Σκηνή 4η: Πελοποννησιακός πόλεμος

[ ... συνέχεια από την προηγούμενη ανάρτηση.]




Μπαίνει ο διαβιβαστής από την κύρια είσοδο. Κατευθύνεται στο Δία και αρχίζει μία πολύ παραστατική παντομίμα. Ο Ποσειδώνας κοιτάει έκπληκτος, οι υπόλοιποι θεοί δεν δίνουν μεγάλη σημασία.

ΔΙΑΒΙΒΑΣΤΗΣ: (Κάνει παντομίμα.)
ΔΙΑΣ: Ε, λοιπόν;
ΔΙΑΒΙΒΑΣΤΗΣ: (Κάνει παντομίμα.)
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Τι είναι αυτό, ω Δία;
ΔΙΑΣ: Έλλειψη προσωπικού.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Και σε τι σού είναι χρήσιμος αυτός;
ΔΙΑΣ: Τον έχω βάλει στο τμήμα διαβιβάσεων.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Έβαλες έναν μουγγό στο τμήμα διαβιβάσεων;
ΑΘΗΝΑ: (Μουρμουρίζει) για εχεμύθεια.
ΔΙΑΣ: (Εμπιστευτικά) είχε πολύ υψηλές γνωριμίες!
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Έκπληκτος) πόσο ψηλές;
ΔΙΑΣ: (Σηκώνει τα μάτια προς το ταβάνι και τα γυρίζει αριστερά –δεξιά. Μετά, χαμηλόφωνα) Ερινύες.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: !… Και τι σού είπε τώρα;
ΔΙΑΣ: Ότι έξω από τη Ρόδο ξέσπασε θύελλα και ένα καράβι κινδυνεύει. Οι ναυτικοί προσεύχονται ιδιαίτερα σε μένα, για αυτό μού μετέφερε το μήνυμα.
ΔΙΑΒΙΒΑΣΤΗΣ: (Παντομίμα.)
ΔΙΑΣ: Το κατάλαβα παιδί μου ότι είναι επείγον. (Στον Ποσειδώνα) δε μού λες: δικιά σου είναι η θύελλα;
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Όχι, ιδέα δεν έχω.
ΗΡΑ: Ε, ποιος τότε;
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Στο διαβιβαστή) δε μού λες παιδί μου: είναι υποθαλάσσια η αναταραχή ή επιφανειακή;
ΔΙΑΒΙΒΑΣΤΗΣ: (Κάνει με παντομίμα το παιχνίδι «μπιζ».)
ΔΙΑΣ: Δεν καταλαβαίνει.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Δεν μπορεί να ξεχωρίσει μία υποθαλάσσια αναταραχή από μία επιφανειακή;
ΔΙΑΣ: Ούτε που καταλαβαίνει τι τού λες…
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Ακούστε, δεν μπορεί να είναι υποθαλάσσια, ούτε από ρεύματα. Θα το ήξερα αν ήτανε. Δεν υπάρχει τίποτα στο δελτίο για τις επόμενες δύο ημέρες.
ΗΡΑ: Μήπως κάποιος άλλος θαλάσσιος θεός;…
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Όχι, όχι. Σάς λέω, θα το ήξερα. Είναι επιφανειακή αναταραχή. Φταίνε οι άνεμοι.
ΗΡΑ: Ο Αίολος!
ΔΙΑΒΙΒΑΣΤΗΣ: (Πάει να αρχίσει παντομίμα.)
ΗΡΑ: (Τον κόβει) περίμενε εσύ! (Στο Δία) τι θα κάνουμε με το πλοίο, άντρα μου;
ΔΙΑΣ: Ω, θα σεβαστούμε ότι λένε οι Μοίρες.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Στο διαβιβαστή) εσείς τής αντικατασκοπείας ξέρετε τι έχουν γραμμένο οι Μοίρες για αυτό το πλοίο;
ΔΙΑΒΙΒΑΣΤΗΣ: (Παντομίμα το παιχνίδι «μπιζ».)
ΔΙΑΣ: (Στον Απόλλωνα) μη μιλάς έτσι στο διαβιβαστή γυιε μου. (Σε όλους) αφού δεν ξέρουμε, θα ζυγίσουμε την Κήρα τού πλοίου.
ΗΡΑ: (Στο διαβιβαστή) διαβιβαστή, ειδοποίησε να φέρουν την Κήρα τού καραβιού.

Ο διαβιβαστής φεύγει.

ΔΙΑΣ: Ήφαιστε, έφερες τη ζυγαριά μου;
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: (Μαγκωμένα) ε, όχι πατέρα. Δεν είναι έτοιμη.
ΔΙΑΣ: Πώς! Πότε θα είναι έτοιμη;
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Εεε, ίσα που να ξημερώσει και να βασιλέψει ο ήλιος δύο φορές…
ΔΙΑΣ: Το ίδιο μού είπες και πριν τρεις ημέρες.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Ε, να πατέρα…
ΔΙΑΣ: Σού έδωσα τη ζυγαριά τού πεπρωμένου στην αρχή τού μήνα για μια απλή βλάβη και ακόμα δεν την έχω.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Όχι, πατέρα, ήθελε περισσότερο κοίταγμα. Έπρεπε να αλλάξω κάποιους σκουριασμένους άξονες, να επανατοποθετήσω το δίσκο τού μετρητή, να καθαρίσω τη βελόνα.
ΔΙΑΣ: Και όλα αυτά παίρνουν τόσες ημέρες για κάτι που εγώ είπα ότι υπερεπείγει;
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Δίκιο έχεις, αλλά σκέφτηκα, μια που έχω τη ζυγαριά, να κάνω κάποιες προσαρμογές για να τη βελτιώσω λίγο και…
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Να βελτιώσεις τη ζυγαριά των Κηρών;!
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Ναι, ναι! Να, θα προσαρμόσω – δηλαδή έχω ήδη προσαρμόσει – ένα μικρό μοχλό στην άκρη τής ζυγαριάς και όταν τελειώνει το ζύγισμα, θα τραβάς το μοχλό και από ένα μικρό μηχάνημα που θα είναι συνδεδεμένο, θα βγαίνει από μία σχισμή ένα κομματάκι μάρμαρο που θα έχει σκαλισμένες επάνω την ημερομηνία, την ώρα και το αποτέλεσμα τού ζυγίσματος.
ΑΘΗΝΑ: Τι μηχάνημα είναι αυτό;
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Θα το ονομάσω εκσκαλιστή. Είναι τελείως νέο. (Στο Δία) και ήθελα να σε ρωτήσω πατέρα, αν επιθυμείς στο κομματάκι το μάρμαρο να γράφει και τον αύξοντα αριθμό τού ζυγίσματος, γιατί αν είναι, πρέπει να ρυθμίσω το μηχανισμό πριν μοντάρω το τελικό κουτί…

Ο διαβιβαστής ξαναμπαίνει κρατώντας ένα σακούλι.

ΔΙΑΣ: (Κτυπάει επανειλημμένα το χέρι του στο μπράτσο τού θρόνου του.) Ήφαιστε, δεν πιστεύω στα αυτιά μου! Σού εμπιστεύτηκα τη ζυγαριά που ζυγίζω τις Κήρες των θνητών, επειδή έκανε γριτς –γριτς και ήθελε λίγο λάδωμα και εσύ παίζεις μαζί της. Αν δεν την έχω αύριο το πρωί στην αίθουσα ακροάσεων, θα πετάξω εσένα και τους τσαρλατάνους σου να κάνετε τους υπηρέτες στο χειρότερο μάστορα των ανθρώπων. (Παύση.) Ορίστε! Ξέρεις πόσο καιρό έχω να κρίνω για τους αιφνίδιους θανάτους των ανθρώπων;
ΗΡΑ: (Με «γλυκό» χαμόγελο στον Ήφαιστο) και αν χαλάσει τελείως, οι άνθρωποι θα αρχίσουν να αυξάνονται σαν πρόβατα και τότε – ξέρεις τι θα γίνει τότε;
ΔΙΑΣ: (Βογκά) ω, Μοίρες μου φυλάξτε το ζυγό από τα χέρια αυτουνού και απ’ το μυαλό το δικό μου που τού τον εμπιστεύτηκα.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Πω, πω, Δία, θα γίνει ότι και πριν εφτάμιση αιώνες.
ΑΡΗΣ: Τι έγινε πριν εφτάμιση αιώνες;
ΑΘΗΝΑ: (Τον σκουντάει) ο Τρωικός πόλεμος, ανόητε.
ΑΡΗΣ: Α, ναι!
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Η αλήθεια είναι ότι ήδη έχουν γίνει πολλοί, οι άνθρωποι.
ΑΘΗΝΑ: (Στον Ερμή) να τα μας!
ΑΡΤΕΜΗ: (Παραπονιάρικα) στα δάση όμως και στα φαράγγια δεν έρχονται τόσοι.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Στο Δία) ίσως, πατέρα, πρέπει να σκεφτείς για μία επαναρύθμιση τού πληθυσμού τής Γης.
ΑΡΗΣ: Ναι, ναι! Έχει τόσος καιρός να γίνει πόλεμος.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Εγώ λέω να τους αφήσετε να γίνουν ακόμα πιο πολλοί. Μετά γίνεται καλύτερο μακελειό.
ΑΘΗΝΑ: (Στον Άρη) ποιος τόσος καιρός; Ακόμα δεν σίγησαν τα βούκινα των Περσών και των Ελλήνων!
ΑΡΗΣ: Καλά, εσύ γιατί είσαι αντίθετη; Πολεμική θεά είσαι.
ΑΘΗΝΑ: Όλα στην ώρα τους.
ΔΙΑΣ: (Στο διαβιβαστή) επίστρεψε, παιδί μου στο αρχείο την Κήρα τού πλοίου. Δεν θα τη χρειαστούμε τώρα. Και έλα ξανά.

Ο Διαβιβαστής υποκλίνεται και φεύγει.

ΔΗΜΗΤΡΑ: Πάντως η γη μου μπορεί να τους θρέψει όλους αυτούς και ακόμα τρίδιπλους – όταν δεν είμαι λυπημένη.
ΑΡΗΣ: (Μουρμουρίζει) σωθήκανε!
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Και η φωτιά μου μπορεί πάντα να τους ζεσταίνει.
ΔΙΑΣ: Ας όψεται ο Προμηθέας. Εσύ τι λες, Εστία;
ΕΣΤΙΑ: Δία, εγώ ευφραίνομαι όταν βλέπω γερά και ευτυχισμένα σπίτια και ακούω τον ήχο τής σαΐτας τού αργαλειού – όχι τής σαΐτας τού τόξου – και ακούω τα γέλια των παιδιών…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Παρασύρεται) … και τα αναστενάγματα των ζευγαριών στη νυφική την κλίνη… (Όλοι στρέφονται προς το μέρος της, εκείνη χαμογελάει αμήχανα.)
ΑΘΗΝΑ: Ίσως πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους για να ελέγχουμε την αύξηση τού πλήθους των ανθρώπων.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Υπάρχουν οι ασθένειες.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Α, όχι, όλα κι όλα!
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Δεν είπα ότι δεν θα θεραπεύεις πια. Αλλά μπορούν να συμβαίνουν μεγάλες επιδημίες που και που…
ΑΘΗΝΑ: Είναι ατιμωτικό αυτό για τους ανθρώπους!
ΑΡΗΣ: Και εκτός από ατιμωτικό είναι και χάλια. Κλαψουρίζουν όλη μέρα και σούρνονται στους δρόμους, αρρωσταίνουν και τα ζωντανά τους και όταν τα θυσιάζουν, αντί για ωραία τσίκνα, μάς έρχεται μπόχα!
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Δίκιο έχεις, Άρη. Στην τελευταία πανούκλα σε μια πόλη τής Ιλλυρίας, έκαναν εκατόμβες στο όνομά μου και κόντεψα να πάθω ναυτία από τη μυρωδιά… Ήταν τόσο άσχημα που αναγκάστηκα να σταματήσω την επιδημία για να γλυτώσω.
ΑΡΤΕΜΗ: Μπορούν να γίνουν φυσικές καταστροφές. Όταν γίνονται φυσικές καταστροφές, οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τις πόλεις και έρχονται στους δικούς μου χώρους.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Αλλά αυτό δεν είναι πάντα καλό. Ρημάζουν το δάσος, πετάνε τα σκουπίδια τους όπου βρουν…
ΑΡΤΕΜΗ: Ναι, ναι, αλλά πάντα κάποιοι μού μένουν μετά. Και με θυμούνται περισσότερο. Σκεφτείτε και μένα θεοί! Έλα μπαμπάκα, κάνε ένα μικρό κατακλυσμό.
ΔΙΑΣ: Αυτό αποκλείεται. Έχουμε πει ότι τέτοιες επεμβάσεις δεν κάνουμε πια.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Εγώ έχω προβλέψει ότι σε δυόμισι χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι θα προκαλούν μόνοι τους τις καταστροφές.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Χα, χα. Πρέπει να μιλήσεις με τον τρίτωνά μου που λέει για την οικολογία…
ΑΡΤΕΜΗ: (Στο Ποσειδώνα) τουλάχιστον ένα σεισμούλη, (στον Ήφαιστο) ή ένα ηφαίστειο;
ΔΙΑΣ: Θα δούμε…
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Όλα αυτά είναι ημίμετρα.
ΕΡΜΗΣ: Νομίζω ότι αυτό που ήθελε να πει η Αθηνά – αυτό που θα χρειαζόταν δηλαδή – είναι μία μέθοδος που θα κρατάει σταθερό τον πληθυσμό των ανθρώπων, χωρίς μία να αυξάνει υπέρμετρα και την άλλη να μειώνεται επικίνδυνα…
ΑΡΗΣ: (Μουρμουρίζει) όσο και να μειωθούν αυτοί… Σαν τα μανιτάρια είναι.
ΔΙΑΣ: Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό;
ΕΡΜΗΣ: Να, ας πούμε, αν κάθε οικογένεια προγραμμάτιζε να μην κάνει πάνω από δύο ή τρία παιδιά!
ΗΡΑ: Ερμή, τι λόγια είναι αυτά;!
ΕΣΤΙΑ: Αν είναι δυνατόν!
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Και με τι θα ασχολούνται οι γυναίκες στο σπίτι;
ΑΡΗΣ: Και αν δεν γεννιούνται πολλοί άντρες, ποιοι θα πηγαίνουν στον πόλεμο;
ΔΗΜΗΤΡΑ: (Σκεφτική) και αν δεν γεννιούνται πολλές γυναίκες, ποιος θα στέλνει τους άντρες στον πόλεμο;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ω, βέβαια, για τον πόλεμο χρειάζεσαι πάντα γερή καβάντζα ανθρώπων.
ΔΙΑΣ: Ερμή, αυτό που είπες υποσκάπτει το θεσμό τής οικογένειας. (Η Ήρα κουνάει επιδοκιμαστικά το κεφάλι.)
ΑΘΗΝΑ: (Στον Ερμή σιγά) μάλλον είσαι πολύ μπροστά από την εποχή σου. Εγώ κάπου συμφωνώ με ‘σένα.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Πιάνει την κίνηση τής Αθηνάς και ψιθυρίζει στον Άρη) η συνάδερφός σου συμφωνεί με τον Ερμή επειδή είναι γεροντοκόρη.
ΑΡΗΣ: (Χαζά) ποια συνάδερφός μου;

Ο διαβιβαστής επιστρέφει διακριτικά και στέκεται πίσω από το θρόνο τού Δία.

ΑΡΤΕΜΗ: Αν θέλετε, μπορώ εγώ να προσπαθήσω να σκοτώνω περισσότερες ετοιμόγεννες…
ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΘΕΕΣ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΗΒΗΣ: Όχι!
ΔΙΑΣ: Αμάν, τι κόρη μού έκανε η Λητώ! (Στην Άρτεμη) αναρωτιέμαι πώς τα βγάζει πέρα η Ειλείθυια μαζί σου.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Από όσα ακούω, μάλλον πόλεμος θα χρειαστεί για να ελαττωθούν οι άνθρωποι, εκτός αν φτιάξει ο Ήφαιστος τη ζυγαριά.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Το ίδιο θα ‘λεγε και η Θέμιδα.
ΗΡΑ: Πάντως Δία, αν το αποφασίσεις, μη βάλεις πάλι εμάς τις θεές να φανούμε υπεύθυνες. Μην πεις στην Έριδα να ρίξει μήλο ή τίποτ’ άλλο ανάμεσά μας. Είναι προσβλητικό.
ΕΡΜΗΣ: Έτσι κι αλλιώς όπως πάνε οι Έλληνες, δεν θα χρειαστούν την παρέμβασή μας. Έτοιμοι είναι να αλληλοσφαχτούν.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ήδη, οι Αθηναίοι πολεμούν τους Σαμίους.
ΗΡΑ: Ανεπίτρεπτο!
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Μα τον Γύη, πριν πέντε χρόνια υπέγραψαν οι Αθηναίοι, τριακονταετή ειρήνη.
ΑΡΤΕΜΗ: Ε, και πότε σεβάστηκαν οι βροτοί, τις υπογραφές τους;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ναι, αλλά στο δικό μας όνομα ορκίζονται.
ΗΡΑ: Σας λέω ότι η Αθήνα φταίει για αυτό τον πόλεμο.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Γιατί Φούλα;
ΑΘΗΝΑ: Πώς η Αθήνα και καλά;
ΕΡΜΗΣ: Η Ήρα έχει δίκιο. Οι Αθηναίοι έχουν ταράξει τους συμμάχους τους να αυξήσουν την εισφορά τους στο κοινό ταμείο και από την άλλη, τούς πιέζουν να μεταφερθεί το κοινό ταμείο από τη Δήλο στην πόλη τους.
ΑΘΗΝΑ: Ε, αφού ο θησαυρός θα είναι πιο ασφαλής στην Αθήνα.
ΗΡΑ: Έλα, Αθηνά. Ούτε εσύ ούτε εμείς είμαστε χαζές.
ΑΘΗΝΑ: Ωραία. Όπως και να ‘ναι, οι Αθηναίοι είναι οι ουσιαστικοί αρχηγοί τής αμφικτιονίας.
ΑΡΤΕΜΗ: Μπα, πότε ορίστηκε αυτό;
ΑΘΗΝΑ: Ο Περικλής κοπίασε για να ομόσουν όλοι σε αυτό τον συνασπισμό.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Υποτίθεται ότι στις συμμαχίες, τα μέλη είναι ισότιμα.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Αυτό θα συνέβαινε αν προσέφεραν και ισότιμα τα μέλη. Όμως οι Αθηναίοι τρέχουν και πολεμάνε για τους συμμάχους τους, όταν τους επιτίθενται άλλες πόλεις.
ΗΡΑ: Ποσειδώνα, μού φαίνεσαι πολύ μεροληπτικός υπέρ τής Αθήνας.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Ρητορεύοντας) ξέρεις καλά ότι πάντα τη συμπαθούσα και ήθελα να είμαι κοντά στους ευσεβείς κατοίκους της… (Αλλάζει τόνο) τι θες να πεις;
ΗΡΑ: Εγώ θυμάμαι ότι όταν δεν σε επιλέξανε για θεό προστάτη, πλημμύρισες την Ελευσίνα.
ΔΙΑΣ: Αμάν, βρε Ποσειδώνα, από τότε που άρχισαν να σού χτίζουν το ναό στο Σούνιο, στα όπα –όπα τούς έχεις τους Αθηναίους.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Ε, κακό είναι αυτό; Μήπως τώρα η Ήρα δεν διαμαρτύρεται για τους Σαμίους επειδή τη λατρεύουν εκεί και έχει το δικό της ναό;
ΗΡΑ: Ναι, και στην Αργολίδα, τα ίδια έκανες. Όταν ο Φορωνέας επέλεξε εμένα, ξέρανες τις πηγές της…
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Αυτό τώρα, τι σχέση έχει;
ΗΡΑ: Έχει σχέση!
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Στο Δία, εμπιστευτικά) είναι τελείως παράλογη.
ΑΡΗΣ: Είχες Ποσειδώνα στην κατοχή σου το λαμπρότερο νησί, την Ατλαντίδα…
ΔΙΑΣ: (Κτυπάει το χέρι στο τραπέζι) ααπ! Ως εδώ. Αυτό έχουμε πει ότι δεν θα το ξανααναφέρουμε.

Μικρή δυσάρεστη σιωπή.

ΕΡΜΗΣ: Το θέμα παραμένει ότι αν οι Αθηναίοι συνεχίσουν να προκαλούν με την επεκτατική τους τακτική, σε πέντε με δέκα χρόνια θα ξεσπάσει γενικευμένος πόλεμος με τους Λακεδαιμόνιους, πολλές ζωές θα αφανιστούν και το περισσότερο κλέος που ύψωσαν οι πόλεις τής Ελλάδας θα χαθεί.
ΔΙΑΣ: Και ποια νομίζεις ότι θα είναι η επόμενη μεγάλη δύναμη, Ερμή;
ΕΡΜΗΣ: Ίσως η Μακεδονία.

Η Άρτεμη κτυπάει τα χέρια της χαρούμενη.

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Ταυτόχρονα) βάρβαροι!
ΕΡΜΗΣ: (Μουρμουρίζει) όταν σού τ’ ακουμπάνε για το μαντείο, μια χαρά σού φαίνονται.
ΕΣΤΙΑ: Σε λίγα φεγγάρια γίνονται οι 85οι αγώνες στην Ολυμπία. Δεν θα μπορούσες εσύ, Δία, όταν μαζευτεί εκεί ο ανθός των Ελλήνων, να σταλάξεις γνώση στις κάρες τους;
ΔΙΑΣ: Εστία, εγώ πια δεν επεμβαίνω με τέτοιες μεθόδους στ’ ανθρώπινα.
ΗΡΑ: Καλή μου, δεν είναι ο ανθός που αποφασίζει τους πολέμους…
ΑΡΗΣ: Μα γιατί να σταλάξουμε τέτοια πράγματα στις κάρες τους; Πριν, δεν είπαμε ότι πρέπει να μειώσουμε τον πληθυσμό;
ΔΙΑΣ: Όχι, δεν το είπαμε. Αλλά αν οι βροτοί το επιθυμούν, ας το κάνουν. Τώρα εγώ θα ‘θελα να σας ρωτήσω, αν γίνει πόλεμος μεταξύ των Αχαιών, ποιοι από ‘σας θα υποστηρίξουν ποιους. Έτσι για να ξέρω πού πάνε τα πράγματα. Για σηκώστε χέρια, παρακαλώ, όσοι θα στηρίζετε τη συμμαχία των Αθηναίων.

Σηκώνουν τα χέρια τους, η Δήμητρα, ο Ήφαιστος, ο Ποσειδώνας και η Αθηνά.

ΕΣΤΙΑ: (Τους βλέπει, σηκώνει με απελπισία τα χέρια της και βογκά) ωω!

Ταυτόχρονα η Αθηνά τραβοκοπά τον Άρη για να σηκώσει και εκείνος το χέρι του. Ο Άρης αρνείται.

ΔΙΑΣ: (Στην Εστία) α, προς στιγμή νόμιζα ότι και ‘συ υποστηρίζεις τούς Αθηναίους. (Στους άλλους) λοιπόν, Ήφαιστος, Ποσειδώνας και Αθηνά – στην Αθήνα σάς κτίζουν ναούς.

Οι τέσσερεις θεοί κατεβάζουν τα χέρια τους.

ΔΙΑΣ: Εντάξει. Δήμητρα, μπορώ να ρωτήσω εσένα γιατί συστρατεύεσαι;
ΔΗΜΗΤΡΑ: Οι Αθηναίοι στη γιορτή των Παναθηναίων φέρνουν πρώτα στο ναό μου στο Λεωκόριο, το ιερό πέπλο και προσεύχονται. Είναι ευσεβείς, με μνημονεύουν πάντα και μαζί τους έχουνε σύμμαχο τη Σαλαμίνα.
ΔΙΑΣ: Μμμ… Απόλλωνα, μετά το Λεωκόριο και το Πελασγικό τείχος, οι Αθηναίοι περνούν από το δικό σου ναό στην Πνύκα για να προσευχηθούν. Δεν κερδίζουν τη δική σου εύνοια;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Δεν μου αρέσει να με μνημονεύουν περαστικοί οι άνθρωποι, πατέρα. Αν είναι να προσευχηθούν σε μένα, θέλω να είμαι ο κύριός τους σκοπός. Όσο για τη συστράτευσή μου, προτιμώ να μείνω ουδέτερος. Με λατρεύουν στους Δελφούς όλοι οι Έλληνες, στη μεγαλύτερη αμφικτιονία που έχουν θεσπίσει. Εκεί έχω το ναό μου και απολαμβάνω το σέβας όλων των πόλεων.
ΑΘΗΝΑ: Χα! Καλό κόλπο έχεις βρει εσύ με το μαντείο. Όλες οι πόλεις το προστατεύουν και νιώθουν και υποχρεωμένες από πάνω!
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Τι;! Αυτό είναι απαράδεκτο! Σου ζητώ να ανακαλέσεις.
ΔΙΑΣ: Αθηνά, τι λόγια είναι αυτά; Μεταξύ μας; Όλοι μας ξέρουμε ότι πρέπει να βρίσκουμε τρόπους για να πλησιάζουμε τους ανθρώπους και να τους… καθοδηγούμε.
ΕΡΜΗΣ: (Ταυτόχρονα μουρμουρίζει) … τα παίρνουμε…
ΑΘΗΝΑ: Έλα, καλέ μπαμπά. Στους Περσικούς πολέμους, οι Δελφοί είχαν μηδήσει.
ΔΙΑΣ: Δε λέω, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Ο Απόλλωνας προσφέρει πολλά στους θνητούς με το αρχαίο μαντείο (τονίζει ανεπαίσθητα) που κληρονόμησε απ’ τη Γαία.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Μισογελώντας) και είμαι σίγουρος ότι ποτέ δεν θα ξεχνάνε στους Δελφούς να μνημονεύουν και τους άλλους θεούς τού Δωδεκαθέου.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Προς στιγμή παγώνει. Ζεματισμένος) αλίμονο θείε μου! Όπως λατρεύουνε και όλους τους θεούς στο μαντείο τής Καλαβρίας.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Γυρίζει το κεφάλι από την αντίθετη μεριά τού Απόλλωνα. Μουρμουρίζει) τσόγλανε!
ΔΙΑΣ: Έλα Αθηνά, ζήτα συγνώμη από τον αδερφό σου.
ΑΘΗΝΑ: (Μουτρωμένη) συγνώμη.

Ο Απόλλωνας γνέφει ότι το επεισόδιο έληξε.

ΔΙΑΣ: (Στον Απόλλωνα) και εσύ γυιε μου, δεν χρειάζεται να απαντάς κάθε φορά στους μεγαλυτέρους σου… (Προς όλους) ας σηκώσουν τώρα τα χέρια, όσοι θα ταχθούν με τους Λακεδαιμόνιους.

Σηκώνουν τα χέρια, η Ήρα και ο Άρης. Η Αθηνά κοιτάει τον Άρη αγανακτισμένη.

ΕΣΤΙΑ: (Σηκώνει τα χέρια με απελπισία) ωω!
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Ψιθυριστά, θυμωμένος στην Άρτεμη) τον άκουσες τον θείο; Έτσι μου ‘ρχεται καμία μέρα, να ρίξω χάμω στην αυλή τη δάδα, να γκρεμίσω το κατάλυμά μου, να ξεράνω τη δάφνη τής μάντισσας και την πηγή που μιλάει, να σβήσω το λαλόνερο και να το κλείσω το ρημάδι το μαντείο!
ΑΡΤΕΜΗ: Ω, Απόλλωνα, αυτό θα ‘ταν τρομερό! Μην τους ακούς.

Οι Ήρα και ο Άρης κατεβάζουν τα χέρια τους.

ΕΡΜΗΣ: (Σιγά στην Αθηνά) μας δουλεύει ο Απόλλωνας.
ΑΘΗΝΑ: Εσύ πάλι γιατί δεν υποστηρίζεις τους Αθηναίους; Έχουν κάνει τόσα για το εμπόριο.
ΕΡΜΗΣ: Για την ώρα, ναι. Όπως πάνε όμως, θα το κάνουν μονοπώλιο.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Στην Άρτεμη) μη δουν εμάς τους νέους να προκόβουμε…
ΔΙΑΣ: (Στην Ήρα) εσύ έχεις θυμώσει για τους Σάμιους…
ΗΡΑ: Και βέβαια! Αλλά μη με μετράς σίγουρη, πριν λογαριάσω τα συμφέροντά μου και για το Άργος.
ΔΙΑΣ: Α, είσαι σε δίλημμα. (Στην Άρτεμη) κόρη μου, εσύ δεν σήκωσες το χέρι σου. Μη μου πεις ότι θα παραμείνεις ουδέτερη;!
ΑΡΤΕΜΗ: Αν είναι δυνατόν να μην συμμετέχω εγώ σε πόλεμο! Αλλά από τη μία είμαι προστάτιδα τής Σπάρτης και τής Αρκαδίας, από τη άλλη με τιμούν όσο πουθενά αλλού στη Έφεσο…
ΗΡΑ: Ε, γιατί δεν πείθεις τους Εφέσιους να συστρατευτούν με τους Λακεδαιμόνιους;
ΑΘΗΝΑ: Διαμαρτύρομαι!
ΑΡΤΕΜΗ: (Στην Ήρα) όχι, όχι, το συμφέρον τους είναι με τους Αθηναίους. Τους έχουν βοηθήσει πολύ.
ΑΡΗΣ: Ναι μωρέ! Αλλά εκεί που βρίσκονται δεν πρόκειται να λάβουν μέρος, έτσι κι αλλιώς στον πόλεμο…
ΔΙΑΣ: Αν γίνει πόλεμος!… Εγώ πάντως, όταν σας βλέπω έτσι ορεξάτους, συνάδερφοι, ανησυχώ. Αν γίνει πόλεμος, θα επεκταθεί σε όλο τον ελληνισμό…
ΕΣΤΙΑ: Ωω!
ΑΡΤΕΜΗ: Τέλος πάντων, θα δω τι θα κάνω. Και θα σε ενημερώνω, μπαμπά.
ΔΙΑΣ: Να λοιπόν κι άλλο δίλημμα. Και δεν θα είναι το τελευταίο… Άρη, γυιε μου, εσύ ξέρεις γιατί συστρατεύεσαι με τους Λακεδαίμονες;
ΑΡΗΣ: Εεε, … από παράδοση. Αλλά θέλω πρώτα να δω με ποιους θα πάνε οι Θηβαίοι…
ΕΡΜΗΣ: Οι Θηβαίοι αλλάζουν κυβερνήτες κάθε εξάμηνο…
ΗΡΑ: (Στον Άρη) καλά, εσύ θα περιμένεις με ποιους θέλουν να συμμαχήσουν οι Θηβαίοι; Γιατί δεν τους λες εσύ, με ποιους να συμμαχήσουν;!
ΑΡΗΣ: Χμμμ.
ΕΡΜΗΣ: (Μουρμουρίζει) να γιατί αλλάζουν κυβερνήτες κάθε εξάμηνο οι Θηβαίοι…
ΗΡΑ: Ερμή, το άκουσα αυτό!
ΑΘΗΝΑ: (Στον Άρη) καλά, τότε γιατί τόσες μέρες παρακολουθείς τα γυμνάσια τής συμμαχίας των Αθηναίων;
ΑΡΗΣ: Έτσι μωρέ… Για αλλαγή.
ΔΙΑΣ: Να πω εδώ, ότι η τωρινή σας δήλωση δεν είναι δεσμευτική για το μέλλον. Μπορείτε να αλλάξετε στρατόπεδο όποτε θέλετε… Αλλά ενημερώνετέ με πού βρίσκεστε… Με ρωτάει και ο Πλούτωνας καμιά φορά…
ΗΡΑ: Εγώ θέλω να προσθέσω ότι αρωγοί των Λακεδαιμόνων, σπεύδουν ακόμα ο Ήλιος και ο Διόνυσος.
ΑΡΗΣ: Α, ναι! Το φιλαράκι ο Διόνυσος.
ΔΙΑΣ: Μάλιστα! Η Κόρινθος και η υπόλοιπη Θήβα. Αν η Θήβα συμμαχήσει με τους Λακεδαίμονες…
ΗΡΑ: Γνωρίζουν το συμφέρον τους. (Η Αθηνά θυμώνει.) Μήπως όμως Δία, έπρεπε να προσμετρήσεις και τον εαυτό σου υπέρ τής Αθήνας;

Στο αναμεταξύ, ο διαβιβαστής βγάζει από μία θήκη στη μέση του κάτι που μοιάζει με μεγάλο ασύρματο. Ακούει για λίγο από αυτόν, τον ξαναβάζει στη θήκη και φεύγει διακριτικά.

ΔΙΑΣ: Όχι, δα! Εγώ είμαι πατέρας όλων των θεών και των ανθρώπων. Είμαι πάνω από έριδες και δεν παίρνω το μέρος κανενός στις μάχες.
ΗΡΑ: Επειδή ξέρω ότι αγαπάς πολύ τους Αθηναίους…
ΔΙΑΣ: Τους συμπαθώ γιατί έχουν αρετές, γιατί με λατρεύουν ως Ξένιο Δία, όπως τους έχω διδάξει… Όμως το χρυσελεφάντινο άγαλμά μου βρίσκεται στην Ολυμπία, τόπο σεβαστό για όλη την Ελλάδα και τον κόσμο.
ΗΡΑ: Μπορείς να υποσχεθείς ότι δεν θα αναμιχθείς;
ΔΙΑΣ: Όλο τα ίδια… Δεν χρειάζεται να υποσχεθώ. Έτσι είναι! Μόνο με ατομικές περιπτώσεις ασχολούμαι. (Μικρή παύση.) Για να δω, ποιοι άλλοι θέλουν να παραμείνουν ουδέτεροι.

Σηκώνουν τα χέρια, ο Απόλλωνας, η Αφροδίτη, ο Ερμής και η Εστία. Ο Δίας κοιτάζει αριστερά –δεξιά.

ΔΙΑΣ: Αφροδίτη;

Οι θεοί κατεβάζουν τα χέρια.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Α, εμένα το καινούργιο μου ρητό είναι: κάν’τε έρωτα, όχι πόλεμο!
ΑΡΗΣ: (Την αγκαλιάζει και τη φιλάει) αγάπη μου, ο καλύτερος έρωτας γίνεται μετά από μία καλή μάχη.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Ανταποκρίνεται, παίζει με τη μύτη του) ε, ίσως λίγο βοηθήσω τους Λακεδαιμόνιους αν τύχει.
ΔΙΑΣ: Ερμή;
ΕΡΜΗΣ: Εγώ πατέρα μου, αν το επιτρέπει η σοφία σου, θα δουλέψω για να μη γίνει αυτός ο πόλεμος.
ΔΙΑΣ: Α, και βέβαια.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: (Σκεφτικά) μπορεί τελικά να μείνω και εγώ ουδέτερος. Να δω τι θα κάνουν οι Λήμνιοι… (Η Αθηνά κατσουφιάζει.)
ΗΡΑ: (Κουνάει το κεφάλι, μουρμουρίζει) γυιους καμάρια έκανα εγώ…
ΕΡΜΗΣ: (Σιγά στην Αθηνά) Φυλλορροούν οι υποστηρικτές τής Αθήνας καθώς βλέπεις.
ΑΡΗΣ: Δία πατέρα, αν το επιτρέπει η σοφία σου, μήπως θα μπορούσα να ταχθώ και με τα δύο στρατόπεδα;
ΗΡΑ: Άρη, τι είναι αυτά που λες;
ΑΡΗΣ: Είναι τζούφιοι οι άνθρωποι και αν δεν τους σπρώχνεις κι απ’ τις δύο μεριές δεν πολεμάνε καλά.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Παίζει με τα μαλλιά του και διαμαρτύρεται) Αρούλη μου…
ΔΙΑΣ: Λοιπόν, το λέω για όλους και ιδιαίτερα για 'σένα, Άρη! Δεν επεμβαίνουμε πια στα φανερά όπως παλαιότερα. Τέρμα τα πυροτεχνήματα, οι απόκοσμες κραυγές και οι ζωντανές εμφανίσεις!
ΑΘΗΝΑ: Μπορούμε να παίρνουμε τις μορφές θνητών…
ΔΙΑΣ: Ναι, αυτό επιτρέπεται. Αλλά μην το παρακάνετε.
ΗΡΑ: Μόνο αν είναι γνωστό ότι ο θνητός βρίσκεται σε εκείνη την περιοχή.
ΔΙΑΣ: Και να συνεννοείστε πρώτα, για να μην τον βλέπουνε δύο και τρεις φορές ταυτόχρονα.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Όσο πάει, ο πόλεμος γίνεται και πιο περίπλοκος.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Να αρχίσουμε να βάζουμε στοιχήματα;… Για την έκβαση τού πολέμου εννοώ.
ΑΡΤΕΜΗ: Νωρίς δεν είναι ακόμα;
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Οι Αθηναίοι έχουν ποντάρει όλα τα λεφτά τους στη θάλασσα.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Έχουν φτιάξει φοβερό στόλο.
ΗΡΑ: Όμως αυτή τη φορά, οι μάχες δεν θα γίνουν στη θάλασσα.
ΑΡΗΣ: Στην ξηρά, οι Λακεδαιμόνιοι και οι σύμμαχοί τους είναι πολύ καλύτεροι…