλά με απλό κέικ.
Την άλλη μέρα οι σχολιογράφοι τής εποχής την πήραν στο ψιλό.

Ένας σκεπτικιστής φιλόσοφος - ερασιτέχνης οικονομολόγος όμως, είπε ότι αν δεν υπήρχαν οι παλατιανοί (κυβερνητικοί, σφουγγοκωλάριοι και τοπ αριστοκράτες) και το ΑΕΠ τής χώρας μοιραζόταν δίκαια σε όλους, αυτή περίπου θα ήταν η διατροφή τού κάθε πολίτη: το κέικ. Άρα η μεγάλη πριγκήπισσα (που δεν ήταν η βασίλισσα Αντουανέτα) δεν έκλεβε, απλά έπαιρνε το δίκαια αναμενόμενο.

Η παρατήρηση δημιούργησε σύγχηση στο ακροατήριο, για αυτό όλοι μαζί πήγαν σε έναν φιλόσοφο ηθικολόγο / καλό άνθρωπο να τού θέσουν το θέμα και εκείνος να πει ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο.
Ο φιλόσοφος ηθικολόγος / καλός άνθρωπος – άλλο που δεν ήθελε – τούς απάντησε ότι η μεγάλη πριγκήπισσα φαινόταν να έχει δίκιο αλλά δεν είχε. Γιατί όποιος κατέχει πολιτικά αξιώματα, τα κατέχει (διεκδικώντας τα ή κληρονομώντας τα) στο όνομα τού καλού που θέλει για τον λαό «του» και πρέπει να νοιάζεται για τον λαό τουλάχιστον όσο νοιάζεται για τον εαυτό του. Άρα δεν θα έπρεπε να δέχεται να τρώει κέικ, ούτε να αποθηκεύει κέικ, όσο ο λαός ψωμολυσσάει.
Όταν μάλιστα τού είπαν ότι η εν λόγω μεγάλη πριγκήπισσα (που δεν ήταν η βασίλισσα Αντουανέτα) για λίγο καιρό είχε χρηματίσει βεζύρης και εργάστηκε άοκνα για να υπερκεράσει / διαλύσει τη δημόσια διοίκηση, αντικαθιστώντας την με ΜΚΟs, και έφτιαξε νομοθετικό έργο τόσο ερασιτεχνικό όσο τα μάγια τού Μίκυ στην «Φαντασία», ο φιλόσοφος ηθικολόγος / καλός άνθρωπος κούνησε το κεφάλι του και είπε «άει σιχτίρ» (πράγμα που κανονικά δεν ήταν καθόλου τού χαρακτήρος του).


Ηθικό δίδαγμα: «Δεν χρειάζεται να γίνετε μεγάλη πριγκήπισσα (ή η βασίλισσα Αντουανέτα) αν σάς αρέσει το κέικ. Αρκεί να γίνετε πρέσβειρα, κοινοτική επίτροπος, ... κάτι τέλος πάντων, χρήσιμο στην κοινωνία αλλά όχι πολύ.»


Idom



Υ/γ.:

Όποιος δεν έχει ευφράδεια σκέψεων κανιβαλίζει την ιστορία. Για να μην με φάνε οι τύψεις, παρακαλώ ιδέτε εδώ.

Η ανάρτηση παρουσιάζει υστέρηση στην παρακολούθηση τής επικαιρότητας αλλά δεν πειράζει, όσο πιο σουρεάλ τόσο καλύτερα.

I.