Nosferatu unchained

Δεν είμαι ξετραλαμένος από τις πρώτες 94 ημέρες τής κυβέρνησης Συνασπισμού και μάλλον δεν θα ενθουσιαστώ ούτε στις 100 ημέρες, αλλά για μερικά πράγματα είμαι ευχαριστημένος.  Ένα από τα μερικά, που μού προκάλεσε εξαιρετικά καλή εντύπωση, είναι ότι δεν «προκυρήχθηκαν» άτυπα ντου για να διοριστούν στο δημόσιουμ τα «δικά μας», ροζ παιδιά. 

Φοβόμουν πολύ τέτοιου τύπου ρεβανσισμό από τη νέα κυβέρνηση.  Έβλεπα από παλιά, αρκετούς συνασπισμόπουλους (ή άτομα τής προσκολλήσεως), με συνδικαλιστικές, παρασυνδικαλιστικές, υποσυνδικαλιστικές και μισοσυνδικαλιστικές θέσεις ή "ανησυχίες", των οποίων οι οφθαλμοί γυάλιζαν και οι οποίοι ενίοτε βυσσοδομούσαν με διαδικασίες μακριά από το fair play.

(Εννοείται ότι οι άλλοι, οι παλαιότεροι, είχαν ρημάξει και το fair και το play και το fair play, αλλά από τους νέους ελπίζεις πάντα – για ανεξήγητους, τελικά, λόγους - σε κάτι καλυτερότερο.  Επίσης, τον άνθρωπο τον καταλαβαίνεις όταν, ενώ υπάρχει fair διαδρομή, εκείνος προτιμάει την unfair.)

Λοιπόν ίσως είμαι κακά πληροφορημένος αλλά τέτοια άλωση «δικών μας» (ροζ) «παιδιών» δεν έγινε.  Πρόεδρο βγάλαμε τον κο Παυλόπουλο, ο Στουρνάρας συνεχίζει να διαφεντεύει (χα, χα) την ΤτΕ, στις ΔΕΚΟ δεν έγιναν αγριάδες ή αλλαγές – ή τουλάχιστον, να πω δεν έγιναν σημαντικές αλλαγές, για να μην εκτεθώ, αν έγιναν κάποιες... – ενώ θα ήταν λογικότατο και αναμενότατο να γίνουν:  δεν είναι ελκυστικό να ξέρεις, ότι ακόμα, τον δημόσιο τομέα τον διαφεντεύονται «Σαμαράδες».

Μάλλον, για φοβία, θα μπορούσε κανείς να κατηγορήσει την νιογέννητη κυβέρνηση.

Από την άλλη, ενδεχόμενα, από το να κατσικώνονταν μαθητευόμενοι μάγοι, ίσως αυτή η κατάσταση να είναι καλύτερη για τις δεδομένες συνθήκες.  Ενδεχόμενα...

   
    

Σήμερα λοιπόν, 29 Απριλίου 2015, απόγευμα, ώρα που κανονικά ο άνθρωπος δεν επιθυμεί ισχυρά κτυπήματα από τη μοίρα, διάβασα ότι ο γιος τού Νοσφεράτου δημοσίευσε μία λίστα με συγγενείς στελεχών τής Κυβέρνησης που διορίσθηκαν στο δημόσιο.  Ο γιος τού Νοσφεράτου το έκανε αυτό!

Κανονικά θα έπρεπε να θεωρήσω το ρεπορτάζ τρολιά ή πρωταπριλιά ή κάποιο ιό -δαίμονα των laptops που επαναδιευθετεί τα pixels τής οθόνης με τρόπο που να εμφανίζονται λέξεις με γραμματική συνέπεια αλλά όχι και λογική...

Κανονικά, αν ένας των Νοσφεράτου είχε πει τέτοιο πράγμα, θα έπρεπε να έχουν συμβεί συμπούρμπουλα μεγάλα σημεία στους ουρανούς και στη Γη: οι κατσίκες να γεννάνε εξακέφαλα μοσχαράκια, ο Ήλιος να φρενάρει – ή η Γη να φρενάρει, αν ακόμα ασπάζεστε το ηλιοκεντρικό σύστημα – οι πυγολαμπίδες να συγκεντρωθούν σε σμήνη και να χορεύουν καν καν, τα άστρα να απομακρυνθούν κάμποσα parsecs από την μολυσματική Γη και ένα χέρι να υλοποιηθεί και να συμπληρώσει έναν ακόμα τελευταίο, συμπληρωματικό στίχο στον πρώτο σωζόμενο τόμο τής Θείας Κωμωδίας...

Κι όμως, μάλλον τίποτα από αυτά δεν έγινε.  Κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι παρήγορο.  Και διδακτικό.  Μάς διδάσκει ότι το Σύμπαν μάς έχει χ...ένους και αδιαφορεί για το ΠΟΣΟ μεγάλα έργα μπορούμε να παράγουμε.

Έγραψα πιο πάνω δύο φορές «κανονικά».  Όμως, ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα τής οικογένειας Νοσφεράτου είναι ότι μάς έχει εκπαιδεύσει στο ότι πάντα μπορεί να ξεπερνάει τον εαυτό της.  Γιατί να μην ξεπερνάει και τα κατσικάκια και τα αστέρια;

Προκειμένου να κάνω αφομοιώσιμη την είδηση, προσπάθησα να την εικονοποιήσω ή μάλλον να διατυπώσω ένα ανάλογό της.

Το να μιλάει λοιπόν ένας των Νοσφεράτου για ρουσφέτια είναι σαν...

Σαν...

Σαν τι;

Είναι ας πούμε σαν ένας γάιδαρος με πολύ μεγάλο κεφάλι...

- όχι, δεν είναι αρκετό -

Σαν ένας γάιδαρος με κεφάλι δεινόσαυρου Ρεξ...

- κάτι πάει να γίνει –

Σαν ένα two headed monster...

- καλύτερα -

Σαν η Λερναία Ύδρα, αλλά με κεφάλια δεινόσαυρου Ρεξ...

- είναι απειλητικό, δεν ταιριάζει -

Σαν η Λερναία ύδρα, αλλά με κεφάλια φάλαινας...

- άφεριμ –

...η οποία έχει γράψει και βιβλίο «Πώς να διατηρείτε μεγάλο κεφάλι», να λέει σε ένα μικρό κοκοράκι, ότι είναι κεφάλας.

Μού άρεσε...

Σκάλισα το κουρασμένο μημονικό μου.  Πώς αποκαλού(σα)ν τον Νοσφεράτου;  Αρχιερέα τού ρουσφετιού ή αρχιερέα τής αποστασίας;  Γκούγκλαρα λίγο.  Το αρχιερέας τού ρουσφετιού (ΑΤΡ) έχει φορεθεί πια πολύ.  Και τον Σαμαρά, ΑΤΡ τον έχουν πει και τον Βορίδη ΑΤΡ τον έχουν πει...  Δεν γίνεται δουλειά έτσι.  Οι λέξεις χάνουν τη μεγαλοσύνη τους.

Ως προς την αποστασία, πάλι ο Σαμαράς μαζεύει πολλές αναφορές...

Σε αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει μνήμη...

Πάντως, έλυσα την απορία μου: αρχιερέα τού ρουσφετιού αποκαλούσαν τον Νοσφεράτου, μια που ως προς την άλλη δραστηριότητά του, τον αποκαλούσαν με μία πολύ πιο γλαφυρή λέξη...

Βρήκα και ένα πολύ ποιητικό:
"... ο αρχιερέας του ρουσφετιού, που έχει διορίσει στο Δημόσιο την άμμο της θάλασσας κι επειδή δεν είναι αρκετή, πήρε άμμο και από τις λίμνες"!

Δεν είναι όμορφο;

(Τού Γ. Ανανδρανιστάκη από τηνΑυγή)

(Ε, ρε, μία ομορφιά, η πατρίδα μας!)

Προσπάθησα, έτσι για πλάκα, να σκεφτώ ΤΙ θα ‘πρεπε να κάνει ένας γόνος Νοσφεράτου για να αποκτήσει δικαίωμα να δακτυλοδείχνει ρουσφέτια με διάθεση κριτικής. 

Να ‘χει ξεκόψει πλήρως από την νοσφερατοοικογένεια;  Φυσικά.  Να έχει αλλάξει και το επώνυμό του;  Ε, βέβαια.  Να μην έχει δεχτεί ως ρουσφέτι, πτυχίο από fancy πανεπιστήμια;  Απεξάπαντως.  Να μην έχει ανέλθει στο δημόσιο με ρουσφέτι;  Οπωσδήποτε.  Να μην έχει ανέλθει σε κάποιο λόμπυ ή άλλη ομάδα, με ρουσφέτι;  Προφανώς...

Αρκούν όμως αυτά;

Σε έναν δικαιοκρατικό και αιτιοκρατικό κόσμο, ίσως αρκούσαν.

Αλλά εδώ μιλάμε για τον κόσμο των ανθρώπων.  Που έπλασε Νοσφεράτους, εφιάλτες, το αυγό του φιδιού και την ανατριχίλα στους σπόνδυλους, την Ειμαρμένη, το προπατορικό αμάρτημα, το Πεπρωμένο, τον λόγο τού αίματος, τα βαρίδια τής κληρονομιάς και την Σφραγίδα τής Μοίρας.

Με βάση αυτά, αδύνατον.  Αν γεννηθείς με το Σημάδι τού Νοσφεράτου, πρέπει να κλειστείς σε μοναστήρι, να τρως ελαιοκούκουτσα και να ελπίζεις σε μία ευνοϊκή μετεμψύχωση.  (Δεν είναι καθόλου κακές οι πιθανότητες για αυτό.  Πόσο χειρότερη μετεμψύχωση να σού τύχει;  Για σκεφτείτε το!)

Θα μού πείτε, είναι αηδίες αυτά και δεισιδαιμονίες.  

Ε, ναι....

Πάντως, ένα να τού αναγνωρίσω τού υιού: τα καμώματά του έχουν μία κωμική / διασκεδαστική διάσταση.  Η αδερφή του είναι σκέτα τρομακτική.

Idom