Ο αυτοσαρκασμός ως μέθοδος αφοπλισμού

Πάρα πολλά πολύ κακά μπορεί να πει κανείς για το Mega τσάνελ, αλλά κάποιος εκεί μέσα είναι τετραπέρατος!


Τα αυτοδιαφημιστικά του σποτάκια είναι μαθήματα αυτοσαρκασμού και εκδήλωση αυτογνωσίας.

Εδώ και λίγες μέρες «τρέχει» το ανυπέρβλητο,

!

Ποιος θα μπορούσε να διατυπώσει πιο ειρωνικό σχόλιο για την πχιότητα των σήριαλς τού καναλιού και για αυτούς που τα επιλέγουν;  Άντε μετά να ψέξεις το κύρος ενός καναλάρχη όταν οι ίδιοι αυτοπαρουσιάζονται τής πλάκας...

(Και βέβαια αυτό δεν ισχύσει μόνο για το Mega.)

Εκεί στην Παιανία νογάνε ένα εκπληκτικό όπλο – τουλάχιστον για την θεματολογία που μπορεί να περάσει ως λάιτ!


Idom

Ειδησεογραφία που περιμένω να ακούσω από μεγάλα κανάλια

Τις τελευταίες εβδομάδες πολλοί συμπολίτες μας, παρασυρμένοι από την ρητορική τής αντιπολίτευσης, καίνε ξύλα προκειμένου να παράγουν αιθαλομίχλη στα μεγάλα αστικά κέντρα, με απώτερο στόχο να οδηγήσουν τους υπουργούς και βουλευτές τής κυβέρνησης σε ασφυξία. Παράλληλα, προβάλλουν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης τού εξωτερικού ότι οι πολίτες τής χώρας κρυώνουν, για να φέρουν την κυβέρνηση συνεργασίας σε δύσκολη θέση.


Αναπάντεχα, φαίνεται ότι η κυβέρνηση υποκύπτει στον εκβιασμό. Αντί να αυξήσει την τιμή των καυσόξυλων κατά 500% και να επιβάλλει τριπλάσια φορολόγηση ώστε να ανατρέψει τα σχέδια των λομπιστών τής δραχμής, κυβερνητικοί παράγοντες διέρρεαν ότι ενδεχόμενα, μετά από άδεια τής Τρόικα, θα μπορούσε η κυβέρνηση να προχωρήσει σε μείωση τής τιμής τού πετρέλαιου θέρμανσης και σε διανομή του σε σχολεία ορεινών, παγωμένων περιοχών.

Παλιό στέλεχος τού κυβερνητικού συνασπισμού δήλωσε στο κανάλι μας, «Μία τέτοια ολιγωρία τής κυβέρνησης, αυτήν την στιγμή, θα οδηγούσε τη χώρα στο γκρεμό».


Idom

Κέικ, βεζυροπούλες και ο Μίκυ μαθητευόμενος μάγος

Γουάνς γιουπόν ε τάιμ ρώτησαν μία μεγάλη πριγκήπισσα (όχι την βασίλισσα Αντουανέτα), αν είναι σωστό να τρέφεται με παντεσπάνι ενώ οι άνθρωποι «έξω» απ’ το παλάτι πεινούσαν και δεν είχαν ούτε ψωμί να φάνε.
Η μεγάλη πριγκήπιισα (που δεν ήταν η βασίλισσα Αντουανέτα) απάντησε θυμωμένα πως αυτό ήταν συκοφαντκό – συγκεκριμένα δεν τρεφόταν με παντεσπάνι αλλά με απλό κέικ.
Την άλλη μέρα οι σχολιογράφοι τής εποχής την πήραν στο ψιλό.

Ένας σκεπτικιστής φιλόσοφος - ερασιτέχνης οικονομολόγος όμως, είπε ότι αν δεν υπήρχαν οι παλατιανοί (κυβερνητικοί, σφουγγοκωλάριοι και τοπ αριστοκράτες) και το ΑΕΠ τής χώρας μοιραζόταν δίκαια σε όλους, αυτή περίπου θα ήταν η διατροφή τού κάθε πολίτη: το κέικ. Άρα η μεγάλη πριγκήπισσα (που δεν ήταν η βασίλισσα Αντουανέτα) δεν έκλεβε, απλά έπαιρνε το δίκαια αναμενόμενο.

Η παρατήρηση δημιούργησε σύγχηση στο ακροατήριο, για αυτό όλοι μαζί πήγαν σε έναν φιλόσοφο ηθικολόγο / καλό άνθρωπο να τού θέσουν το θέμα και εκείνος να πει ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο.
Ο φιλόσοφος ηθικολόγος / καλός άνθρωπος – άλλο που δεν ήθελε – τούς απάντησε ότι η μεγάλη πριγκήπισσα φαινόταν να έχει δίκιο αλλά δεν είχε. Γιατί όποιος κατέχει πολιτικά αξιώματα, τα κατέχει (διεκδικώντας τα ή κληρονομώντας τα) στο όνομα τού καλού που θέλει για τον λαό «του» και πρέπει να νοιάζεται για τον λαό τουλάχιστον όσο νοιάζεται για τον εαυτό του. Άρα δεν θα έπρεπε να δέχεται να τρώει κέικ, ούτε να αποθηκεύει κέικ, όσο ο λαός ψωμολυσσάει.
Όταν μάλιστα τού είπαν ότι η εν λόγω μεγάλη πριγκήπισσα (που δεν ήταν η βασίλισσα Αντουανέτα) για λίγο καιρό είχε χρηματίσει βεζύρης και εργάστηκε άοκνα για να υπερκεράσει / διαλύσει τη δημόσια διοίκηση, αντικαθιστώντας την με ΜΚΟs, και έφτιαξε νομοθετικό έργο τόσο ερασιτεχνικό όσο τα μάγια τού Μίκυ στην «Φαντασία», ο φιλόσοφος ηθικολόγος / καλός άνθρωπος κούνησε το κεφάλι του και είπε «άει σιχτίρ» (πράγμα που κανονικά δεν ήταν καθόλου τού χαρακτήρος του).


Ηθικό δίδαγμα: «Δεν χρειάζεται να γίνετε μεγάλη πριγκήπισσα (ή η βασίλισσα Αντουανέτα) αν σάς αρέσει το κέικ. Αρκεί να γίνετε πρέσβειρα, κοινοτική επίτροπος, ... κάτι τέλος πάντων, χρήσιμο στην κοινωνία αλλά όχι πολύ.»


Idom



Υ/γ.:

Όποιος δεν έχει ευφράδεια σκέψεων κανιβαλίζει την ιστορία. Για να μην με φάνε οι τύψεις, παρακαλώ ιδέτε εδώ.

Η ανάρτηση παρουσιάζει υστέρηση στην παρακολούθηση τής επικαιρότητας αλλά δεν πειράζει, όσο πιο σουρεάλ τόσο καλύτερα.

I.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Us, and them
And after all we're only ordinary men.
Me, and you.
God only knows it's noz what we would choose to do.

Forward he cried from the rear
and the front rank died.
And the general sat and the lines on the map
moved from side to side.

Black and blue
And who knows which is which and who is who.
Up and down.
But in the end it's only round and round.

Haven't you heard it's a battle of words
The poster bearer cried.
Listen son, said the man with the gun
There's room for you inside.

Down and out
It can't be helped but there's a lot of it about.
With, without.
And who'll deny it's what the fighting's all about?

Out of the way, it's a busy day
I've got things on my mind.
For the want of the price of tea and a slice
The old man died.

("Us and them" by Roger Waters (lyrics)
from the album "Dark side of the Moon")


77 χρονών...

Όσο για μένα
έφυγα απ' την πλατεία Συντάγματος
την νύχτα
όταν άρχιζαν οι φασαρίες...

Idom

11 -11 -11

Από το blog τού Γιάννη Χάρη:

εδώ και εδώ .

Πού να προσπαθώ να γράψω κάτι καλύτερο...

Και αναρωτιέμαι:
"Όλοι μας τους φέραμε;"
σε αντιστοιχία με το "όλοι μας τα φάγαμε;"...

Idom

Εναλλακτική πρόταση

Τυχαίο; Δεν νομίζω...

Ξημερώματα Σαββάτου και στο κανάλι τής Βουλής μόλις έχει τελειώσει η αναμετάδοση τής ψηφοφορίας εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, από τό Κοινοβούλιο.
Το καλό κανάλι, ως συνήθως στο τέλος τού προγράμματος, βάζει την κάρτα με το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας και μαζί μουσική.

Και ΤΙ επέλεξαν ως μουσική υπόκρουση;;;
Ιδού:
(δείτε στο κάτω μέρος τής "οθόνης")

Ουαχαχαχά!

Και μόλις τελείωσε το 1ο μέρος από το Γερμανικό Ρέκβιεμ τού Μπραμς, καπάκι έβαλαν το Ρέκβιεμ τού Μότσαρτ! Δυστυχώς από εκεί δεν κράτησα ντοκουμέντο...

Διασκεδαστικότατοι!

Idom


Υ/γ.: να πω την αλήθεια, αυτά τα δύο έργα τα βάζουν κατά κόρον, οπότε μπορεί να ήταν τυχαίο - αν και ανατριχιαστικό. Αν έπαιζαν δεύτερο το Ρέκβιεμ τού Μπερλιόζ, τότε σίγουρα κάποιος θα είχε πολύ χιούμορ εκεί στο κανάλι τής Βουλής.

Χρόνος

[Η ανάρτηση αυτή αποτελεί συνέχεια τής προηγούμενης!
Επιδείξτε ιδιαίτερη προσοχή ώστε να μην χάσετε την νοηματική συνέχεια!]

Μερικά χρόνια μετά τα συγκλονιστικά γεγονότα που περιέγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση, βρέθηκα σε άλλη γη σε άλλα μέρη και έκανα μεταπτυχιακά. Κανείς δεν είναι τέλειος.
Σταθερή παρέα μου σε εκείνον τον αφιλόξενο για μένα τόπο, ήταν ο Βελερεφόντης (ψευδώνυμο). Ο Βελερεφόντης ήταν λίγα χρόνια μικρότερος, φίλεργος, έξυπνος, ευγενικός, ψείρας (όχι με την κακή έννοια) και ηθικολόγος (με την καλή έννοια). Ένα ελάττωμα είχε και αυτό για τον εαυτό του: αν τού έβρισκες το σωστό κουμπί, μπορούσες να τον πείσεις ότι αξίζεις σημαντικά περισσότερο από ότι άξιζες.
Εγώ – παμπόνηρος – βρήκα το σωστό κουμπί και φυσικά το εκμεταλλεύτηκα. Σύντομα τον έπεισα ότι είμαι έξυπνος, καλλιεργημένος, ευγενικός, φίλεργος, κουλτουριάρης (καλλιτεχνικά), ψαγμένος (sic), ηθικός και δεν συμμαζεύεται. Επίσης τον έπεισα ότι έχω πολλές εμπειρίες ζωής (...) και ότι μετά από κάποιες ακολασίες (μικρής κλίμακας) επέστρεψα στον δρόμο τής αρετής. Κανονικός απατεώνας δηλαδή.
Κέρδισα λοιπόν την φιλία του και τού επέτρεπα να απολαμβάνει την παρέα ενός τόσο σπουδαίου ατόμου. Τού επέτρεπα επίσης να με βοηθάει στα δύσκολα σημεία τού μεταπτυχιακού, να ακούει με σέβας(;) τις ιδέες μου κ.λ.π..

Κάποια στιγμή έτυχε να μοιραστούμε ένα κοινό πρόβλημα με τον Βελερεφόντη: ερωτική απογοήτευση - για διαφορετική γυναίκα ο καθένας, ευτυχώς.
Τι κάνουν δύο άντρες όταν περνάν ερωτική απογοήτευση; Μεθάνε, πάνε σε strip show και άλλες φυσικότητες. Τι κάνουν όμως όταν ο ένας είναι ηθικός και ο άλλος πρέπει να διατηρήσει το status του ως κουλτουριάρης;
Το ρίχνουν στη φιλοσοφία!
Ένα βράδυ λοιπόν αφού εντοπίσαμε τις παραδοξότητες τού Feynman, απαντήσαμε αν η ανθρωπότητα έχει φάει μονό ή ζυγό αριθμό αχλαδιών από το λυκαυγές της* και γνωμοδοτήσαμε για το Πολωνικό ζήτημα (υπό καθεστώς Ψυχρού Πολέμου), εκείνος συνέχισε να είναι λυπημένος, οπότε εμένα μού ήρθε να τού απαγγείλω το αίνιγμα:

- «Τα πράγματα όλα τα καταπίνει:
πουλιά και λουλούδια, δέντρα και κτήνη.
μασάει το σίδερο, το ατσάλι σκίζει,
αλέθει πέτρες και τις λιανίζει.
Πόλεις ρημάζει, ρηγάδες σκοτώνει
και τα ψηλά βουνά ξεθεμελιώνει.»

»Τι είναι;»

(Η παραπάνω μετάφραση - των Α. Γαβριηλίδη & Χ. Δεληγιάννη – είναι από την έκδοση τού «Χόμπιτ» στα ελληνικά από τον «Κέδρο», το 1978. Ίσως να μην το θυμόμουν επακριβώς και να το παράλλαξα λίγο καθώς το έλεγα. Λιγάκι. Το πρωτότυπο έχει ως εξής:

“This thing all things devours:
Birds, beasts, trees, flowers;
Gnaws iron, bites steel;
Grinds hard stones to meal;
Slays king, ruins town,
And beats high mountain down.”)

Ο Βελερεφόντης το σκέφτηκε λίγο και έπειτα μού είπε πονηρά – σαν να έδειχνε ότι εύκολα μπορεί να με «διαβάσει»:

- «Η Αγάπη!»

Έχουν περάσει χρόνια, αλλά θυμάμαι ακόμα το ηθικό μου να βουλιάζει στο άβολο κάθισμα τού αυτοκίνητου-κουβά που είχα (και καθόμασταν), να τρυπάει το σκουριασμένο σασί και να πέφτει στην άσφαλτο. Αναπήδησε εκεί δύο τρεις φορές και μετά έμεινε ακίνητο, ψόφιο. Μπορώ να σας περιγράψω τον ήχο που έκανε όταν αναπηδούσε, αλλά γιατί να σάς γεμίζω τώρα με τα άγχη μου;...
Αχ, πόσο ένοχος ένιωσα. Τον κοίταξα λυπημένα.

- «Αχ, καημένο, αθώο μου παιδί», τού είπα. «Δεν είναι η αγάπη...»

Και μετά τού είπα τι είναι. (Βρίσκεται στον τίτλο τής ανάρτησης, αν δεν το βρήκατε ούτε εσείς - καημένοι, αθώοι μου αναγνώστες... :-) )
Απογοητεύτηκε...

Από την επόμενη μέρα, έβαλα αυστηρούς κανόνες στον εαυτό μου και εκμεταλλευόμουν πια τον καλό μου φίλο μόνο κατά το ήμισυ. Επίσης προσπάθησα να σταμάτησω να τον χειραγωγώ. Επίσης προσπάθησα να είμαι και εγώ καλός μαζί του - όσο γινόταν (δεν είναι εύκολο από την μια μέρα στην άλλη να ... επιδόσεις τόσο πολύ!).
Είμαστε ακόμα φίλοι, οπότε ίσως τα πήγα καλά.


Θυμάμαι ότι στο σχολείο μού κακοφαινόταν η έκφραση «πανδαμάτωρ χρόνος» όπως την διαβάζαμε στις μεταφράσεις τού Ομήρου. Το αίνιγμα όμως τού Gollum (δια χειρός Tolkien) μού άρεσε. Ο χρόνος εμφανίζεται, κυρίως, κακός και αυτό μασκαρεύει το «απλά νικητής» που υπονοεί ο Όμηρος.
Το αίνιγμα το έθεσε ο Gollum (πρώην Smeagol) στον Bilbo Baggins στο ανήλιαγο βάθος των εγκάτων των Βουνών τής Ομίχλης, δίπλα στις όχθες μιας υπόγειας λίμνης. Ο Gollum καθισμένος σε μια βαρκούλα, ο Μπίλμπο όρθιος στη στεριά. Και αν αυτό σάς θυμίζει γκραβούρες από την Θεία Κωμωδία τού Δάντη... συμφωνώ μαζί σας.
Το διακύβευμα ήταν η ζωή ή η σωτηρία τού Μπίλμπο.

Ο Gollum, παρ’ ότι διατύπωσε αυτό το αίνιγμα, ήταν ξεχασμένος από τον Χρόνο. Βλέπετε είχε βει τον «Άρχοντα των Δακτυλιδιών» (όχι το βιβλίο, το κορυφαίο κακιασμένο δακτυλίδι που εξουσίαζε όλα τα άλλα). Ο «Άρχοντας» τού προσέφερε μακροζωία και τού ρουφούσε τη χαρά και ότι άλλο τέλος πάντων θέλει ένα σώμα για να χαίρεται την μακροζωία του. Θα ‘μενε έτσι για πολλούς πολλούς αιώνες ακόμα, αλλά ο «Άρχοντας» τον βαρέθηκε και τού την έκανε. Ο Μπίλμπο βρήκε το Δακτυλίδι, ξέφυγε από τα σκοτεινά μπουντρούμια, έβαλε σε κίνηση έναν ολόκληρο μηχανισμό που ανάγκασε τον Τόλκιν να γράψει 3+ βιβλία για τον πόλεμο ενάντια στον διαβολικό Δεν-κάνει-να-λέμε-το-όνομά-του, τα παιδιά του πούλησαν τα πνευματικά δικαιώματα και ξεπήδησαν παιχνίδια, ταινίες, τραγούδια, βιβλία, μπλουζάκια, κουκλάκια, κι άλλα παιχνίδια, γκοφρέτες, σωβρακοφανέλες και ων ουκ έστι αριθμός τζιρτζιμίντζιλα, εγώ έκανα πάσα στην Ευτέρπη με το αίνιγμα που διαβάσατε στο προηγούμενο post, μετά έκανα πάσα στον Βελερεφόντη – και τον απογοήτευσα τον καλό άνθρωπο – και τώρα, χρόνια μετά,
αν κάτι θέλω,
είναι
να ήταν
εκτές...

Idom


* Το αστειάκι με τα αχλάδια είναι παρμένο από το κόμικς “Piccolo Lenin” τού Daniele Panebarco (στα ελληνικά κυκλοφόρησε σε συνέχειες από το «Μικρό Παρά πέντε» το 1988). O Panebarco δείχνει τον Λαφάργκ να ασχολείται με το μεγαλοφυές αυτό ερώτημα – και μάλλον τον αδικεί. Πιθανόν πρόκειται για σάτυρα τού φιλοσοφικού (;) ερωτήματος αν έχει γεννηθεί μονός ή ζυγός αριθμός ανθρώπων από την αρχή τής ανθρωπότητας.

I.

Σκοτάδι

Η πρώτη μου επαφή με το έργο τού Τόλκιν έγινε όταν ήμουν πιτσιρικάς. Παιζόταν τότε στους κινηματογράφους το πρώτο «μισό» από τον «Άρχοντα των Δκτυλιδιών» σε κινούμενα σχέδια (σωτήριον έτος 1979). Εγώ παρ’ ότι άρρωστος εκείνες τίς ημέρες, είχα διαβάσει κριτικές που μού έκαναν κλικ και είχα επιμείνει να πάω να το δω.
Το project δεν πήγε καλά σε διεθνές επίπεδο και από όσο ξέρω ποτέ δεν φτιάχθηκε το δεύτερο μέρος.
Εκείνη τη φορά έμεινα στο έργο και δεν έμαθα τίποτε για τον συγγραφέα κ.τ.λ..
Τρία χρόνια αργότερα έγινα κάτοχος ενός κομπιούτερ ZX-Spectrum, άρχισα να διαβάζω το «Computer για όλους» και ενημερώθηκα για ένα παιχνίδι με τίτλο Hobbit, που οι κατασκευαστές του είχαν κάνει μήνες να το ετοιμάσουν, ενσωμάτωνε τεχνικές τεχνητής νοημοσύνης (αυτό ήταν μούφα) και ανήκε στην κατηγορία των παιχνιδιών περιπέτειας κειμένου (στα αγγλικά φυσικά): έγραφες στο computer οδηγίες (π.χ., «open the green, round door», «eat bread», «Tell Thorin to sing» κ.λπ.) και σού εμφάνιζε το αποτέλεσμα των ενεργειών σου («cold wind blows through the door», «you eat the bread. No more bread is here», «Thorin sits down and starts to sing about gold»)! Υπήρχαν και λίγες συνοδευτικές εικόνες, αριστουργήματα ατμόσφαιρας για εκείνη την εποχή. Πλάκα πλάκα το παιχνίδι «καταλάβαινε» πάνω από 100 λέξεις και τους συνδυασμούς τους μέσα σε προτάσεις και όλα αυτά τα είχαν χωρέσει μέσα σε 48 Kbytes, οκτάμπιτα! Σήμερα σε τόσο χώρο δεν χωράει ούτε το λογότυπο μίας εταιρείας video-παιχνιδιών.

Εγώ την καταβρήκα μεν, αλλά κόλησα δε, στο τι έπρεπε να κάνω. Μέχρι 12.5% την έφτανα την ιστορία. Μετά με τρώγαν οι αράχνες ή φυλακιζόμουν για πάντα στις στοές των trolls (είχε και κάποια bugs το παιχνίδι).
Και πάλι, δεν έμαθα πολλά για τον Τόλκιν – ότι εγραφε το διαφημιστικό.

Μετά πέρασα στο πανεπιστήμιο.
Σύντομα κατάφερα να δημιουργήσω την εντύπωση στους συμφοιτητές μου ότι είμαι ούφο, - μερικοί μάλιστα με λιγότερες αναστολές, μιλούσαν κανονικά για μ...ύωπα. (Δεν εννοώ μύωπας, αλλα στα blogs δεν πρέπει να γράφουμε κακές λέξεις - ειδικά όταν αναφερόμαστε στον εαυτό μας!) Η αλήθεια είναι ότι έκανα ότι μπορούσα για να είμαι ούφο. Με την καλή έννοια όμως.

Ωραία, τώρα ήρθε η ώρα να σας γνωρίσω την Ευτέρπη (ψευδώνυμο). Η Ευτέρπη ήταν συμφοιτήτρια και ήταν από τους πιο πεπεισμένους για την ουφοσύνη μου, να μην μιλήσω και για μυωπία. Ατυχώς για εκείνη, κάτι τέτοια τα έπαιρνε πολύ προσωπικά και ίσως τής είχε γίνει λίγο πιο έμμονη ιδέα από ότι θα έπρεπε.
Δεν θυμάμαι για ποιο λόγο, πάντως είχε κυκλοφορήσει ότι η Ευτέρπη ήξερε καλά Αγγλικά.
(Παράνθεση: εγώ ποτέ μου δεν ήξερα ούτε κακά αγγλικά. Στα 25 χρόνια περίπου που μεσολάβησαν συνέχισα να μην ξέρω, αλλά έμαθα να προσποιούμαι και τώρα μέχρι και σε επιστημονικό ακροατήριο έχω δώσει διάλεξη εις την αγγλικήν.)
Λοιπόν, τω καιρώ εκείνο, στο παιχνίδι, βρισκόμουν στη λίμνη κάτω από τα βουνά, μαζί με το Gollum και μού έβαζε αινίγματα (το παιχνίδι ήταν πιστό ως προς το βιβλίο). Φυσικά εγώ δεν καταλάβαινα γρι, ενεργούσα αλλ’ αντ’ άλλων και πάντα με έπνιγε.
Μπλίαξ.

Αντέγραψα λοιπόν ένα αίνιγμα με σκοπό να ζητήσω από την Ευτέρπη να μού το μεταφράσει. Τα ‘φεραν λοιπόν έτσι οι βουρλισμένοι χρόνοι που μπήκαμε μαζί σε ζευγάρι εργασίας σε κάποιο εργαστήριο μεσαιωνικής υδραυλικής (ψευδώνυμο). Τώρα που το σκέφτομαι, ΙΣΩΣ η Ευτέρπη το επεδίωξε λίγο, για να μελετήσει από κοντύτερα αυτό το γλοιώδες, ημιαπαίσιο εξωτικό παράγωγο τής φύσης (δεν εννοώ το Gollum, εμένα εννοώ).
Φυσικά με κοιτούσε περηφρονητικά, απαξιωτικά και ότι άλλο χρειαζόταν για να μείνω στη «θέση μου».
Τής πασάρω λοιπόν με τρόπο το χαρτάκι.

It cannot be seen, cannot be felt,
Cannot be heard, cannot be smelt.
It lies behind stars and under hills,
And empty holes it fills.
It comes first and follows after,
Ends life, kills laughter.

(Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αυτό το ποίημα ήταν. Το διασταύρωσα και με την ... Ευτέρπη ... εκτές!)

Η Ευτέρπη πήδηξε επάνω!
- «Πού το βρήκες αυτό;!»
- «Τι λέει;»
- «Πού το βρήκες, εσύ αυτό;»
- «Πες μου πρώτα τι λέει...»

Επεξήγηση:
Εγώ ντρεπόμουν να αποκαλύψω την πηγή.
Εκείνη, αποδείχτηκε μεγάλη fan τού Τόλκιν, είχε διαβάσει όλα τα σχετικά παραμυθοβιβλία στο πρωτότυπο, τα σεβόταν τρομερά, και τώρα είχε βραχυκυκλώσει:
Γιατί το ούφο τριγυρνούσε με ένα χαρτάκι από γρίφο τού Τόλκιν ρωτώντας τι λέει;
Ποιος έδωκε τα άγια τοις κυσίν; - κ.λπ.

- «Θα σού πω! Πες μου πού το βρήκες!»
Κ.λπ....

Τέλος πάντων αυτό ήταν η αρχή μιάς μεγάλης φιλίας.
Στην αρχή η σχέση μας ήταν τελείως καυτή:
Ξενυχτούσαμε μπρος στο κομπιούτερ (τον Spectrum συνδεμένο σε ασπρόμαυρη TV!) παίζοντας και ξαναπαίζοντας την ίδια σκηνή.
Όταν κάποτε σκοτώσαμε τον δράκο αγκαλιαστήκαμε!
(Και για να μην σας μπαίνουν ιδέες και για να καταλάβετε την πόρωση, τα ξενύχτια δεν περιλάμβαναν κανενός είδους άλλη περίπτυξη. Αυτό έλειπε, να αφήσουμε τον Μπίλμπο να πάμε για πουρνάρια.)

Μετά, το παιχνίδι δεν είχε πια ενδιαφέρον – είχε και ένα τεράστιο bug και ουδέποτε κατάφερα να επιστρέψω τον Μπίλμπο στο Χόμπιτον -, εγώ είχα καταφέρει να ψιλοπείσω την ομήγυρη ότι τα UFOs είναι χαριτωμένα, έτσι η σχέση μας πήρε την κάτω βόλτα: γίναμε κανονικοί συμφοιτητές.
Σίγουρα όμως με αγάπησε! Λίγο καιρό μέτα, η Ευτέρπη μού δώρισε το βιβλίο μεταφρασμένο στα ελληνικά (εκδόσεων Κέδρου) με ιδιόχειρη αφιέρωση. Λίγο καιρό μέτα, η Τολκινολαγνεία σάρωσε την Ελλάδα.

...

«Δεν μπορείς να το δεις, δεν μπορείς να το νιώσεις...
Απλώνεται πίσω απ' τ' άστρα και κάτω απ' τους λόφους...
Τελειώνει τη ζωή, σκοτώνει το γέλιο», λοιπόν.

Ξέρουμε όλοι ότι το σκοτάδι είναι από τους μεγαλύτερους φόβους τού ανθρώπου. Όντας ζώο που στηρίζεται κυρίως στην όραση, η έλλειψη φωτός, μετατρέπει τον οικείο χώρο, σε άγνωστο και τρομερό.
Και όταν τα μάτια κλείσουν και πια δεν βλέπουν, από αρρώστια, τραυματισμό ή θάνατο, λέμε πάλι – ποιητική αδεία από τον καιρό τού Oμήρου; - ότι σκοτείνιασαν, «σκοτείνιασε» ο κόσμος...

Idom