Η αντιμετώπιση τού Μιχ. Λιάπη από τα ΜΜΕ (κυρίως από τα τηλεοπτικά κάναλια) νομίζω ότι δείχνει ανάγλυφα πόσο πολύ αναλώσιμοι είναι (και) οι πολιτικοί για τους οικονομικούς μεγιστάνες.
Εκείνοι τους μαζεύουν, τους "κάνουν ανθρώπους" και όταν χρειάζεται τους θυσιάζουν. Εύκολα.
Παρατηρήστε διάφορες - ντεμέκ - σατιρικές εκπομπές. Που είτε απευθύνονται σε νέους είτε σε μεσήλικες. Χλευάζουν ανενδοίστα τους πολιτικούς, αλλά ποτέ τα μεγάλα οικονομικά τζάκια.
Άραγε τι κόστος, τζίρο, απόσβεση, φύρα και κέρδος έχει η "καλλιέργεια" ενός μεγαλοπολιτικού για ένα μεγαλοεπιχειρηματία;
Θυμάμαι που λέγανε ότι η αποστασία (η ορίτζιναλ, τού '65), τελικά, μάλλον είχε στοιχίσει φτηνά.
Η οικονομία νικάει κατά κράτος την πολιτική στην εποχή μας. Και σε μία απίθανη χώρα που πια μαραίνεται η φαιδρή πορτοκαλιά, ένας "βασιλιάς" των σούπερ μάρκετ πάντρεψε την κόρη του με ένα παρολίγο αληθινό βασιλόπουλο.
Αυτό το τελευταίο είναι βέβαια πολύ όμορφο: η εκδίκηση τής μέσης τάξης απέναντι στη βουλιμική και υποκριτική αριστοκρατία. Αλλά όταν το σενάριο επαναλαμβάνεται ως φάρσα και στις Δημοκρατίες - τεσπά, στα πολιτεύματα που προσπαθούν να είναι ή φαντασιώνονται ότι είναι Δημοκρατίες -, τότε πάμε ντουγρού πίσω στη φεουδαρχία.
Μοντέρνου τύπου φυσικά. Με άιφον και τηλεοπτικούς τελάληδες...
Το οποίο βέβαια, οι μπι μούβηζ και η μπη λογοτεχνία τού φανταστικού το έχουν πεί εδώ και δεκαετίες.
Idom
