Σκηνή 7η: Η διαγωγή των ανθρώπων

[ ... συνέχεια από την προηγούμενη ανάρτηση. ]



ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Αν επιθυμούσατε να συνεχίσουμε την προηγούμενή μας συζήτηση… Σκεφτόμουν και ‘γω για τη συμφόρηση των επικλίσεων. Μήπως θα ήταν σκόπιμο να δώσουμε οδηγίες στους ιερείς μας, να δίνουν κάποια σειρά προτεραιότητας σε αυτούς που θέλουν να προσευχηθούν;
ΑΡΤΕΜΗ: Αυτό ήδη γίνεται στους ναούς.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Πώς όμως να το οργανώσεις και στους απλούς ανθρώπους, που κάνουν μία μικρή σπονδή ή θυσία;
ΑΘΗΝΑ: Γι αυτό έχουμε συμβουλεύσει όλες οι θυσίες να γίνονται μέσω ναών ή ιερέων τουλάχιστον.
ΕΡΜΗΣ: (Σιγά) μπα!; Εγώ νόμιζα ότι το είχαμε κάνει για να χορταίνουν οι ιερείς μας…
ΑΡΗΣ: Έτσι κι αλλιώς, οι άνθρωποι είναι πια τόσοι πολλοί που και οι επικλίσεις μέσω των ναών πέφτουν η μία πάνω στην άλλη.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Εγώ έχω τρεις ωτακουστές για να μου κρατάνε τις επικλίσεις.
ΗΡΑ: Δεν είναι το ίδιο, Απόλλωνα, αποθηκευμένες επικλίσεις… Την προσευχή πρέπει να την ακούς την ίδια ώρα από τον πιστό.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Ε, βέβαια, να βλέπεις την έκφραση στο πρόσωπο τού ωτακουστή, να νιώθεις το τρέμουλο στα λόγια του…
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Να βλέπεις αν πιάνουν τα χέρια του…
ΗΡΑ: … να διαβάζεις άμεσα την ψυχή του.
ΕΣΤΙΑ: Και ακόμα καλύτερα να ακούει ο ίδιος ο θεός τον πιστό.
ΔΙΑΣ: Όταν γίνεται…
ΑΡΗΣ: Και έπειτα οι ωτακουστές και οι ιερείς μπορούν να καταγράψουν τις παρακλήσεις, να φυλάξουν τα αναθεματικά – άντε και τα σφάγια για μία μέρα – αλλά την τσίκνα; Η τσίκνα φεύγει και χάνεται…
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Αλήθεια, Ήφαιστε. Μήπως, θα μπορούσες να επινοήσεις και μία συσκευή που να παγιδεύει την τσίκνα; - φρέσκια όμως και ζεστή!

Ο Δίας κουνάει το κεφάλι.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Είχα κάνει κάποια πειράματα παλιά, με ένα σύστημα από μεγάλες βεντάλιες και γυάλινους αμφορείς, αλλά υπήρχαν μεγάλες απώλειες και δεν μπορώ να εγγυηθώ για τη φρεσκάδα.
ΗΡΑ: Αν πάγωνες αμέσως τον αχνό;
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Α, βέβαια τον παγώνω. Αλλά μετά όταν τον θερμάνεις για χρήση, δεν ατμοποιούνται όλες οι ουσίες ταυτόχρονα και μυρίζει περίεργα.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Μπλιαχ! Ξαναζεσταμένη τσίκνα.
ΕΡΜΗΣ: Εγώ έχω την εξής ιδέα: όταν κάποιος άνθρωπος θέλει να κάνει μία θυσία και εμείς λείπουμε, οι ωτακουστές μας αντί να καταγράφουν την επίκλιση, να τον σταματάνε και να τού λένε να προσπαθήσει πάλι αργότερα ή να αφήνει το όνομά του, για να τον καλούμε αργότερα εμείς, όταν θα έχουμε χρόνο να μας προσφέρει τη θυσία.
ΑΘΗΝΑ: Το ‘χεις δοκιμάσει;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Πρακτικό ακούγεται.
ΔΙΑΣ: Α, πα, πα! Πρώτον προϋποθέτει ότι στους πιστούς θα παρουσιάζονται οι ωτακουστές μας, γεγονός που εμπίπτει στην κατηγορία των απαγορευμένων θαυμάτων. Δεύτερον θα αποδυναμώσει την πίστη των ανθρώπων που θεωρούν ότι συνέχεια παρακολουθούμε τα δρώμενα.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Δίκιο έχει ο Δίας. Θα νομίσουν ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι. Θα αποχαλινωθούν.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Άσε που είναι τόσο ελαφρόμυαλοι, που όταν δεν βρίσκουν ένα θεό, αντί να τον περιμένουν, θα στρέφονται αμέσως προς άλλον – είδαμε πριν…
ΑΘΗΝΑ: Θα γίνουμε κουλουβάχατα μεταξύ μας…
ΕΣΤΙΑ: Χάνουμε τη θεϊκότητά μας από κάτι τέτοια.
ΔΙΑΣ: Ερμή, μην το εφαρμόσεις!
ΕΡΜΗΣ: Συγνώμη!
ΗΡΑ: Τελικά καταλήγουμε πάντα στο πρόβλημα, ότι οι θνητοί έχουν γίνει πάρα πολλοί.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Ε, ας είμαστε και λίγο ακριβοθώρητοι, Φούλα. Δεν βλάπτει.
ΑΡΤΕΜΗ: Εγώ είχα προτείνει και σας προτείνω πάλι, να δώσουμε κάποιες αρμοδιότητες για θέματα χαμηλότερης σημασίας στους υφισταμένους μας.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Είναι μία ιδέα και αυτό, Δία. Οι πιστοί μας μπορούν να απευθύνονται στους κατώτερους θεούς για τα καθημερινά θέματα.
ΑΡΤΕΜΗ: Να χαρούν και αυτοί λίγη τσίκνα. Οι Νύμφες μου έχουν φτάσει σε τέτοια στέρηση, που μαζεύονται γύρω απ’ τις γιορτές των θνητών, για να ανασάνουν λίγο ψητό.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Μα δεν θα κερδίσουν τίποτα από μια τέτοια δουλειά. Οι θνητοί δεν κάνουν θυσίες για τα απλά καθημερινά πράγματα.
ΑΘΗΝΑ: Όπως και να ‘ναι, όλο και κάποιο δώρο αφήνει ο ικανοποιημένος πιστός.
ΔΙΑΣ: Με όλο το σεβασμό, Άρτεμη αλλά πιστεύεις ότι οι Νύμφες σου θα μπορούσαν να αναλάβουν υπεύθυνα να παίρνουν σωστές και δίκαιες αποφάσεις και να το τηρούν αυτό σε μια μόνιμη απασχόληση;
ΑΡΤΕΜΗ: Εντάξει, ίσως δυσκολευτούν στην αρχή. Θα τις εκπαιδεύσω εγώ.
ΔΙΑΣ: (Στην Ήρα) εσύ, τι γνώμη έχεις Ήρα;
ΗΡΑ: (Κοιτάει αυστηρά το Δία.)
ΔΙΑΣ: Ε, τι;
ΗΡΑ: Τι τη θες τη γνώμη μου; Πριν που με ταπείνωνες με την οδαλίσκη σου, δεν ήθελες.
ΔΙΑΣ: Ποιαν οδαλίσκη μου;
ΗΡΑ: Εκείνη που δεν άντεχε άλλο χωρίς εσένα. Και μετά χωρίς τον Απόλλωνα και μετά δεν ξέρω χωρίς ποιον άλλον…
ΔΙΑΣ: …
ΗΡΑ: Όλες μάς ταπεινώνετε… Εγώ σού τό ‘πα. Δεν θα σού ξαναμιλήσω για ένα τέταρτο τού φεγγαριού.
ΔΙΑΣ: (Μουρμουρίζει μόνος του) για μισό τού φεγγαριού είχες πει. (Στην Ήρα) προχτές όμως που με κουβάλησες στην Τηθύ για επίσκεψη, απαιτούσες από εμένα να μιλάω και να κάνω χαρούλες…
ΗΡΑ: Τι έχεις εναντίον τής θείας;
ΔΙΑΣ: Εναντίον τής θείας, τίποτα. Απλώς βαριέμαι.
ΗΡΑ: Εκείνη με ανέθρεψε με χίλιους κινδύνους όταν ήμουν μωρό και τώρα εσύ αντί να την ευγνωμονείς… (Βουρκώνει.)
ΔΙΑΣ: Ναι, αγάπη μου, την ευγνωμονώ. Αλλά δεν μπορώ να ακούω για χιλιοστή φορά πώς κεντάει την Γιγαντομαχία σε τραπεζομαντιλάκια…
ΗΡΑ: Πάλι με πληγώνεις.
ΔΙΑΣ: Άκου, ας το δούμε επαγγελματικά. Τώρα συζητάμε για το αν θα δώσουμε εξουσία στους μικρούς θεούς. Δεν μπορεί να μην μιλήσει η βασίλισσα των θεών.

Μικρή παύση. Όλοι περιμένουν την Ήρα. Η Αφροδίτη τής προσφέρει ένα μαντιλάκι. Η Ήρα ρουφάει τη μύτη της και συγυρίζεται.

ΗΡΑ: Μπορούμε πρώτα να μιλήσουμε στις ανώτερες Νύμφες: τη Μήτιδα, την Κλυμένη, τη Θέτιδα… Αν εκείνες πουν ότι θα αναλάβουν κάτι, είμαι σίγουρη ότι θα το φέρουν εις πέρας. Και ακόμα και οι μικρές Νύμφες, που φοβάσαι Δία, ότι δεν θα μαζεύουν το μυαλό τους για να ασκούν το καθήκον τους – είδαμε πώς το μαζεύετε εσείς οι μεγάλοι θεοί! - είναι τόσες πολλές… Από ένα βοϊδόσκοινο βάρδια αν κάνει κάθε μία, την ημέρα, ο χρόνος θα υπερκαλύπτεται. Και ένα βοϊδόσκοινο δεν είναι πολύ, να πεις ότι θα βαρεθούν. Εγώ είμαι υπέρ τής πρότασης.
ΕΡΜΗΣ: Εδώ, αν μου επιτρέπετε μία παρέμβαση…
ΔΙΑΣ: Μίλα Ερμή.
ΕΡΜΗΣ: Δεν έχω αντίρρηση για την παραχώρηση αρμοδιοτήτων στους υφισταμένους μας, αλλά αν το πρόβλημα είναι η αναλογία μεταξύ των θεών και των ανθρώπων, τότε δεν μπορεί να λυθεί έτσι, μακροπρόθεσμα. Δεν έχω την πλήρη στατιστική ανάλυση αλλά με μία πρόχειρη ματιά στα δεδομένα, βλέπω ότι οι άνθρωποι αυξάνονται με γεωμετρικό ρυθμό ενώ οι θεοί μόνο με αριθμητικό…
ΗΡΑ: Τι είναι αυτά τα κορακίστικα;
ΕΡΜΗΣ: Με συγχωρείτε! Είναι η γλώσσα που προσπαθεί να εισάγει κάποιος μάντης μαθηματικός… Με απλά λόγια: οι άνθρωποι πληθαίνουν σαν μυρμηγκιές ενώ οι θεοί δεν γεννάμε πια. Άρα στο μέλλον και πάλι δεν θα προλαβαίνουμε τις προσευχές τους.
ΑΡΗΣ: Άρα, να προκαλέσουμε πόλεμο στους ανθρώπους. Να λιγοστέψουν!
ΔΙΑΣ: Τελικά, φαίνεται μονόδρομος…
ΔΗΜΗΤΡΑ: Και ‘γω θέλω να κάνω μία παρέμβαση!
ΔΙΑΣ: Και βέβαια, Δήμητρα.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Μην κρυβόμαστε πίσω από τα δάκτυλά μας, θεοί. Είμαστε μόνο δώδεκα και όμως συνεχώς γκρινιάζουμε μεταξύ μας και διαμαρτυρόμαστε για επικαλύψεις αρμοδιοτήτων και για το ότι ο ένας μπαίνει στα χωράφια τού άλλου. Τι θα γίνει άμα αρχίσουν να ασχολούνται με τα ανθρώπινα, αρκετές δεκάδες κατώτεροι θεοί;
ΗΡΑ: Κυκεώνας.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Και μόνο οι προσευχές με αντίθετο περιεχόμενο που θα κάνουν οι διάφοροι άνθρωποι, σκεφτείτε πόσες συγκρούσεις θα επιφέρουν μεταξύ των μικρών θεών. Οι αντιδικίες που μαστίζουν τους βρoτούς θα μεταφερθούν σε εκείνους. Και ξέρουμε ότι το κατώτερο προσωπικό δεν έχει αυτογνωσία για τη θέση που τού ορίστηκε στην ιεραρχία τού κόσμου. Αντίθετα, συχνά παρουσιάζει άμετρη φιλοδοξία.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Θα γίνονται πόλεμοι των υφισταμένων μας για το αν θα βρέξει ή δεν θα βρέξει σε μία περιοχή…
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Και ‘μεις εδώ επάνω θα καταλήξουμε διαιτητές τους.
ΔΙΑΣ: Πολύ οξυδερκής η παρατήρησή σου, Δήμητρα. Την λαμβάνω σοβαρά υπ’ όψη. Θέλει άλλος κανείς να τοποθετηθεί;
ΕΣΤΙΑ: (Με σοβαρότητα) ναι, Δία. Θα ήθελα εγώ να μιλήσω.
ΔΙΑΣ: Σε ακούμε, Εστία!
ΕΣΤΙΑ: Εγώ θα ασχοληθώ με κάτι πιο γενικό, σύντροφοι και συνδαιτυμόνες μου, που φρονώ ότι παραβλέπουμε. Πέστε μου, ω θεοί, πόσο συχνά σάς επικαλούνται οι θνητοί; Εννοώ, πόσο συχνότερα από παλιά; (Οι θεοί μουρμουρίζουν καθώς ετοιμάζονται να απαντήσουν.) Όχι, δεν χρειάζεται να απαντήσετε. Το ξέρω μία χαρά! Σας επικαλούνται λιγότερο από τα πριν. Μπορεί να λέτε ότι χάνετε ικεσίες και ότι οι επικλίσεις πέφτουν βροχή τις ώρες αιχμής, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι προσευχές, οι πραγματικές προσευχές, λιγοστεύουν. Και αν σκεφτούμε ότι τα πλήθη των ανθρώπων μεγαλώνουν, τότε τα πράγματα είναι αποκαρδιωτικά!

Μουρμούρες και δυσαρέσκεια.

ΗΡΑ: Εστία…
ΕΣΤΙΑ: Ελάτε θεοί, δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από τα δάκτυλά μας, όπως είπε και η Δήμητρα. Μεταξύ μας είμαστε τώρα.
Ξέρετε εγώ, πόσες ικεσίες δέχτηκα το προηγούμενο φεγγάρι; Λίγο περισσότερες από όσοι οι γάμοι που τελέστηκαν – αυτές ήταν ικεσίες για να στεριώσουν καλά τα νέα σπιτικά. Μόνο! Ποια; Εγώ, που παλιά ήμουν το μέλημα κάθε οικοδέσποινας – και των ευτυχισμένων δούλων ακόμα –, πρώτη να με αναφέρουν το πρωί και πρώτη να με τιμήσουν το βράδυ, πριν κόψει ο αφέντης το ζεστό ψωμί. Όχι, περιμένετε! Πήγα στον Απόλλωνα – δεν ντρέπομαι να το πω, για τις αξίες που προστατεύω, πρόκειται – και τον ρώτησα αν αυτή θα είναι στο εξής, η συμπεριφορά των ανθρώπων… Ο Απόλλωνας μού απάντησε, ότι σε δυο –τρεις αιώνες, μία καινούργια αυτοκρατορία θα ανατείλει, στην οποία πολύ θα με τιμούν οι άνθρωποι. Όταν όμως τόλμησα να τού ζητήσω και τη συνέχεια, δεν ήξερε να απαντήσει.
ΔΙΑΣ: Καινούργια αυτοκρατορία, Απόλλωνα;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Στο Λάτιο, πατέρα. Έτσι δείχνουν τα σημάδια.
ΔΙΑΣ: Δεν εννοώ αυτό! Προβλέψεις και αποκαλύψεις για το απώτερο μέλλον είναι απαγορευμένες ακόμα και για τους θεούς.
ΕΣΤΙΑ: Έχεις δίκιο, ω Δία. Συγχώρεσέ με, παρασύρθηκα. Άλλωστε απάντηση δεν πήρα έτσι κι αλλιώς.
ΗΡΑ: Μια στιγμή! Απόλλωνα, τι θα πει «δεν ήξερες να απαντήσεις»; Εννοεί η Εστία ότι δεν ήθελες να απαντήσεις;!
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Όχι, θεϊκή Ήρα. Δεν ήξερα! Οι ενοράσεις μου θολώνουν, μερικούς αιώνες μπροστά. Μόνο αποσπασματικά βλέπω κάποια γεγονότα. Και όσο πάει χειροτερεύει. (Μουτρωμένα) ο μπαμπάς ασκεί λογοκρισία στις Μοίρες. Δεν μου λένε τίποτα. Όσο και να τις παρακαλάω.
ΔΙΑΣ: Και πολύ καλά κάνουν. Αυτός είναι ο Νόμος.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Εσύ όμως νεφεληγέρτη Δία, έχεις μάθει όλα τα μελλούμενα.
ΔΙΑΣ: Όχι, δεν τα έχω. Ούτε σε μένα επιτρέπεται αυτή η γνώση. Μάλιστα γνωρίζω πιο πολλά από όσα θα ήθελα. Βλέπετε, επιθυμώ και εγώ να ζω την αιωνιότητα. Και για να τη ζω, πρέπει να δημιουργώ. Και όταν δημιουργώ, δεν θέλω να ξέρω από τα πριν όλο το έργο μου και την τύχη του, αλλιώς καταντάει μία πολύ βαρετή διαδικασία.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: (Κτυπάει τα χέρια.) Ω, μίλησες σαν αληθινός τεχνίτης, Δία!
ΗΡΑ: Αχ, Ζήνο μου, πόσο βάρος σηκώνεις στους ώμους σου. (Τού αγγίζει τον ώμο. Εκείνος συγκρατημένα κορδώνεται.)
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Στο Δία) ναι, δεν λέω. Όμως αυτοί οι υψιτενείς συλλογισμοί αρμόζουν σ’ εσένα και μόνο εσύ έχεις το ανάστημα να τους αντιμετωπίσεις. Εμείς οι άλλοι θεοί που ασχολούμαστε με τα πρακτικά, χρειαζόμαστε περισσότερα εφόδια. Για να διαχειριστούμε την πίστη των ανθρώπων, για παράδειγμα. Στο μαντείο μου χρόνια τώρα, η μάντισσα λέει ότι τής κατέβει. Ξέρετε τι απάντησε σε έναν βασιλέα που ήρθε να μάθει με τι ασχολείται η γυναίκα του, τις ώρες που εκείνος κυβερνάει;
ΜΕΡΙΚΟΙ ΘΕΟΙ: Τι, τι;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Η βασίλισσα μπορεί να κεντάει, μπορεί και να μην κεντάει!
ΘΕΟΙ: Αα! / Πολύ καλό! / Σκάλισε! / Αστέρι χρησμός! / Σκέτη ποίηση! / Σκέτο θέατρο! / Εμένα παράλογο μού φαίνεται. / Και τελικά τι έκανε; / Ποιος; / Η γυναίκα του.
ΕΡΜΗΣ: Εγώ αν έδινα τέτοιο χρησμό, μετά θα έκαναν ένα χρόνο να ραντίσουν το βωμό μου.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ε λοιπόν, σας δηλώνω ότι αυτός ήταν από τους πιο ξεκάθαρους χρησμούς που έχει δώσει η Πυθία. Οι ιερείς μου ξοδεύουν το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων τού μαντείου για να κάνουν διαφήμιση για να καλύπτονται τέτοια σκάνδαλα. Αν μου αποκάλυπταν οι Μοίρες, λίγα συγκεκριμένα γεγονότα, θα εντυπωσιάζαμε τους θνητούς – δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο! Και αυτό δεν θα ήταν καλό μόνο για μένα, θα ήταν καλό για όλο το δωδεκάθεο.
ΗΡΑ: Μη γίνεσαι κυνικός, Απόλλωνα. Πες ότι αυτό θα ήταν καλό για την πίστη των ανθρώπων.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Αυτό εννοούσα…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Θεός που δεν φαίνεται, γρήγορα λησμονιέται.

Ο Δίας κουνάει αρνητικά το κεφάλι.

ΕΣΤΙΑ: Επ’ αυτού θεοί είχα αρχίσει να σας μιλάω! Αφήστε με να συνεχίσω… (Οι θεοί γνέφουν καταφατικά.) Να λοιπόν, που και ο μεγάλος Απόλλωνας αρχίζει να ανησυχεί για τους πιστούς του.
Οι κατώτεροι θεοί, που σκέφτεστε να τους δώσετε εξουσία, τι θέση λέτε ότι κατέχουν στη σκέψη των ανθρώπων; Οι άνθρωποι διηγούνται τις ιστορίες τους σαν παραμύθια, τους προσθέτουν μάλιστα και καρυκεύματα – λες για να γίνουν θεϊκότερες – και γελάνε με αυτές. Τόσος σεβασμός!
Και από εμάς; Για πες μου εσύ Ερμή, πόσες δοξολογίες δέχτηκες τους τελευταίους χρόνους; Από εμπόρους και μη εμπόρους… Και εσύ Άρτεμη; Εκτός από τους κυνηγούς, πόσοι άλλοι γονυπετούν για ‘σένα; Όχι. Δεν χρειάζεται να μου πείτε. Ρητορικά ρωτάω!
Όσο για τον Ήφαιστο… Οι άνθρωποι θεωρούν πλέον τόσο δεδομένη τη φωτιά και οι τεχνίτες είναι τόσο περήφανοι για τα έργα τους που ούτε καν μνημονεύουν από ποιον θεό πηγάζουν αυτά τα θαύματα… Να λοιπόν, που και μέσα στο δωδεκάθεο, οι θεοί που λατρεύονταν λιγότερο, τώρα λατρεύονται ακόμα πιο λίγο.
ΕΡΜΗΣ: (Μουρμουρίζει στην Αθηνά) η αλήθεια είναι ότι από τότε που παράτησε ο Ήφαιστος τις οικοδομές, οι άνθρωποι κτίζουν όλο και τρανότερους ναούς. (Η Αθηνά χαμογελάει και τον σκουντάει για να σταματήσει.)
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Και μένα πια, μόνο τα κοριτσόπουλα με αναζητάνε. Οι μεγαλύτερες γυναίκες παρακαλούν την Ήρα να τους στείλει ομορφιά μαζί με την ικανότητα στον αργαλειό και στην κουζίνα.
ΗΡΑ: (Αγκαλιάζει την Αφροδίτη) ω, καλή μου, μακάρι να μπορούσα να τις συμβουλεύσω για την ομορφιά τόσο καλά, όσο εσύ.
ΑΡΗΣ: (Τραβάει την Αφροδίτη για να έρθει στη δική του αγκαλιά) έλα μωρό μου, εσύ είσαι η ομορφότερη όλων!
ΗΡΑ: Εστία, χρυσή μου, μού κάνει εντύπωση η σοβαρότητα των λόγων σου. Και ιδιαίτερα επειδή ξέρω ότι εσύ πιο πολύ, δεν θέλεις να λέμε δυσάρεστες κουβέντες γύρω από αυτό το τραπέζι.
ΕΣΤΙΑ: Έτσι είναι αδερφή μου. Όμως ήδη έχουν ειπωθεί πολλά – και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να συγκληθεί ολομέλεια…
ΔΙΑΣ: Χμμμ…
ΕΣΤΙΑ: Άλλωστε, το φαγητό τελείωσε. Σφίγγω λοιπόν την καρδιά μου και σας κοινωνώ τώρα την αγωνία μου.
Αναρωτιόμουν λοιπόν, τι απέγιναν οι προσευχές που ξεκινούσαν για μένα. Μερικές χάθηκαν τελείως. Οι άνθρωποι φρονούν ότι δεν μάς έχουν πια ανάγκη. Οι υπόλοιπες πηγαίνουν τώρα στην Ήρα. Όσες γυναίκες παρακαλούσαν να τους κρατάω γερό το σπιτικό, τώρα παρακαλούν την Ήρα για αυτό, μαζί με τις άλλες ικεσίες που τής έκαναν και παλιότερα. Δεν το λέω Ήρα θυμωμένα ούτε διαμαρτύρομαι απέναντί σου!
Έχω και άλλα παραδείγματα. Όταν οι Έλληνες προσεύχονταν πριν τις μάχες εναντίον των Περσών και μετά όταν νικούσαν και έκαναν δοξαστικούς, πόσες φορές σε επικαλέστηκαν, ω Άρη; Λιγότερες από παλιά, νομίζω. Οι επικλίσεις πήγαιναν κατ’ ευθείαν στο Δία! Ακόμα και ‘σένα Αθηνά, μέσα στην Αθήνα που κανένας δεν σε αμφισβητεί ως πηγή σοφίας, δεν είναι αλήθεια ότι πολλές φορές αντί το δικό σου όνομα, προφέρουν τού πατέρα το όνομα;
ΑΘΗΝΑ: Δεν διαμαρτύρομαι για αυτό. Οι άνθρωποι αναγνωρίζουν τον πατέρα ως αρχή των πάντων.
ΔΙΑΣ: Νομίζω ότι κάτι σοβαρό προσπαθεί να μας πει η Εστία. Συνέχισε Εστία.
ΕΣΤΙΑ: Σε ευχαριστώ αδερφέ μου.
Θέλω να σας θυμίσω, ότι οι άνθρωποι πριν πολλούς αιώνες, όταν τριγύριζαν μισόγυμνοι στη γη και απροστάτευτοι, θεοποιούσαν κάθε ξεχωριστή πέτρα, κάθε μικρό ρυάκι και ένιωθαν την ανάγκη να το εξευμενίσουν. Αυτό το λέγαμε πανθεϊσμό και πολλοί από ‘μας είπαν τότε, ότι άξιζαν κάτι καλύτερο οι θνητοί. Τους δώσαμε λοιπόν τα δώρα μας, τη φωτιά, τη γραφή, την κατεργασία των υλικών, τις τέχνες και άλλα… - όχι πάντα με τη σύμφωνη γνώμη όλων μας – και οι θνητοί αναγνώρισαν την αλήθεια: ότι υπάρχουν λίγοι μόνο θεοί, ότι από αυτούς εκπορεύονται τα πάντα και ότι οι υπόλοιποι είναι μικρές θεότητες, πλήρως υποταγμένες στους μεγάλους. Έμαθαν έτσι να προσεύχονται σε κάθε έναν από εμάς χωριστά, ανάλογα με τις επιθυμίες του και το ποια τέχνη κυβερνάει.
Μα τώρα, να! Ξεχνάνε αυτό το χρέος οι βρoτοί. Προσεύχονται στο Δία και στην Ήρα για τα πάντα, λες για να ξεμπερδεύουν πιο εύκολα. Δεν το ομολογούν επίσημα, όμως έτσι κάνουν και όπως πάνε, ίσως και την θεϊκή Ήρα παραμερίσουν κάποτε και αρχίσουν να επικαλούνται το Δία μόνο του. Πώς θα το ονομάσουμε αυτό, σύντροφοί μου; Μονοθεϊσμό ίσως; Δεν ξέρω. Ας όψεται από εμάς και από τις καρδιές των ανθρώπων.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Δία! Σχεδιάζεις εσύ, τέτοια πράγματα κρυφά από ‘μας;
ΔΙΑΣ: Όχι βέβαια! Αλλά καταλαβαίνω τι θέλει να πει η Εστία. Οι βρoτοί δεν σκέφτονται πια ότι κάθε προσευχή πρέπει να είναι μία ξεχωριστή επικοινωνία με έναν προστάτη θεό…
ΑΘΗΝΑ: Μα, αν είναι έτσι, τότε ένας λόγος παραπάνω να ενθαρρύνουμε τους πιστούς να στραφούν και προς άλλους μικρότερους θεούς.
ΑΡΗΣ: Και πώς θα ξέρει τελικά ο πιστός, αν ήταν ο μικρός θεός που τού εκπλήρωσε την επιθυμία ή ένας μεγάλος…
ΕΡΜΗΣ: … ή ένας συνεταιρισμός μικρών θεών…
ΗΡΑ: Ερμή!
ΑΡΗΣ: … ή αν έγινε το καλό από τύχη;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Θα επιτρέπεται ο θεός που κάνει το θαύμα, να αφήνει το επισκεπτήριό του;
ΔΙΑΣ: Όχι! Απαγορεύεται να αφήνουμε ενδεικτικά αντικείμενα θεϊκής προέλευσης.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Και ο γάιδαρος που θα δωρίσεις αύριο σε εκείνον τον ξυλοκόπο, τι είναι δηλαδή;
ΔΙΑΣ: Ο γάιδαρος είναι σκέτος γάιδαρος. Θα τον αφήσουμε απλά να βόσκει έξω από την καλύβα τού ανθρώπου χωρίς ταμπέλα να γράφει το όνομά μου.
ΑΘΗΝΑ: Μπορείς να τον ειδοποιήσεις τουλάχιστον για την προσφορά με ένα όνειρο. Στα όνειρα επιτρέπεται να παρουσιαζόμαστε…
ΔΙΑΣ: Σωστό!
ΑΡΗΣ: Μόνο να μην έχει φάει βαριά ο βρoτός, το προηγούμενο βράδυ, γιατί μετά βλέπει αλλ’ αντ’ άλλων…
ΗΡΑ: (Ενοχλημένη.) Πάντως αυτές οι απαγορεύσεις που μας έχουν βάλει οι Μοίρες…
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Εμένα μού κάνει εντύπωση, αν οι Μοίρες μάς έχουν περιορίσει τόσο την επικοινωνία με τους ανθρώπους, τότε είναι οι Μοίρες που σπρώχνουν το ανθρώπινο γένος σε αυτό που είπε η Εστία… το μονοθεϊσμό.
ΔΙΑΣ: Έτσι είναι το πεπρωμένο, Ποσειδώνα. Δεν είναι πάντα ευχάριστο.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Εκτός από αυτό το ολίσθημα των βρoτών, υπάρχει και το γενικότερο θέμα τού σεβασμού τους προς εμάς…
ΔΙΑΣ: Πράγματι. Ακόμα και οι προσευχές που έρχονται για μένα, συχνά είναι τυπικές και υπαγορευμένες.
ΕΡΜΗΣ: Εδώ, κάπου φταίνε και κάποιοι ιερείς μας, που τις έχουν κάνει αλυσίδα παραγωγής, τις ικεσίες.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Εντάξει - το ‘πιασα –, για τους δικούς μου πήγαινε και συμφωνώ εν μέρει. Αλλά συμφωνώ και με τους άλλους. Οι άνθρωποι έχουν γίνει τόσο αλαζόνες, που τις προσευχές τους, τις κάνουν περισσότερο για να επιδεικνύουν ότι τις κάνουν, ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί στο ιερατείο.
ΑΡΗΣ: Να τους ρίξουμε μία φωτιά, να μάθουνε.
ΑΘΗΝΑ: Το χειρότερο είναι ότι έχουν προοδεύσει τόσο, που νομίζουν ότι όλα μπορούν να τα εξηγήσουν. Και φωτιά να τους ρίξεις, εκείνοι θα μιλούν για φυσικά φαινόμενα.
ΔΙΑΣ: Πράγματι. Ημέρες τώρα σφυροκοπώ με χαλάζι, μία άλλη στοά και εκείνοι λένε για αναστροφή τού βαρομετρικού πεδίου.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Ε, αυτό είναι παραλήρημα…
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Όλα τα κακά λοιπόν, ξεκίνησαν από τον Προμηθέα;
ΔΗΜΗΤΡΑ: Είτε έτσι είτε αλλιώς, τώρα δεν αλλάζει τίποτε. Ας μην αναλωνόμαστε ξεκουκίζοντας το παρελθόν.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Με το φτωχό μυαλό τους, οι βρoτοί, τη λίγη γνώση και δύναμη που απέκτησαν, τις μεταφράζουν σε ελευθερία και την ελευθερία σε ασέβεια προς εμάς.
ΗΡΑ: Λες και δεν τους δένει αυτούς, το πεπρωμένο.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Έτσι όμως ασεβούν προς τις Μοίρες.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Ρητορικά) πώς ονομάζεται αυτό θεοί;
ΑΡΗΣ: (Πετάγεται ενθουσιασμένος που το βρήκε) ύβρις!
ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΘΕΟΙ: (Κοιτάνε τον Άρη. Μετά σοβαροί ή αμήχανοι συμφωνούν. Μερικοί απλά γνέφουν καταφατικά.) Ύβρις! / Ε, ναι. / Ναι, ύβρις…
ΗΡΑ: Δία μου, είσαι σίγουρος ότι δεν πρέπει να αφανιστεί και αυτή η φυλή από τη γη;
ΔΙΑΣ: Σίγουρος!
ΔΗΜΗΤΡΑ: Για μένα ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι γίνονται άπληστοι. Όσο περισσότερο παράγουν αγαθά, τόσο πιο πολλά θέλουν. Όχι μόνο οι άρχοντες, αλλά και οι φτωχότεροι.
ΑΘΗΝΑ: Πράγματι. Γυρεύουν μόνο υλικά αγαθά. Ακόμα και τη σοφία επιζητούν να την εξαργυρώνουν.
ΕΣΤΙΑ: Και όσο απομακρύνονται από εμάς, ξεχνούν τις άλλες μεγάλες αξίες τής ζωής: την οικογενειακότητα, τη φιλαδέλφεια, τη φιλοξενία.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Α, ναι! Και τις πρωτόλειες χαρές ακόμα τις προσπερνάνε. Τον έρωτα… Παλαιότερα αρκούσε να υποσχεθώ σε ένα αγόρι, την ομορφότερη γυναίκα, για να ξεκινήσει έναν πόλεμο. Τώρα πρέπει να υπόσχομαι σπίτι με αίθριο και βαθύ λουτήρα, δούλους, άρμα τέθριππο – ίσα για να αναγνωρίσει την εξουσία μου. Και δεν έχω τέτοιες δυνατότητες…
ΗΡΑ: Εδώ που τα λέμε, καλή μου, είχε παραγίνει το κακό με τις σφαγές για τη χάρη των ωραίων γυναικών.
ΑΘΗΝΑ: Πράγματι ήταν καιρός να αναγνωριστεί το εσωτερικό κλέος των ανθρώπων…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Σιγά… Μήπως τώρα οι άντρες διαλέγουν τις γυναίκες τους από το αν μπορούν να απαγγείλουν απ’ έξω τις μεταρρυθμίσεις τού Σόλωνα;
ΔΗΜΗΤΡΑ: Όχι, αλλά χρησιμοποιούν κριτήρια όπως η φρονιμάδα, η οικονομία…
ΕΣΤΙΑ: … η τάξη…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Α, ελάτε τώρα. Είπαμε να μιλάμε με ειλικρίνεια. Εγώ τουλάχιστον παραδέχτηκα τις αδυναμίες μου… Οι άντρες ακόμα διαλέγουν τη γυναίκα τους από το αν είναι όμορφη, όχι από το αν μπορεί να καρικώνει τις υποσκελίδες.
ΗΡΑ: Ανάλογα με την ηλικία, χρυσή μου.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Οι νέοι και δυνατοί πάντως ζητούν από εμένα και τον Έρωτα να στείλουμε βέλος στην καρδιά εκείνης που θωρούν ωραιότερη. Και να την παντρευτούν!
ΔΙΑΣ: (Μουρμουρίζει μόνος του) μετά αρχίζει το κακό.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Λίγα χρόνια όμως μετά το γάμο, αρχίζουν να παρακαλούν εμένα και να μού λένε τι καλά που θα ‘τανε, αν η γυναίκα τους είχε ιδέα πώς να μαγειρεύει τα γεννήματά μου…
ΑΡΤΕΜΗ: Και αργότερα, όταν εκείνη γεννήσει τα παιδιά τους, προσεύχονται σε μένα να τής επιτρέψω να κρατήσει λίγα χρόνια ακόμα ζωντανή τη νιότη της.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Αυτό δεν πιάνει. Όλοι οι άνθρωποι γερνάνε και ανησυχούν για τη νιότη τους που φεύγει.
ΑΘΗΝΑ: Εγώ όμως θα πω κάτι που πιάνει: λίγα χρόνια ακόμα πιο μετά κλαίγονται – «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα» – και με παρακαλούν: «Αθηνά μου, κάνε πιο γνωστική τη γυναίκα μου, να ακούει λίγο τι τής λέω».
ΕΣΤΙΑ: Σωστά. Και όταν το κακό παραγίνει, τραβάνε την κόμη τους και με ικετεύουν: «Εστία, χάρισέ της λίγη φρονιμάδα, μήπως μείνει όρθιο το σπίτι».
ΗΡΑ: (Θριαμβευτικά) κι άμα περάσουν όλα αυτά και έρθουν οι πιο χλωμές ημέρες τού βίου τους, απευθύνονται σε μένα: «ας ήταν η συμβία μου, να ξέρει να μαντάρει τις υποσκελίδες και να πιάνει το σάρωθρο όταν λείπουν οι δούλοι».

Η Αφροδίτη κοιτάζει τις τρεις τελευταίες θεές με ελαφρύ οίκτο.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ωραία, μπράβο! Αυτό που ήθελα να πω, είναι ότι και την γυναικεία φλόγα, τη θεωρούν δεδομένη πια και ενδιαφέρονται περισσότερο πώς να αποκτήσουν πλούτη.
ΕΡΜΗΣ: (Ελαφρώς ειρωνικά) θα πρέπει να είναι αυτό τρομερό για ‘σένα.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Και βέβαια είναι. Τη νύχτα βλέπω εφιάλτες. Άντρες σαν αυτούς που βάζουν οι ποιητές να απαγγέλλουν τις τραγωδίες τους, που φοράνε προσωπίδες. Στην αρχή μού ζητάν να μεσολαβήσω στον Έρωτα να σαϊτεύσει την πιο υπέροχη γυναίκα που αντίκρισαν τα μάτια τους… Μετά βγάζουν την πρώτη φενάκη και λένε ότι περισσότερο ποθούν το τέθριππο άρμα που σας έλεγα και εισιτήρια από το Πρυτανείο για τον επόμενο μεγάλο αγώνα. Μετά βγάζουν και τη δεύτερη φενάκη και φανερώνεται μια τρίτη, πιο τρομερή και τότε μού ζητάνε κουπόνια…
ΑΡΗΣ: Κουπόνια;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ναι, αλλά δεν ξέρω τι είναι… Δεν προλαβαίνω ποτέ να μάθω, γιατί πάντα ξυπνάω τρομαγμένη, λουσμένη στον ιδρώτα… (Κλαίει. Ο Άρης την αγκαλιάζει.)
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Να έρθεις να σου κάνω ένα ονειρόγραμμα…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Κλαίγοντας) δεν θέλω μάντη. Γιατρό θέλω.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Εντάξει. Έλα να σου κάνω μία ονειροσκόπηση!
ΑΡΗΣ: (Στην Αφροδίτη) Μωρό μου, γιατί δεν μου είχες πει τίποτε από αυτά;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Μέσα στην αγκαλιά του) γιατί όταν εγώ πετάγομαι απ’ τον ύπνο μου, εσύ κοιμάσαι σαν βόδι (κλαίει).
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Ξύνει τα γένια του) πολύ συναισθηματική έχει εξελιχθεί η σημερινή μας συνεστίαση.

Η Ήρα βγάζει ένα μαντίλι, τραβάει ελαφρά την Αφροδίτη προς το μέρος της και τής καθαρίζει το πρόσωπο. Οι δύο θεές αγκαλιάζονται. Μετά η Αφροδίτη συγυρίζεται στον καθρέφτη της. Στο αναμεταξύ η κουβέντα συνεχίζεται.

ΑΘΗΝΑ: Μήπως έχουμε παραχαϊδέψει τούς ανθρώπους; Τους κάνουμε τα περισσότερα χατίρια, τους προικίσαμε με τόσες χάρες…
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Τώρα πια έχουν πάρει μόνοι τους μπροστά και προχωράνε.
ΑΡΤΕΜΗ: Και αν είναι τώρα έτσι, τότε τι θα γίνει στο μέλλον;
ΕΡΜΗΣ: Όμως θεοί, είπαμε ήδη τόσα κακά πράγματα. Είμαστε σίγουροι ότι οι άνθρωποι δεν μας αγαπάνε πια; Δείτε πόσους ναούς έχουν κτίσει για εμάς τα τελευταία 20 χρόνια… Τρανότερους από οποτεδήποτε άλλοτε! Και συνεχίζουν να κτίζουν.
ΔΙΑΣ: Αυτό να λέγεται.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Ο ναός σου στην Ολυμπία, Δία, είναι υπέροχος.
ΔΙΑΣ: Και τής Νούλας ο ναός που τελειώνει τώρα στην Αθήνα, είναι εξαιρετικός.
ΗΡΑ: Αυτός ο Ικτίνος κάνει θαύματα!
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ποιον ναό θα τελειώσει πρώτα; Τής Αθηνάς ή τού Ποσειδώνα;
ΕΡΜΗΣ: Ο Παρθενώνας είναι σχεδόν έτοιμος.
ΑΘΗΝΑ: Όχι, θέλει δύο χρονάκια ακόμα. Και ακόμα δεν έχουν πιάσει τα αετώματα.
ΗΡΑ: (Με ύφος σαν να μην πρόκειται για τίποτα) ε, δυο χρόνια!…
ΕΣΤΙΑ: Ποιον θα βάλεις για τη διακόσμηση;
ΑΘΗΝΑ: Τον Καλλικράτη.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Έξοχη επιλογή!
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Κουκλί θα γίνει! Θα χαίρεσαι να μένεις μέσα.
ΑΡΗΣ: Θέλω και εγώ να κλείσω τον Ικτίνο για έναν ναό στη Στερεά Ελλάδα.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ααπ! Τον έχω καπαρώσει εγώ για να φτιάξει το δικό μου ναό στο Κωτίλιο.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Να τού πεις να χτίσει τις κολόνες να γέρνουν λίγο προς τα μέσα. Δείχνει μεγαλοπρεπέστερο και μετά σπάνε τα κεφάλια τους οι βρoτοί, για να βρούνε μυστικιστικό νόημα στο σχέδιο…
ΕΣΤΙΑ: (Σιγά) παιδί έχει μείνει ο Ήφαιστος…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Αυτούς τους διάσημους αρχιτέκτονες, πρέπει να τους κλείνεις 20 χρόνια πριν.
ΑΡΗΣ: Ωραία. Θα κάνω υπομονή. Κλείνω τον Ικτίνο για μετά.
ΑΘΗΝΑ: Μετά θα έχει γεράσει.
ΕΡΜΗΣ: Και θα έχει καβαλήσει τόσο το καλάμι που θα παίρνει τα έργα, υπεργολαβία. Θα τσεπώνει τα τάλαντα και θα στέλνει άλλους να κάνουν τη δουλειά.
ΗΡΑ: Η αλήθεια είναι ότι αυτή η παρέα - Ικτίνος, Φειδίας και συνεργάτες – έχουν τσακίσει τις άλλες κοινοπραξίες, Όποτε εμφανίζονται αυτοί, τους αναθέτουν τη δουλειά.
ΔΙΑΣ: Αν δεις το άγαλμα που φτιάχνει ο Φειδίας για την Αθηνά, θα παραδεχτείς το λόγο.
ΗΡΑ: Το έχω δει. Είναι ανεπανάληπτο. (Στην Αθηνά) χάρηκα για ‘σένα χρυσή μου! (Στο Δία) όμως δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχουν και άλλοι ικανότατοι κατασκευαστές.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ο Ναός τής Άρτεμης για παράδειγμα, στην Έφεσο. Είναι κόσμημα!
ΑΡΗΣ: (Στην Άρτεμη) και κάθε φορά που τον γκρεμίζουν οι δικοί μου, μετά οι Εφέσιοι τον ξαναφτιάχνουν καλύτερο!

Η Άρτεμη τον κοιτάει άγρια και τού δείχνει τα δόντια της. Οι άλλοι κοιτιούνται αμήχανα.

ΕΡΜΗΣ: Εντάξει, η Έφεσος είναι στην Ιωνία, είναι μακριά και το ναό τον οικοδόμησαν άλλοι. Όμως γύρω από την Αθήνα και την Σπάρτη, ο Ικτίνος πράγματι κερδίζει όλους τους διαγωνισμούς ανάθεσης για την ανέγερση ναών…
ΗΡΑ: Εγώ ανησυχώ μην ξεσκεπαστεί κανένα σκάνδαλο και βρεθούνε τα ονόματά μας ανακατεμένα.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Εδώ που τα λέμε, με αυτή τη δημοκρατία που φτιάξανε στην Αθήνα, όλες τις πομπές τους, τις ανακοινώνουν στην εκκλησία τού Δήμου.
ΑΡΤΕΜΗ: Καλέ ναι, είναι περήφανοι κιόλας.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Παλιά τουλάχιστον, τα κάνανε αλλά τα κουκουλώνανε.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Όπως και στις άλλες πόλεις.
ΗΡΑ: (Στην Αθηνά) τι σου ‘ρθε βρε κορίτσι μου να τους βάλεις τέτοιες ιδέες για δημοκρατία;…
ΔΙΑΣ: Θα σας παρακαλούσα να μην υποδαυλίσετε αποκαλύψεις, τουλάχιστον όχι πριν τελειώσει ο Φειδίας και το δικό μου άγαλμα στην Ολυμπία. (Παύση.) Νομίζω ότι μου αξίζει.
ΗΡΑ: Μα και βέβαια, Ζήνο.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΘΕΟΙ: Εννοείται. / Και βέβαια. / Φυσικά. / Εμείς γιατί να υποδαυλίσουμε; / Σίγουρα σου αξίζει. / Ναι, Δία!
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Θα είναι ένα θαύμα τού ανθρώπινου γένους, αυτό το άγαλμα πατέρα!

Ο Δίας χαμογελάει αυτάρεσκα.

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Ε, ίσως πρέπει να δεχτούμε ότι μας αγαπάνε ακόμα λίγο οι βρoτοί.
ΗΡΑ: Και δεν είναι μόνο οι ναοί: κρήνες, αγάλματα, μνημεία… Τις προάλλες έβλεπα ένα αναθηματικό που σκαλίζουν για τη Δήμητρα στην Ελευσίνα. Έκλαψα από συγκίνηση.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ποιο; Εκείνο που δείχνει τη Δήμητρα να οδηγεί δύο βόδια;
ΗΡΑ: Όχι, ένα άλλο που τη δείχνει με μία Κόρη να δίνει ένα στάχυ στον Τριπτόλεμο.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Αχ, ναι και ’γω το είδα. Και τον Τριπτόλεμο, κουκλί τον έχει σκαλίσει!
ΕΣΤΙΑ: Ήταν γλυκύτατος από παιδάκι.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Και όταν ωρίμασε, έγινε ωραίος άντρας.
ΑΡΗΣ: (Στην Αφροδίτη) έλα μωρέ, κανονικός είναι. (Στη Δήμητρα) μαζί το είδαμε το ανάγλυφο (τυλίγει το χέρι του στους ώμους τής Αφροδίτης.) Την Περσεφόνη όμως πολύ την έχουν πετύχει. Και την έκανε να δείχνει τόσο κομψή…

Όλοι κρατάνε την αναπνοή τους από τη γκάφα τού Άρη. Η Δήμητρα όμως αναστενάζει νοσταλγικά.

ΔΗΜΗΤΡΑ: Αχ, όχι, δεν είναι το κοριτσάκι μου. Μία από τις ακόλουθές μου είναι. Βλέπεις Άρη, τον καιρό που δίδαξα στον Τριπτόλεμο τη γεωργία, ο άθλιος αδερφός μου είχε αρπάξει την ξαδερφούλα σου στο μπουντρούμι του. Και ο κόσμος ήταν άγονος…

Ο Ήφαιστος πιάνει στοργικά το χέρι τής Δήμητρας. Ο υπόλοιποι θεοί κουνάνε τα κεφάλια.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Σιγά στον Άρη) αγάπη μου, πρόσεχε τι λες!
ΑΘΗΝΑ: (Σιγά στον Άρη) γιατί δεν μετράς μέχρι το χίλια πριν ανοίξεις το στόμα σου;
ΑΡΗΣ: Χα! Για να σκεφτώ τι θα πω;
ΕΡΜΗΣ: (Σιγά) όχι, για να ξεχάσεις ότι ήθελες να μιλήσεις…
ΑΡΗΣ: Βρε, δεν με παρατάτε και οι δύο;!
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Γλυκέ μου…
ΑΡΗΣ: (Χαμηλόφωνα) για εξηγείστε μου εσείς που είστε τόσο έξυπνοι: πώς γίνεται ο κόσμος να ήταν άγονος και εκείνη να διδάσκει τον Τριπτόλεμο, γεωργία;
ΑΘΗΝΑ: (Σιγά) Δία μου!
ΔΙΑΣ: Ε;!
ΑΘΗΝΑ: Όχι, τίποτε μπαμπά. Ένα επιφώνημα ήταν.
ΔΙΑΣ: (Μουρμουρίζει) αυτό μού έλειπε τώρα, να αρχίσω να ακούω φωνές, μέσα στο παλάτι μου…
ΑΘΗΝΑ: (Στον Άρη) θα σου πω αύριο. Ησύχασε τώρα.

Η Αθηνά και ο Ερμής κοιτάζονται με απορία και μετά σηκώνουν τους ώμους.

ΗΡΑ: Όμως από αλλού ξεκίνησε η κουβέντα.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Αλήθεια, τι λέγαμε πριν;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Εστία, νομίζω ότι εσύ προσπαθούσες να πεις κάτι.
ΕΣΤΙΑ: (Σκέφτεται) πράγματι. Λέγαμε για τους καινούργιους, όμορφους ναούς και σκεφτόμουν ότι και εμείς θα μπορούσαμε να ανανεώσουμε λίγο εδώ το χώρο.
ΟΛΟΙ: ;…
ΕΣΤΙΑ: Πώς θα σας φαινότανε, αν βάζαμε τζαμαρία γύρω –γύρω στη βεράντα (δείχνει μπροστά και δεξιά της). Το έχω δει στην Αίγυπτο – μεγάλοι γυάλινοι τοίχοι από χρωματιστό κρύσταλλο…

Οι θεοί αλληλοκοιτάζονται.

ΔΙΑΣ: Μα, άλλα κόπιαζες να πεις πριν, αδερφή μου.
ΕΣΤΙΑ: Ου! Έλα, τώρα αδερφέ μου! Πάντα υπάρχει χρόνος για τα περίπλοκα θέματα. Σημασία έχει, εμείς εδώ τώρα να περνάμε καλά και να ζούμε σε ευχάριστο χώρο… Που λέτε, το γυαλί είναι μεγαλόπρεπο και πολύ πρακτικό. Σταματάει τον άνεμο, δεν μπαίνει η σκόνη…

Ο Ερμής, η Αθηνά και ο Απόλλωνας κρυφογελάνε. Ο Δίας ξεροβήχει. Οι άλλοι κοιτάζονται αμήχανα.

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Εμένα μ’ αρέσει να με φυσάει το αεράκι.
ΗΡΑ: Εστία, καλή μου, θα άλλαζε πολύ τη φυσιογνωμία τού παλατιού - δεν νομίζεις;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Αυτό τον καιρό το ντεκόρ μας δεν περιλαμβάνει κρύσταλλα.
ΕΣΤΙΑ: Α, το γυαλί δένει με όλα. Θα σας φέρω ζωγραφιστές αναπαραστάσεις από τα παλάτια τής Αιγύπτου, να δείτε.
ΔΙΑΣ: Και πώς θα έμπαινε μέσα ο αϊτός; Και πώς θα βγαίναμε εμείς γρήγορα σε περίπτωση ανάγκης;
ΕΣΤΙΑ: (Με ελπίδα) ίσως θα μπορούσες να τού πεις, Δία, να μπαίνει από την πόρτα. Και ‘μεις άλλωστε…

Η Ήρα έχει λίγο συγχυστεί.

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Σιγά στην Άρτεμη) γι αυτό δεν πάει μπροστά η Εστία. Ξεκινάει να πει κάτι σοβαρό και μετά τα ξεχνάει όλα και μιλάει για διακόσμηση.
ΔΙΑΣ: Ίσως είναι και αυτό ένα θέμα, Εστία, που μπορούμε να συζητήσουμε κάποια στιγμή. Πιθανόν στο μεθεπόμενο συνέδριο…
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ή στο τέλος τού Εκατομβαιώνα που αρχίζουν οι ετήσιες.
ΔΙΑΣ: (Αγριοκοιτάζει τον Απόλλωνα.) Μα τώρα προέχει να τελειώσουμε την κουβέντα για την πίστη και την αφοσίωση των ανθρώπων προς εμάς.
ΗΡΑ: Βέβαια. Ο Ερμής μάς έλεγε ότι οι βρoτοί αφιερώνουν σπουδαίους ναούς σε εμάς.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Και οι υπόλοιποι αναρωτιόμαστε αν είναι αυτό ένδειξη ουσιαστικής πίστης.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Πολλές πόλεις φτιάχνουν ναούς για επίδειξη. Επίδειξη προς τις άλλες πόλεις.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Είναι απόδειξη πλούτου και διαθέσιμου χρόνου.
ΑΡΤΕΜΗ: Το κλέος ενός κράτους που οχυρώνει ακρόπολη και κτίζει τρανούς ναούς, αυξάνεται σημαντικά…
ΔΙΑΣ: … και μαζί η επιρροή που ασκεί σε άλλες πόλεις. Οι συμμαχίες του αυξάνονται και τελικά καταλήγει ακόμα πιο πλούσιο.
ΕΡΜΗΣ: Μα, το ότι μόλις έχουν χρήμα και χρόνο, τα επενδύουν αμέσως στους οίκους μας, δεν αποδεικνύει ότι μας λατρεύουν;
ΑΡΗΣ: Σου εξηγούμε ότι το κάνουν υποκριτικά.
ΕΡΜΗΣ: Και ποιο είναι το κριτήριο ότι το κάνουν υποκριτικά ή με ειλικρίνεια;
ΑΡΤΕΜΗ: Ο φόβος τους, η αγωνία τους απέναντί μας…
ΕΡΜΗΣ: Εντάξει. Έχουν προοδεύσει πια. Απέβαλλαν πολλούς από τους φόβους, πολλή από την άγνοια. Είναι πιο περήφανοι. Σκέφτονται καθαρότερα. Και ο τρόπος που προσεύχονται σε μας έχει αλλάξει. Όμως σε εμάς πιστεύουν. (Τους κοιτάει.) Δεν προτιμάμε να έχουμε ως πιστούς, μεγάλα πλάσματα, αντί τρομαγμένες αγέλες;
ΔΗΜΗΤΡΑ: Σε αυτό συμφωνώ με τον Ερμή. Άλλωστε στο κέντρο τής ψυχής τους δεν αλλάζουν. Εκεί κατοικούμε πάντα μέσα τους. Από εκεί εκπορεύεται η ανάγκη τους να μας αναζητούν και έτσι θα στρέφονται πάντα σ’ εμάς.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Αν κάποια φοβερή καταστροφή τους έβρισκε, θα γύριζαν πάλι στις παλιές, φοβισμένες δεισιδαιμονίες τους.
ΔΙΑΣ: Χμμ…
ΗΡΑ: Έχουν όμως πράγματι αλλάξει πολύ στον τρόπο που μας απευθύνονται.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Απέχουν συχνά από τις διδαχές μας.
ΗΡΑ: Και οι σοφοί τους και οι ποιητές, διαρκώς κάνουνε λόγο για τα πιο τραβηγμένα πράγματα.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Βέβαια. Ο Αίσωπος που λέγαμε πριν για παράδειγμα, φούσκωνε απελπιστικά τα γεγονότα.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Καλέ άσε τον Αίσωπο. Τώρα, ο Ευριπίδης, στα δράματα που γράφει, αλλάζει τελείως την ιστορία των θεών και των ομοίων του.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Βάζει λόγια στα στόματά μας που ποτέ δεν είπαμε.
ΗΡΑ: Η Κλειώ επανειλημμένα μάς έχει διαμαρτυρηθεί.
ΑΘΗΝΑ: Τουλάχιστον, ο Ευριπίδης είναι μεγάλος μάστορας στο διάβασμα τής ψυχής των ανθρώπων.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ε, ας είχε διαλέξει αυτό για επάγγελμα.
ΑΘΗΝΑ: Δεν υπάρχει τέτοιο επάγγελμα θεσμοθετημένο.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: … ακόμα…
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Η αλήθεια είναι, ότι και τους συμπολίτες του, συχνά τους ενοχλεί μ’ αυτά που γράφει.
ΕΣΤΙΑ: Αχ, πού είναι εκείνος ο Αισχύλος…
ΔΗΜΗΤΡΑ: Θεοσεβούμενος άνθρωπος!
ΑΡΗΣ: Και καλός πολεμιστής.
ΔΙΑΣ: Έλεγε και εκείνος τις βλασφημίες του, πότε –πότε…
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Εγώ νομίζω ότι το κακό άρχισε με τον Ησίοδο.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Μμμ… Έβαλε έργα στα χέρια μας που ποτέ δεν πράξαμε.
ΑΘΗΝΑ: Αυτό το έκανε μόνο όταν δεν είχε επαρκή πληροφόρηση.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Ε, ας μην έγραφε τότε, Αθηνά.
ΕΡΜΗΣ: Πρέπει όμως να τού αναγνωρίσουμε ότι έβαλε τάξη στο χάος των θρύλων που λέγονταν για εμάς και τους ημίθεους.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Επέλεξε όσες παραδόσεις τού άρεσαν και μετά επινόησε γεγονότα για να βουλώσει τα κενά!
ΑΘΗΝΑ: Δεν είναι εύκολο για τους θνητούς με την μικρότατη ζωή, να ανακαλύπτουν την αληθινή ιστορία μέσα από τον κυκεώνα των παραδόσεων.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Όσο αφορά την ιστορία των ίδιων των θνητών - δεν υπάρχει μία ιστορία για όλους, καλή μου. Κάθε λαός λέει τη δική του ιστορία για τα ίδια γεγονότα και όταν ένας λαός υποδουλώνει τον άλλον, τού επιβάλλει την ιστορία του.
ΔΙΑΣ: Την αληθινή ιστορία των ανθρώπων μόνο εμείς την ξέρουμε και μόνο εμείς έχουμε δικαίωμα να την αλλάζουμε - κάτω από σοβαρότατες περιστάσεις.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Αφήστε την ιστορία των θνητών. Το θέμα είναι η δική μας ιστορία όπως την παρουσίασε ο Ησίοδος.
ΕΡΜΗΣ: Δική μας ιδέα ήταν να τον εμπνεύσουμε.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Ξινά) όντως. Ατυχές περιστατικό.
ΗΡΑ: Το χειρότερο είναι ότι μας παρουσίασε στους συνανθρώπους του, λες και ήμασταν όμοιοί τους.
ΑΡΤΕΜΗ: (Στο Δία) αυτό και αν είναι βλασφημία, πατέρα, ε;
ΔΙΑΣ: Ναι, κορούλα μου, αλλά έχει πεθάνει ήδη ο Ησίοδος…
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Λες και είναι οι θνητοί που πλάθουν τους ανθρώπους…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Μουτρωμένη) ε, μήπως κάπως έτσι δεν είναι; Πόσες φορές δεν μας έχουν αλλάξει ονόματα, οι βρoτοί στο παρελθόν; Καθώς μεταφέρεται η λατρεία μας από τόπο σε τόπο…
ΑΡΤΕΜΗ: Πράγματι! Και αρμοδιότητες. Εμένα κάποτε με θεωρούσαν τη «Μεγάλη μητέρα Γη»!
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Και εμένα με θεωρούσαν πρωταρχική θεά.
ΔΙΑΣ: Εντάξει, εντάξει. Εσείς οι δύο είστε λίγο ριγμένες στο τρέχον πάνθεον των ανθρώπων.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Όμως να μας μοιράζουν αρμοδιότητες οι θνητοί;! Ντροπή!
ΔΙΑΣ: Ξέρετε καλά ότι έτσι πάει ο κόσμος. Υπακούμε και εμείς σε έναν υψηλότερο νόμο.
ΗΡΑ: (Θυμωμένη) όχι όμως και να λέμε ότι μας πλάθουν οι θνητοί! Νιώθει κανείς εδώ μέσα πως είναι το ονειροπόλημα ενός θνητού; Στη χειρότερη περίπτωση, ας πούμε ότι γινόμαστε κάποιες φορές, θύματα τής πλάνης τους.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Όπως και να ‘ναι, στους επόμενους αιώνες πρέπει να βρισκόμαστε σε εγρήγορση. Αφού βλέπουμε ότι διάφοροι λαοί πιέζουν τους πιστούς μας.
ΗΡΑ: Φταίνε και οι εξερευνήσεις για αυτό.
ΔΙΑΣ: Γιατί;
ΗΡΑ: Γιατί πάνε οι δικοί μας και γνωρίζουν τους άλλους λαούς και μετά παίρνουν τα μυαλά τους, αέρα.
ΔΙΑΣ: Παρεμπιπτόντως, τώρα που το θυμήθηκα. Αθηνά! Πού βρίσκεται το πρόγραμμα χαρτογράφησης των ανθρώπων;
ΑΘΗΝΑ: Καθυστερεί αυτή την εποχή, ω Δία.
ΔΙΑΣ: Δηλαδή;
ΑΘΗΝΑ: Με αυτά που ξέρουν, κανονικά το κέντρο τού κόσμου πέφτει επάνω σε έναν απόπατο στο Δέλτα τού Νείλου.
ΔΙΑΣ: Και το παραδέχονται αυτό, οι Αχαιοί;
ΑΘΗΝΑ: Όχι καλέ! Δείχνουν πάντα εκείνο το ανάποδο λαγήνι στους Δελφούς. (Ο Απόλλωνας μορφάζει.)
ΔΙΑΣ: Καλώς!
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Όσο προχωράνε τα ταξίδια προς την Αιθιοπία, το σημείο θα κατεβαίνει νότια.
ΔΙΑΣ: (Δείχνει τον Ήφαιστο) εσύ φαγώθηκες με τα εγκαίνια φραγμάτων στη Μεσοποταμία!
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Οι Αιθίοπες είναι οι πιο ευσεβείς άνθρωποι…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Α, ναι!
ΑΡΗΣ: Αν βρεθεί κάποιος ικανός αργότερα στη Μακεδονία, να το σπρώξει προς την ανατολή…
ΕΡΜΗΣ: Πάντως, πατέρα, οι βρoτοί δεν ξέρουν από χαρτογράφηση. Τα μαθηματικά τους…
ΔΙΑΣ: (Τον κόβει) και φροντίστε όλοι σας να μείνει έτσι – για την ώρα τουλάχιστον. Εσύ Ήφαιστε, πρόσεχε τον Προμηθέα μην κάνει πάλι καμιά κουτσουκέλα.

Η Ήρα κουνάει το κεφάλι με σημασία. Ο Ήφαιστος εκπλήσσεται.

ΕΡΜΗΣ: Ξαναγυρνώντας στα προηγούμενα, σας υπενθυμίζω ότι έχουμε συμφωνήσει ότι τους πιστούς μας τους θέλουμε δυναμικούς και εξωστρεφείς.
ΗΡΑ: Α, δεν υποφέρεστε σήμερα εσύ και η Αθηνά, Ερμή με την εύνοιά σας στους ανθρώπους…
ΑΘΗΝΑ: Αν οι λαοί που εμείς ορίζουμε είναι υψηλόφρονες και δυνατοί, θα υπερισχύσουν στις συγκρούσεις με τους άλλους και θα επεκτείνουν τη λατρεία μας.
ΔΗΜΗΤΡΑ: (Κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι.) Έχει κατακλυστεί σήμερα ο κόσμος από ανθρώπους. Δεν μπορεί λαός να ζήσει αποκομμένος. Και αν κάποιος το προσπαθήσει θα τού επιτεθούν οι άλλοι.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Στο Δία) Αχ! Μαθαίνουν γρήγορα οι νέοι. Ολόκληρη πολέμαρχος έγινε η Νούλα!
ΔΙΑΣ: (Καμαρώνοντας) το ξέρω! Εδώ και αιώνες…
ΕΡΜΗΣ: Οι Μακεδόνες είναι ήδη δικοί μας. Αν καταφέρουμε ικανοποιητική διείσδυση στο Λάτιο – όπως λέει και ο Απόλλωνας – για τους επόμενους έξι –επτά αιώνες έχουμε καθαρίσει…
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Έξι –επτά αιώνες δεν είναι πολλοί.
ΕΡΜΗΣ: Και βλέπουμε…
ΔΙΑΣ: Συμφωνώ με τα παιδιά! (Στην Ήρα) μη φοβάσαι, αγάπη μου, θα βγούμε νικητές και από αυτή τη μάχη. Εμπρός συνάδερφοι, ας πιούμε για τη δόξα μας!
ΟΛΟΙ: (Σηκώνουν τα ποτήρια) σε εμάς! / Στο μεγαλείο μας! / Στις χαρές μας! / Στη δόξα μας! (Πίνουν.)