Από «Το ημερολόγιο ενός Εφέδρου Ανθγού του Νίκου Παπαβασιλείου που υπηρέτησε στον 1ο Λόχο του 1ου Τάγματος του 40ου Συντάγματος Ευζώνων
8 Ιαν 1941: Έχει ξεσπάσει χιονοθύελλα. Το κρύο αφόρητο. Απέχουμε από τους Ιταλούς 80 -100 μέτρα. Μας χωρίζει ένας αυχένας γυμνός στην κορυφή του Μάλι Σπάτ όπου το χιόνι παγωμένο είναι πάνω από δυο μέτρα. Οι στρατιώτες προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή. Δυο πάγωσαν και πέθαναν στη σκοπιά. Άλλους βρίσκουμε παγωμένους στ’ αντίσκηνα. Προσπαθούμε να τους κρατήσουμε στη ζωή. Τους αναγκάζουμε να σηκώνονται. Ένας – ένας ξετρυπώνουν σα φαντάσματα, λείψανα σωστά, αδύνατοι, αξύριστοι, κουρελήδες, ξυπόλητοι με τα πόδια δεμένα με κουρέλια, μουντζούρηδες με κατακόκκινα μάτια από τον καπνό και την αϋπνία, χωρίς φαγητό για πέντε μέρες. Το δράμα μας εξελίσσεται σε τραγωδία. Τα πόδια των περισσοτέρων έχουν πρηστεί και πονούν φοβερά, μελανιάζουν. Αρχίζει έτσι η διαρροή. Μα δε μπορούμε να τους μεταφέρουμε πίσω. Τα κρυοπαγήματα εξελίσσονται σε 2ου και 3ου βαθμού. Οι στρατιώτες δεν είναι ικανοί να ανεβούν στις σκοπιές, αρνούνται να σηκωθούν. Οι αξκοι αν και βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση εφαρμόζουμε βία, κάποτε μάλιστα με το πιστόλι στο χέρι τους απειλούμε, αφού ο εχθρός απέναντι καραδοκεί.
Από το site http://www.attiki4x4.gr/ . Έχω διατηρήσει ορθογραφία, σημεία στίξης κ.λπ..
Προτείνω επίσης ανάγνωση ξεκινώντας από τις ιστοσελίδες:
http://pheidias.antibaro.gr/1940.htm (με επιφυλάξεις για κάποιες ιστορικές προσεγγίσεις)
http://www.attiki4x4.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=130&Itemid=46
5 σχόλια:
Δεν έχω κάτι να πω... μου θύμισε το αντίστοιχο αφιέρωμα της Κουρούνας για το πέρυσι ΟΧΙ
Έτσι έχουν τα πράγματα, αλλά πού να χωρέσει αυτό στο μυαλό των αφιονισμένων πατριωτών με τις εθνεγερτικές κορώνες που γιορτάζουν αναίσχυντα με κλαμπατσίμπαλα την κήρυξη του πολέμου - λες και ο πόλεμος μπορεί ποτέ να είναι αφορμή για γιορτή.
Αχ, ναι βρε Αόρατή μου, ΝΑΙ.
Όλο λέω να 'ρθω από το τσαρδί σου για να κάνω ένα σχόλιο αλλά όλο το αναβάλλω.
Αυτό που περίπου θα έγραφα είναι ότι, στην σωστή του διάσταση, δεν γιορτάζουμε επειδή έγινε πόλεμος, αλλά (θα 'πρεπε να) γιορτάζουμε την επιθυμία μας για ελευθερία. Για αντίσταση.
Για ελευθερία που αρχίζει από το κάθε άτομο και φτάνει ως τις πιο μεγάλες ομάδες (την χώρα εν προκειμένω).
Idom
"(θα 'πρεπε να) γιορτάζουμε την επιθυμία μας για ελευθερία."
Ορθόν.
Επίσης καλό θα ήταν να μάθουμε να αγαπάμε τον τόπο μας χωρίς να πρέπει να μισούμε κατ' αντιδιαστολήν τους τόπους κάποιων άλλων, ούτε να μειώνουμε την αξία τους εξαίροντας την αξία του δικού μας.
Κάτι σαν "ήπια" μορφή πατριωτισμού.
Πρόσφατα βρέθηκα σε μια σχολική εορτή για την 28η Οκτ. σε σχολείο του εξωτερικού. Διαβάστηκαν και κάποια παρόμοια γράμματα από το μέτωπο αποσπάσματα από περιγραφές.
Και να σου πώ συγκινήθηκα. Πάντα υπό το πρίσμα ότι όπως λές, "...δεν γιορτάζουμε επειδή έγινε πόλεμος αλλά (θά 'πρεπε να) γιορτάζουμε την επιθυμία για ελευθερία"
Μετά ήρθε η ώρα του Εθνικου Ϋμνου. Υπήρχε μούδιασμα στις φωνές, είχα την αίσθηση ότι όλοι φοβόντουσαν να τραγουδήσουν (από φυσική συστολή ή μήπως για να μήν τους πούν εθνικιστές? Δέν ξέρω...) Πάντως και εγώ είχα το ίδιο μούδιασμα. Δεν πολυτραγούδησα.
Ίσως την επόμενη φορά να το κάνω. Στο κάτω κάτω το συγκεκριμένο κείμενο του Σολωμού είναι καταπληκτικό και καθόλου εθνικόφρον. Και άν τόσοι και τόσοι το τραγουδούν και το "χρωματίζουν" εθνικοπατριωτικά, ας υπάρχει και ένας (πιστεύω ότι δεν είμαι μόνος, δες στο σαν σχήμα λόγου) που να το τραγουδήσει με αφορμή την όποια γνήσια συγκίνηση του προκαλούν τα συγκεκριμένα κείμενα/γεγονότα.
ΔΧ/ΙΧ
@ ΔΧ / ΙΧ
Μέσα! Μαζί σου. Για την εξύμνιση τής Ελευθερίας.
Σχετικά με το ποίημα, εδώ που τα λέμε είναι "πολεμικό" (αναμενόμενο) αλλά χώνει και λίγο εθνικισμό από το παράθυρο: "απ' τα κόκαλα ... των Ελλήνων..."
Γιατί "μόνο" ή ειδικά των Ελλήνων;
Θα 'λεγα βγαλμένη από τα κόκαλα κάθε ανθρώπου που πολέμησε απελπισμένα (παθιασμένα) για την ελευθερία του.
Προφανώς βέβαια, εκείνη την εποχή ο Σολωμός την γενναιότητα και τον αγώνα των Ελλήνων ήθελε να τονίσει.
Και λίγο πολύ όλοι οι εθνικοί ύμνοι είναι και εθνικιστικοί (πχ, Deutschland... ueber alles in der Welt...).
Θα 'λεγα, ότι τέτοια σύμβολα, γενικά πατάνε με το ένα πόδι στο υψηλό και με το άλλο στην κατάχρηση τού υψηλού. Σε "όλους" τους λαούς.
Ως προσωπική "λύση" όταν ακούω τον Εθνικό ύμνο (και τον ακούω με σεβασμό) επικεντρώνομαι στα υψηλά. Στον αγώνα για αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Idom
Δημοσίευση σχολίου