Σκηνή 1η: Το γεύμα

[ ... συνέχεια από την προηγούμενη ανάρτηση.]

Οταν σηκώνεται η αυλαία, το τραπέζι είναι ήδη στρωμένο (χωρίς φαγητά). Μπροστά αριστερά βρίσκεται ακίνητη, σιωπηλή η Εστία. Δύο –τρεις υπηρέτες τελειώνουν τις ετοιμασίες. Μετά φεύγουν από τη δεξιά πόρτα. Από την ίδια πόρτα μπαίνει η Ήβη. Κρατάει στα χέρια ένα κύμβαλο. Πηγαίνει στην Εστία, υποκλίνεται ελαφρά και τής το δίνει.

ΗΒΗ: Ετοιμο το γεύμα, θεία μου. (Πηγαίνει δεξιά, στρέφεται προς την κύρια είσοδο και περιμένει.)
ΕΣΤΙΑ: Σήμερα θα μαζευτεί ολόκληρη η οικογένεια. Σπουδαία ημέρα, Ήβη!


Η Εστία κτυπάει ελαφρά το κύμβαλο. Περιμένουν. Κανείς. Η Ήβη ρίχνει κλεφτές ματιές στην Εστία. Η Εστία εκνευρίζεται και βαράει δυνατά το κύμβαλο. Ακούγεται η φωνή τού Αρη.

ΑΡΗΣ: Ερχόμαστεεε... (Μπαίνει από την είσοδο μαζί με την Αθηνά. Φοράν και οι δύο περικεφαλαίες και κρατούν ελαφρύ οπλισμό. Η ‘Ηβη τούς χαμογελάει.) Φαϊ, φαϊ!
ΑΘΗΝΑ: Χαιρετώ σε, Εστία. Χαιρετώ σε, Ήβη.

Ο Άρης και η Αθηνά ξαναμμένοι, βγάζουν τον οπλισμό τους και τον αφήνουν στις κρεμάστρες.

ΕΣΤΙΑ: σε αυτό το δωμάτιο, έχουμε πει να μπαίνουμε μόνο με ειρηνικά ενδύματα...
ΑΘΗΝΑ: Ω, συγνώμη Εστία. Ερχόμαστε κατευθείαν από τα γυμνάσια των συμμαχικών δυνάμεων και δεν προλαβαίναμε να αλλάξουμε. Θα φώναζε και ο μπαμπάς.
ΑΡΗΣ: Φαϊ! (Στρογγυλοκάθεται στη θέση του και κτυπάει ευχαριστημένος τα χέρια. Στην Αθηνά) τι είναι «ειρηνικά»;

Η Αθηνά κάθεται δίπλα του και αρχίζουν να σιγομουρμουρίζουν. Μπαίνει η Δήμητρα.

ΔΗΜΗΤΡΑ: Σας χαιρετώ.
ΑΘΗΝΑ: Χαιρετώ σε, Δήμητρα.
ΑΡΗΣ: Χαρά σε σε.
ΕΣΤΙΑ: Καλώς όρισες αδερφή μου.

Μπαίνει ο Ήφαιστος.

ΔΗΜΗΤΡΑ: (Στην Ήβη) πώς είσαι Ήβη μου;
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Καλή μέρα.
ΕΣΤΙΑ: Χαρά σε σε, ανεψούλι μου!
ΗΒΗ: (Στη Δήμητρα) αγάλομαι θεία μου, ευχαριστώ.

Η Αθηνά νεύει. Ο Άρης συνειδητοποιεί ότι η Αφροδίτη λείπει.

ΑΡΗΣ: Πού είναι η Αφροδίτη μου;

Ο Ήφαιστος σηκώνει τους ώμους. Κάθεται. Κάθεται και η Δήμητρα.
Μπαίνει η Άρτεμη. Χαιρετάει και την χαιρετούν. Θα κοιτάξει γρήγορα την Ήβη, εξεταστικά και χωρίς συμπάθεια. Κρεμάει τόξο και φαρέτρα στην κρεμάστρα.

ΑΡΤΕΜΗ: Ωραία μέρα κάνει κάτω.
ΑΡΗΣ: Καλή για κυνήγι.

Μπαίνουν η Ήρα και η Αφροδίτη συνομιλώντας απορροφημένες εμφανώς για ιδιαίτερα θέματα. (Κατά τη διάρκεια τού γεύματος θα ανταλλάσσουν σύντομες, εμπιστευτικές κουβέντες.) Ο Άρης μισοσηκώνεται. Όλοι χαιρετούν την Ήρα προσφωνώντας την με το όνομά της, ως ανώτερη.

ΕΣΤΙΑ: Καλώς ήρθες Ήρα.

Χαιρετούν και την Αφροδίτη πιο απλά. Η Αθηνά τής χαμογελάει με αναγκαστική ευγένεια.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Με γλυκά χαμόγελα γυρίζοντας αριστερά και δεξιά) χαίρεστε, χαίρεστε! (Χαμογελάει εγκάρδια στην Ήβη) χαίρε Ήβη. (Η Ήβη ανταποδίδει το χαμόγελο.)
ΑΡΗΣ: (Φιλάει την Αφροδίτη.) Έλα ομορφιά μου, πού ήσουνα;

Η Ήρα και η Αφροδίτη κάθονται. Ο Άρης ασχολείται για λίγη ώρα με την Αφροδίτη και η Αθηνά μένει μόνη, κάπως σύξυλη.
Από το αριστερό παράθυρο ακούγεται φασαρία. Εμφανίζεται ο Απόλλωνας. Φοράει δύο μεγάλες φτερούγες στα χέρια του και τις κουνάει. Μπαίνει «πετώντας» αλλά κοιτάει προς τα πίσω.

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Σε πέρασα πάλι! (Από κεκτημένη ταχύτητα φτάνει στο μέσο τής αίθουσας.)

Από το παράθυρο μπαίνει επίσης «πετώντας» ο Ερμής. Φοράει σανδάλια και κράνος με μικρές φτερούγες. Μισοπέφτει στο πάτωμα και μένει μισογονατιστός, ασθμαίνοντας.

ΕΡΜΗΣ: Δεν μπορώ να νικήσω τα φτερά σου, Απόλλωνα.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ούτε και θα μπορέσεις. (Τού προσφέρει το χέρι του για να σηκωθεί.)

Είναι και οι δύο σκονισμένοι και ακατάστατοι. Τινάζονται, κοιτούν για πρώτη φορά την ομήγυρη.

ΕΡΜΗΣ: Α, χαιρετώ σας!
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Χαίρεστε.

Μερικοί τους χαιρετάνε. Η Άρτεμη κοιτάει με καμάρι τον Απόλλωνα.

ΑΡΗΣ: Τι έγινε Ερμή, πάλι έχασες;
ΕΣΤΙΑ: (Θυμωμένη) πώς μπαίνετε έτσι στη σάλα τής οικογένειας; Πόρτα δεν έχουμε;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Κρυφογελώντας) ω, Εστία, συγνώμη.
ΕΣΤΙΑ: Και είστε και οι δύο, λεροί…
ΕΡΜΗΣ: Μα εγώ συνήθως από τα παράθυρα μπαίνω…
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ε, όχι και λεροί…
ΕΣΤΙΑ: Ήβη, πες να φέρουν δύο νωπά βαμβακομάντιλα στους θεούς.
ΑΡΗΣ: Και για μένα, ένα!

Η Ήβη κτυπάει τα χέρια προς την κουζίνα. Ο Απόλλωνας φουρκίζεται. Ερμής και Απόλλωνας αποσυναρμολογούν τα φτερά τους και τα βάζουν στις κρεμάστρες.

ΗΡΑ: Εσείς ή θα κλέβετε μεταξύ σας τα βόδια σας ή θα αναστατώνετε τον μισό ουρανό με τα κυνήγια σας.
ΕΡΜΗΣ: Παίζουμε και ωραία μουσική.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ω, ελάτε τώρα…
ΑΘΗΝΑ: Απόλλωνα, ανταλλάσσεις τα φτερά σου με μία λύρα;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Όχι, έχω ήδη την καλύτερη λύρα.
ΑΘΗΝΑ: Εγώ άκουσα για μία καινούργια που φτιάξανε οι άνθρωποι, από όστρακο ανδραπίνας.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Νομίζω ότι μπορώ να φτιάξω ένα μηχανικό ζευγάρι φτερά που να τα νικάει…
ΕΡΜΗΣ: Λες;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Στον Ερμή) α, όχι! Αυτό δεν «πάει». (Στην Αθηνά) εσύ πάλι τι θες τα φτερά μου; Εσένα σού αρέσει να πετάς σαν ασημιά βροχή.
ΑΘΗΝΑ: Δεν είπα ότι τα θέλω. Απλά ρώτησα αν τα δίνεις.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Δεν τα δίνω.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Είναι ωραία και τα φτερά και η μουσική τής λύρας από ανδραπίνα…

Όλοι στρέφονται προς τη Δήμητρα, αλλά εκείνη επιστρέφει στη σιωπή της. Ο Ερμής καθώς κάθεται, γνέφει κρυφά καταφατικά στον Ήφαιστο.

ΑΡΗΣ: (Στην Αθηνά) εμένα μού αρέσει το από μέσα τής ανδραπίνας.
ΑΘΗΝΑ: (Δήθεν εμπιστευτικά) είναι επειδή είσαι κοιλιόδουλος.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Με νάζι στην Ήρα) εμένα μού αρέσουν τα νύχια τής ανδραπίνας. Ρίχνω λίγη σκόνη στο φασκόμηλο τού Αρούλη μου και γίνεται πιο σέξυ.
ΗΡΑ: («Μαγκωμένα») δοκίμασε και το μαλλί της. Κάνει υπέροχα για τον αργαλειό.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: (Μόνος του) και να σκεφτείς ότι η ανδραπίνα είναι από τις πρώτες χίμαιρες που φτιάξαμε…

Ό Απόλλωνας φιλάει τρυφερά την Άρτεμη πριν καθίσει.
Μπαίνει ένας υπηρέτης και προσφέρει άσπρες, αχνιστές πετσέτες στον Απόλλωνα, στον Άρη και στον Ερμή. Εκείνοι σκουπίζουν τον ιδρώτα τους.
Μπαίνει ο Δίας. Όλοι σηκώνονται αλλά πρόχειρα. Η ‘Ηβη υποκλίνεται ελαφρά και ο υπηρέτης βαθιά. Ο Δίας κουβαλάει έναν κεραυνό (φελιζόλ ντυμένο με αλουμινόχαρτο).

ΔΙΑΣ: Χαιρετώ σας όλους. Συγνώμη που άργησα.

Όλοι χαιρετούν. Κρεμάει τον κεραυνό από έναν γάντζο στο πίσω μέρος τού θρόνου του και βιάζεται να καθίσει.

ΕΣΤΙΑ: Καλώς τον πατέρα.
ΗΡΑ: Έλα αγάπη μου. Σε περιμέναμε.

Οι θεοί εκτός από την Εστία και την Ήβη ξανακάθονται.

ΔΙΑΣ: (Κοιτάει την άδεια καρέκλα στα αριστερά του) ο αδερφός μου πού είναι;
ΕΣΤΙΑ: Ειδοποίησε ότι έχει υδραυλικούς στο παλάτι και θα αργήσει. Θα έρθει για το φρούτο. (Ταυτόχρονα πηγαίνει και εκείνη στη θέση της και κάθεται.)
ΔΙΑΣ: Α!
ΗΡΑ: Ήφαιστε;!

Ο Ήφαιστος σηκώνει ερωτηματικά τους ώμους του.

ΔΙΑΣ: (Κτυπάει τα χέρια του) ας αρχίσουμε.

Η Ήβη κτυπάει τα χέρια. Τρεις υπηρέτες μπαίνουν, καθένας με μία λεκάνη, πετσέτα και σταμνί. Καθένας πηγαίνει σε μία τετράδα θεών και τους ρίχνει νερό για να πλυθούν, με ιεραρχική σειρά. Άλλοι πλένονται σχολαστικά και άλλοι ίσα που πιτσιλίζονται. Ο Δίας διπλώνει τα μανίκια του και τα αφήνει έτσι.

ΗΡΑ: (Στο Δία) πού ήσουν;
ΔΙΑΣ: Δουλειές…
ΑΡΗΣ: Τι καλά έχουμε;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Στον υπηρέτη) ανθόνερο είναι αυτό;
ΥΠΗΡΕΤΗΣ: Μάλιστα, λαμπρότατε.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Αρπάζει το σταμνί και το μυρίζει) χμμμ…
ΔΗΜΗΤΡΑ: Τι έχει το ανθόνερο, Απόλλωνα; Είναι αρωματισμένο από κίτρα τού δικού μου κήπου.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Μαζεύεται) ω, η μυρωδιά είναι υπέροχη. Το νερό δεν μού φάνηκε καλό.

Ο Δίας απλώνει το χέρι και σκουντάει ελαφρά τον Απόλλωνα για να σταματήσει.

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Το εκλαμβάνει λάθος) δικό σου είναι το νερό, Δία;!

Ο Δίας σκεπάζει με το χέρι τα μάτια του αποκαρδιωμένος.

ΗΒΗ: (Έχει σταθεί κοντά στον Άρη και «απαγγέλλει») … έχει αγριογούρουνο μικρό που το έφερε η Άρτεμη, ψημένο σε καυτή στάχτη, έχει φαγκρί μεγάλο που το έστειλε ο Ωκεανός, στη σχάρα στο ηφαίστειο, έχει πάπιες γεμιστές από τον θεό Αλφειό…
ΕΡΜΗΣ: την τελευταία φορά που φάγαμε ψητό στο ηφαίστειο, μύριζε ποδαρίλα…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Χαχανίζει) ναι, ναι, δίκιο έχει.
ΑΘΗΝΑ: Ποιον έχουμε κλείσει στο υπόγειο τού ηφαίστειου τού μαγέρικου;
ΔΙΑΣ: (Σκέφτεται) κανέναν.
ΑΡΗΣ: Βρε Ηφαιστε, δεν κοιτάζεις λίγο τις σωληνώσεις στην κουζίνα;
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: (Στυφά) θα τις κοιτάξω…
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Τυλίγει το χέρι του γύρω από τους ώμους τής Άρτεμης) εγώ θέλω αγριογούρουνο.
ΔΙΑΣ: Α, βέβαια και εγώ.
ΗΡΑ: (Στην Ήβη) πες να φέρουν και τις πάπιες, καιρό έχουμε να φάμε.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Από σαλάτες τι έχουμε;
ΗΒΗ: Βρασμένο κριθάρι με ντομάτα και πιπεριές…

Οι υπηρέτες τελειώνουν με το πλύσιμο των θεών και φεύγουν.

ΗΒΗ: … πατατοσαλάτα με σέλινο, κάρδαμο και σκόρδο…
ΑΡΗΣ: Εγώ θέλω πίτσα.
ΗΡΑ: Δεν μπορείς να τρέφεσαι συνέχεια με πίτσα.
ΗΒΗ: … ανθούς από καλαμπόκια, κολοκυθάκια και σμέουρα με λάδι, ρίγανη, βασιλικό…
ΑΡΗΣ: (Μουρμουρίζει) γιατί;
ΕΣΤΙΑ: Το ψάρι, τι θα το κάνουμε;
ΔΙΑΣ: Είναι δώρο θεού! (Κτυπάει το δάκτυλο) θα το φάμε κι αυτό.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Για μένα, μία πίτα, καλή μου.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Σαλάτα, φέρε απ’ όλες, ε;
ΕΣΤΙΑ: (Στον Ερμή) αφού τελικά όλα τα παραγγέλνετε πάντα, γιατί το συζητάτε;
ΕΡΜΗΣ: Θέμα πολιτικής.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Κρασί σήμερα έφερα εγώ. Είναι το πρώτο που ‘βγαλα από το νέο βαρέλι μου στους Δελφούς.
ΑΘΗΝΑ: Ω, έλα βρε Απόλλωνα – έχουμε και το γιοματάρι τού Διόνυσου.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Πιες από το δικό μου και θα δεις.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Να κάνουμε τυφλό έλεγχο γευσιγνωσίας.
ΑΡΤΕΜΗ: (Χαρούμενη) ποιον θα τυφλώσουμε;
ΑΡΗΣ: Μα αφού ξέρουμε ποιο είναι ποιο…

Η Ήβη υποκλίνεται και φεύγει προς την κουζίνα. Ο Δίας χαλαρώνει ικανοποιημένος. Οι περισσότεροι πιάνουν ψιλή κουβέντα. Ο Άρης σαλιαρίζει με την Αφροδίτη, ο Ερμής κάτι εξηγεί στην Αθηνά, ο Ήφαιστος προσπαθεί να πιάσει κουβέντα με τη Δήμητρα, ο Απόλλωνας κοιτάει καμαρωτός, η Ήρα στρέφεται προς την Αφροδίτη, βλέπει ότι είναι απασχολημένη και γυρίζει στο Δία. Στρώνει με το χέρι της τα μαλλιά του.

Η Ήβη επιστρέφει κρατώντας έναν μεγάλο αμφορέα που γράφει «ΝΕΚΤΑΡ». Ρίχνει στα μικρά ποτήρια των θεών. Πρώτα στο Δία και στην Ήρα, μετά με τη σειρά στους θεούς τής πτέρυγας τού Δία και μετά στους θεούς τής πτέρυγας τής Ήρας. Ο Δίας και οι πιο καταδεκτικοί θεοί γυρίζουν τα ποτήρια και τα κρατάνε για να τους σερβίρει. Οι υπόλοιποι περιμένουν να τα κάνει όλα μόνη της.
Κατόπιν η Ήβη με τον αμφορέα πηγαίνει στο αριστερό μέρος τής σκηνής δίπλα στο κάθισμά της. Γεμίζει το δικό της ποτήρι που βρίσκεται εκεί και στηρίζει τον αμφορέα στον τρίποδα. Εκεί θα είναι γενικά η θέση της στη διάρκεια τής παράστασης. Όταν κάποιος θεός τελειώνει το νέκταρ του (που και που στο γεύμα), η Ήβη πηγαίνει και γεμίζει ξανά το ποτήρι του. Η ίδια θα πίνει νέκταρ, μόνο όταν γίνονται μεγάλες προπόσεις με νέκταρ μεταξύ των θεών.

ΔΙΑΣ: (Υψώνει το ποτήρι) στο μεγαλείο μας!
ΟΛΟΙ: Στις χαρές μας! / Στο μεγαλείο μας. (Πίνουν.)

Οι υπηρέτες μπαίνουν κουβαλώντας φαγητά. Ξεχωρίζουν το αγριογούρουνο με μήλο στο στόμα και το μεγάλο ψάρι. Φέρνουν και πολλά –πολλά άλλα, άσχετα από αυτά που είχε αναφέρει η Ήβη. Το φαγητό για τη Δήμητρα ξεχωρίζει. Από παντού ακούγονται επιφωνήματα και σχόλια ευχαρίστησης αλλά «χορτάτων προσώπων».

ΔΙΑΣ: (Κοιτάει τις πάπιες) με τι είναι γεμισμένες;
ΗΒΗ: Με κουρκούτι, πατέρα.
ΔΙΑΣ: Μμμ!
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Χαζά) το μήλο από το αγριογούρουνο, ποιος το θέλει;

Η Αθηνά και η Ήρα σκύβουν και την αγριοκοιτάζουν.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Γελάει) καλά, καλέ! Ένα αστείο έκανα.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Το μήλο από το αγριογούρουνο βγαίνει πάντα πανιασμένο.
ΗΡΑ: Πρέπει πρώτα να το βουτάς σε ζάχαρη για να καραμελώνει.
ΑΡΤΕΜΗ: Α,μπα, δεν το ‘ξερα αυτό.

Η Ήρα τής χαμογελάει. Οι υπηρέτες σερβίρουν. Μερικοί θεοί παίρνουν μόνοι τους.
Από το αριστερό παράθυρο μπαίνει ένας μεταφορέας με φτερά. Φοράει στολή, καπελάκι και έχει στην πλάτη δεμένο ένα κουβούκλιο που γράφει με ζωηρά γράμματα: «ΕΤΟΙΜΟ ΦΑΓΗΤΟ – ΟΛΥΜΠΙΕΣ ΠΙΤΣΕΣ – Παραγγελίες – Άμεση Παράδοση» και τα παρόμοια. Στη μέση φοράει ζώνη με σάκο μπροστά. Είναι ζεσταμένος και έχει υπηρεσιακό ύφος.

ΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ: Καλημέρα! Εδώ είναι για την πίτσα;

Η Ήρα και η Εστία κοιτάνε έκπληκτες. Η Ήβη αμήχανη. Οι υπόλοιποι είναι περίεργοι ή αδιαφορούν.

ΑΡΗΣ: Ναι, ναι! Φέρ’ την!
ΗΡΑ: Ήβη!; … Τι είναι αυτό;

Ο Μεταφορέας έχει βγάλει το κουβούκλιο, το ανοίγει και βγάζει μία πίτσα τυλιγμένη σε «πάπυρο».

ΗΒΗ: Εμ,… Ο Άρης θέλει να παραγγέλνουμε την πίτσα απ’ έξω, γιατί δεν τού αρέσει αυτή που φτιάχνουν οι μαγέροι μας.

Ο Μεταφορέας αφήνει την πίτσα στο τραπέζι.

ΑΡΗΣ: Α! Σπουδαία.
ΗΡΑ: Α, δεν είμαστε καλά!
ΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ: 53 δραχμές και τρεις οβολοί.
ΗΡΑ: Άρη, είπες εσύ τέτοιο πράγμα;
ΑΡΗΣ: (Στο μεταφορέα) θα πληρωθείς από μέσα, στο ταμείο. (Στην Ήρα) ωχ, μωρέ μαμά! Αφού δεν τρώγεται η πίτσα, έτσι όπως έχεις πει στους μάγειρες να την φτιάχνουν. (Στον μεταφορέα) στάσου, περίμενε μια στιγμή. (Ψάχνεται για ψιλά.)
ΗΡΑ: Μια χαρά, νόστιμη πίτσα είναι. Όλοι την τρώνε. Και είναι και θρεπτική.
ΑΡΗΣ: (Κλαψουρίζοντας μόνος του) που ακούστηκε θρεπτική πίτσα;! (Στην Αθηνά) έχεις ψιλά;
ΕΡΜΗΣ: (Στον μεταφορέα) καλά, εσείς δεν διαλαλείτε ότι δίνετε την πίτσα 42 δραχμές, μαζί με την παράδοση;
ΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ: Εδώ πάνω χρεώνεται διπλό το κόμιστρο. Είναι εκτός έδρας.

Στο αναμεταξύ η Αθηνά έχει βρει κέρματα και τα δίνει στον Άρη.

ΗΡΑ: (Στην Ήβη) καλά, και εσύ κάνεις ότι σού λέει αυτός («δείχνει» κοιτώντας προς τον Άρη);
ΗΒΗ: Ε, μαμά, αδερφός μου είναι!
ΗΡΑ: Ανόητος είναι.
ΑΡΗΣ: (Δίνει τα κέρματα στον μεταφορέα) ευχαριστώ.
ΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ: Καλή σας όρεξη! (Σε όλους) γεια χαρά!
ΗΡΑ: (Σκουντάει τον Δία, ψιθυρίζει) κεραυνοβόλησέ τον!
ΔΙΑΣ: (Ενοχλημένος γενικά, σηκώνει τους ώμους) μη λες το παιδί, ανόητο.
ΗΡΑ: Ε, απ’ τον πατέρα του, τα ‘μαθε…

Στο αναμεταξύ ο μεταφορέας έχει βάλει τα χρήματα στο σάκο του, έχει ζαλωθεί το κουβούκλιο και φεύγει από το παράθυρο.

ΗΡΑ: Άρη, αυτά είναι ανεπίτρεπτα πράγματα! Εδώ μέσα τρώμε όλοι από το ίδιο φαγητό.
ΑΡΗΣ: Δε φτάνει η πίτσα για όλους…
ΗΡΑ: Άρη!
ΕΣΤΙΑ: Άρη, έχει δίκιο η μητέρα σου. Αν ο καθένας φέρνει εδώ το δικό του σιτηρέσιο, θα χαλαρώσουν οι δεσμοί που το κοινό γεύμα μάς προσφέρει.
ΑΡΗΣ: (Στην Εστία) τώρα, θεία μου, θα… (δαγκώνεται).
ΔΙΑΣ: Άρη, τι «θα»; Άκου τη μάνα σου και μη τη συγχύζεις! Και η θεία σου, δίκιο έχει. Δεν θα παραγγέλνουμε εδώ – εμείς που έχουμε Ολύμπια κουζίνα – φαγητά απ’ έξω! Όποιος θέλει να φέρει κάτι, το παραδίδει στην κουζίνα μας και από εκεί το μοιραζόμαστε όλοι. (Η Ήρα τον στραβοκοιτάζει.)
ΑΡΗΣ: Καλά, καλά…
ΕΡΜΗΣ: (Σιγά, κρυφογελώντας) και χρέωσες και το κοινό ταμείο…

Το επεισόδιο ξεπερνιέται.
Ο Δίας αδειάζει το ποτήρι του με νέκταρ.

ΔΙΑΣ: (Κτυπάει τα χέρια προς τους υπηρέτες) άντε, φέρτε και το κρασί.

Η Ήβη σερβίρει νέκταρ στο Δία, μετά πηγαίνει και κάθεται στο χαμηλό κάθισμά της απ’ όπου συνεχίζει να βρίσκεται σε ετοιμότητα.
Οι υπηρέτες φέρνουν κρασί και σερβίρουν στα μεγάλα ποτήρια, πηγαίνοντας από την πίσω πλευρά των συνδαιτυμόνων. Έπειτα αφήνουν τους αμφορείς στους στατήρες και αποχωρούν προς την κουζίνα. Από εκεί και πέρα, οι θεοί σερβίρονται μόνοι τους, φαγητό και κρασί.
Ο Άρης βάζει πίτσα στο πιάτο τής Αφροδίτης. Αρχίζουν να τρώνε. Για λίγο μένουν απορροφημένοι.
Ο Απόλλωνας τρώει σαν κάποιος που έχει καλή υγεία και είναι υπερόπτης. Η Άρτεμη τρώει σαν κυνηγός. Ο Δίας τρώει πολύ αλλά με αξιοπρέπεια. Ο Άρης χλαπακιάζει. Η Αθηνά τρώει πολύ αλλά κομψά. Η Ήρα είναι συγκρατημένη. Η Αφροδίτη πολύ εκλεκτική. Ο Ερμής φροντίζει να πάρει αυτά που θέλει, χωρίς να δίνει στόχο. Η Δήμητρα τρώει αργά. Ο Ήφαιστος δείχνει καλοζωιστής. Ακούγονται ανάκατα διάφορα, μικρά σχόλια.

ΘΕΟΣ 1: Για πέρνα μου την πιατέλα.
ΘΕΟΣ 2: Αυτήν;
ΘΕΟΣ 1: Την άλλη.
ΘΕΟΣ 3: Λοιπόν, στην πάπια, η φτερούγα είναι καλύτερη από το μπούτι.
ΘΕΟΣ 4: Μμμ, πάρτε από τα ρεβίθια.
ΘΕΟΣ 5: Δοκίμασες από αυτό;
ΑΡΗΣ: Τελικά, είναι πολύ καλό το κρασί σου, Απόλλωνα.
ΟΛΟΙ: Ναι, ναι!
ΔΙΑΣ: (Κάνει πρόποση) στο μεγαλείο τού Απόλλωνα.
ΕΡΜΗΣ: Μπράβο στους Δελφούς.
ΗΡΑ: Εκείνες τις μελιτζανόπιτες πώς τις είχες κάνει προχτές, βρε Δήμητρα;
ΔΙΑΣ: (Σπεύδει) μακάρι, να ‘χαμε και σήμερα.

Η Δήμητρα κουνάει το κεφάλι.

ΘΕΟΣ 3: Λίγο ψωμί μπορώ να έχω;
ΘΕΟΣ 4: Α, μας τελείωσε το ψωμί.
ΘΕΟΣ: Όχι, όχι, έχει εδώ.
ΘΕΟΣ 3: Θέλω άζυμο, πολύσπορο - ευχαριστώ.
ΘΕΟΣ 4: Μοσχοβολάει!
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Στο Δία) μία φετούλα ακόμα τυρί; (Ο Δίας κουνάει το χέρι αρνητικά.)

Στο αριστερό μέρος, ένα ποτήρι γλιστράει, μερικοί θεοί πιτσιλίζονται και γελάνε.
Ο Ήφαιστος περιεργάζεται μία φρυγανιά.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ: (Στη Δήμητρα) δεν ξέρεις πόσο πολύ έχει να κάνει η κατάλληλη φλόγα, για να φρυγανιαστεί καλά το ψωμί.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Έννοια σου, ξέρω.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Πρέπει να βάζεις τη φέτα ανάμεσα σε δύο φλόγες, για να ψήνεται από το πλάι τής κάψας.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Έτσι όμως δεν χάνεται το άρωμα τής φλόγας;
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Οι περισσότεροι αυτό νομίζουν. Όμως το καλό άρωμα μίας φλόγας βρίσκεται γύρω της, επάνω πάει η καπνιά.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Μμμ, μερακλής είσαι πάντα, Ήφαιστέ μου.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Δοκιμάζω αυτό τον καιρό ένα νέο τύπο φυσερού. Θα το ονομάσω φρυγανιέρα. Θα ήθελες να μού δώσεις μερικά από τα πολύζυμα καρβέλια σου για να πειραματιστώ;
ΔΗΜΗΤΡΑ: Ήφαιστε, το πολύζυμο, το έχω για τα παιδιά μου και τις γιορτές μας στον Όλυμπο. Θα σού στείλω όμως δύο καλάθια με νωπά ημίζυμα – εγώ με αυτά κάνω τις αγαπημένες μου φρυγανιές και έχω πει στους ιερείς μου να μου κάνουν σπονδές.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: (Γλείφεται) να ‘σαι σίγουρη ότι τις μεσαίες φέτες θα τις κρατήσω για να τις βουτάω στο γάλα μου. Σε ευχαριστώ.

Ο Δίας ετοιμάζεται να τεμαχίσει το ψάρι. Κρατάει μια σπάτουλα.

ΔΙΑΣ: Για να δούμε. Ποιος έχει σήμερα σειρά να πάρει την ουρά;
ΑΡΤΕΜΗ: Να δούμε πρώτα αν μυρίζει ποδαρίλα.
ΔΙΑΣ: Είναι ψάρι από τον Ωκεανό και είναι καλό.
ΗΡΑ: Εγώ έχω να φάω ουρά ψαριού… ούτε θυμάμαι.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ε, τα παραλές.
ΕΡΜΗΣ: Δεν γίνεται να μην θυμάσαι. Θεοί είμαστε.
ΔΙΑΣ: (Στην Ήρα) ναι, αλλά τις τελευταίες ημέρες, εσύ διάλεγες πρώτη το κομμάτι τού ψητού.
ΗΡΑ: Ίδιο είναι ψητό με ψάρι;
ΑΡΤΕΜΗ: Εμένα εκτές δεν μού είχατε αφήσει ρολά από θαλασσινά.
ΔΙΑΣ: Έλεγες ότι σού αφήνουν μετά άσχημη γεύση.
ΑΡΤΕΜΗ: Ε, μετά!
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Εγώ έχω πάρα πολύ καιρό να διαλέξω πρώτος.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Εσύ ήσουν τιμωρία, επειδή έκαψες τα γλυκά τής Θέτιδας.
ΕΡΜΗΣ: (Εμπιστευτικά στην Εστία) τελικά, όλο με δώρα από φίλους, τη βγάζουμε.
ΔΙΑΣ: Μμμ. Όλοι κάνατε τούς δύσκολους για το ψάρι και τώρα όλοι το καλύτερο θέλετε. Λοιπόν Ερμή, για δες στις δέλτους σου, ποιος έχει σειρά.

Ο Ερμής βγάζει ένα χρυσό μπλοκάκι. Διαβάζει.

ΕΡΜΗΣ: Εσύ Δία, διάλεξες πριν επτά μέρες, πρώτος μερίδα και έφαγες τους μισούς μπουμπουριστούς χοχλιούς. Εσύ Απόλλωνα, πριν έξι ημέρες και ο Άρης πριν τέσσερεις. Η Ήρα και η Αφροδίτη ισοβαθμούν, διάλεγαν πρώτες από το δεύτερο καλύτερο πιάτο… Εστία, μήπως θα ήθελες ουρά ψαριού;

Η Εστία γνέφει αρνητικά.

ΗΡΑ: (Σκουντάει το Δία) αυτή τη δουλειά έπρεπε εγώ να την κάνω.
ΔΙΑΣ: Ε, άμα θες…
ΕΡΜΗΣ: Νομίζω ότι πρέπει να τραβήξουμε κλήρο μεταξύ τού Δία, τής Άρτεμης και τής Αφροδίτης.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Αμάν βρε θεοί, το παρακάνουμε…
ΔΙΑΣ: Όμως η ουρά ανήκει αυτή τη φορά, δικαιωματικά στον Απόλλωνα. (Παύση.) Ο Ωκεανός έστειλε το φαγκρί κατ’ αρχήν εξ αιτίας εκείνου!
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Α, μπα;
ΗΡΑ: Και γιατί δεν το είπατε από την αρχή, βρε Ζήνο;
ΔΙΑΣ: (Στην Ήρα) ήθελα να δω, αν θα φιλοτιμηθείτε να μού αφήσετε το αγαπημένο μου κομμάτι.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ε, τότε, τι το συζητάμε;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Μα εγώ δεν ξέρω τίποτε.
ΔΙΑΣ: Θα ήξερες, αλλά εκτές βράδυ που έστειλα τον αϊτό μου να σε ειδοποιήσει, εσύ έλειπες.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: …;
ΔΙΑΣ: Ο Ωκεανός σού έστειλε ένα μήνυμα εκτές το απόσπερο, με ένα ταχυδρομικό χελιδονόψαρο. Δυστυχώς, ο αετός πετούσε τυχαία στο δρόμο του, είδε το χελιδονόψαρο και το έφαγε στον αέρα. Μόλις κατάλαβε το σφάλμα του, προσπάθησε να σε βρει αλλά μάταια, έτσι κατέληξε σε εμένα και μού διηγήθηκε τι είχε συμβεί.
ΗΡΑ: Α, το παλιόπουλο!
ΔΙΑΣ: Τον τιμώρησα. Θα τρώει ποντίκια για δέκα μέρες,
ΑΘΗΝΑ: Και ο Ωκεανός, τι θα πει;
ΔΙΑΣ: Τού έστειλα ένα αγαλματίδιο από τη συλλογή μου, μαζί με τις συγνώμες μου.
ΗΡΑ: Από ποια συλλογή;
ΔΙΑΣ: Από την προσωπική μου, βέβαια. (Ειρωνικά) φοβήθηκες ότι θα ‘παιρνα από την κοινή μας τού Ολύμπου;

Η Ήρα σηκώνει τους ώμους.

ΑΡΤΕΜΗ: (Στον Απόλλωνα) και ο αϊτός γιατί δεν σε βρήκε μέχρι σήμερα;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: («Μαγκωμένα») δεν κοιμήθηκα σπίτι.
ΑΘΗΝΑ: Δηλαδή, κτεσινό ψάρι τρώμε;
ΔΙΑΣ: Όχι, όχι. Το μήνυμα στάλθηκε χθες. Το ψάρι ήρθε σήμερα – είναι φρεσκότατο...
ΑΡΗΣ: Χα, χα. Αν ήταν εδώ ο Ποσειδώνας, θα ζωντάνευε.
ΔΙΑΣ: (Κοιτάει λοξά τον Άρη) … το έστειλε ο Ωκεανός για να με ευχαριστήσει για το αγαλματίδιο. Όπως βλέπετε, πρέπει και εγώ να ζητήσω συγνώμη από το γυιο μου για τη λαιμαργία τού αϊτού και (χαμογελάει) να πω σε όλους σας ότι εξ αιτίας αυτής τής ανοησίας, έχουμε τώρα την ευκαιρία να απολαύσουμε αυτό τον ωραίο μεζέ.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Αλίμονο πατέρα μου, δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό. Θα ευχαριστήσω και εγώ τον Ωκεανό και θα φροντίσω να μάθω τι έλεγε στο μήνυμά του. Όμως τώρα, επίτρεψέ μου, εγώ με τη σειρά μου, να σού προσφέρω την ουρά τού ψαριού που ξέρω ότι σού αρέσει.
ΔΙΑΣ: Σ’ ευχαριστώ γυιε μου. Όμως διπλά αξίζει σε εσένα, που μάς εύφρανες με τόσο ωραίο κρασί, σήμερα.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Λίγο εκνευρισμένη) μα η ουρά έχει δύο πλευρές. Γιατί δεν παίρνετε από μία, ο καθένας να τελειώσετε;

Ο Άρης αυθόρμητα τής δίνει μία σκουντιά. Η Ήρα θορυβείται αλλά κάνει ότι δεν το άκουσε όπως και οι υπόλοιποι.

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ω, σε παρακαλώ, Δία. Δική μου ήταν η χαρά. Άλλωστε έχω χορτάσει με αυτό το γουρουνόπουλο.
ΔΙΑΣ: Σε ευχαριστώ, λοιπόν.

Ο Δίας κόβει το ψάρι σε έντεκα φέτες, χώρια από το κεφάλι, παίρνει ο ίδιος την ουρά, βάζει μεγαλόπρεπα το επόμενο κομμάτι στην Ήρα και έπειτα προωθεί την πιατέλα προς την μεριά τού Απόλλωνα. Η πιατέλα θα ταξιδέψει διαδοχικά σε ολόκληρο το τραπέζι ενώ οι κουβέντες συνεχίζονται.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Στον Άρη) γιατί όλα αυτά;

Ο Άρης γνέφει ότι δεν ξέρει.

ΕΡΜΗΣ: (Στην Εστία) ο Απόλλωνας έχει ακόμα πέραση στους Υπερβόρειους και ο Ωκεανός τού στέλνει όλο πεσκέσια, για να μη χώνει τη μύτη του στο βασίλειό του.
ΑΘΗΝΑ: (Στον Ερμή) φαίνεται ότι ο Ωκεανός ζήτησε από τον Δία να μεσιτέψει στον Απόλλωνα. Και ο πατέρας θύμωσε πια μαζί του.
ΕΡΜΗΣ: Με τον Απόλλωνα;
ΑΘΗΝΑ: Ναι.
ΕΡΜΗΣ: Λες να ‘χει αυτό, σχέση με το μήνυμα που χάθηκε;
ΕΣΤΙΑ: (Που έχει «στήσει αυτί») μπα, αυτό ήταν μάλλον τυχαίο ατύχημα.
ΑΘΗΝΑ: (Στον Ερμή και στην Εστία) όχι, όχι δεν ήταν. Εκτές το βράδυ, ο Δίας ήταν έξαλλος. Έστειλε τον αετό του να βρει τον Απόλλωνα, αλλά εκείνος φαίνεται ότι… είχε φροντίσει να λείπει και έτσι ο αετός έκοβε βόλτες γύρω από το παλάτι και σπιουνάριζε.
ΕΡΜΗΣ: Και έτσι έπεσε πάνω του, το φτωχό χελιδονόψαρο!
ΑΘΗΝΑ: (Σιγά στον Ερμή) το μήνυμα μπορεί να υποκλάπηκε.
ΕΡΜΗΣ: Μπα, δεν πιστεύω. Ο αετός είναι μπούφος. Το φαϊ του πρώτα το τρώει και μετά το ανακρίνει.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: (Στη Δήμητρα) περίεργα πράγματα. Άκουσα ότι εκτές το πρωί, η Ήρα είχε πάρει παράμερα τον Απόλλωνα και φαίνεται ότι τού ζητούσε κάποια χάρη. Έμαθες τίποτα; (Η Δήμητρα γνέφει αρνητικά.) Και εκτές το βράδυ, φαίνεται ότι κάποιο νέο πήρε ο Δίας, γιατί τριγυρνούσε στα δωμάτια και ήταν έξαλλος και μόνο όταν έπεφτε πάνω στην Ήρα, γινόταν όλο ευγένειες και χαμόγελα.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Στον Άρη) κάποια σχέση θα ‘χει και με την Ήρα, γιατί σήμερα είναι πολύ στωική και όλο με φροντίζει μητρικά και με συμβουλεύει.
ΑΡΗΣ: (Στην Αφροδίτη) ρώτα την!

Η Αφροδίτη τον κοιτάει έκπληκτη για την αφέλειά του.
Κάποια στιγμή, ο Άρης κοιτάζει γύρω του παραξενεμένα – μετά θυμώνει.

ΑΡΗΣ: Πού είναι η πίτσα μου; Πώς γίνεται κάθε φορά που παραγγέλνω πίτσα, να τρώω λιγότερη από τη μισή;

Η Αθηνά γελάει.

ΑΡΗΣ: (Στην Αθηνά) εσύ γιατί δεν παραγγέλνεις δική σου;
ΑΘΗΝΑ: (Δήθεν ψιθυριστά) η μαμά σου με παρακαλεί να παίρνω από τα κομμάτια σου, για να διατηρείσαι λυγερός.

Όλοι τρώνε.