Τυχαίο; Δεν νομίζω...

Ξημερώματα Σαββάτου και στο κανάλι τής Βουλής μόλις έχει τελειώσει η αναμετάδοση τής ψηφοφορίας εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, από τό Κοινοβούλιο.
Το καλό κανάλι, ως συνήθως στο τέλος τού προγράμματος, βάζει την κάρτα με το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας και μαζί μουσική.

Και ΤΙ επέλεξαν ως μουσική υπόκρουση;;;
Ιδού:
(δείτε στο κάτω μέρος τής "οθόνης")

Ουαχαχαχά!

Και μόλις τελείωσε το 1ο μέρος από το Γερμανικό Ρέκβιεμ τού Μπραμς, καπάκι έβαλαν το Ρέκβιεμ τού Μότσαρτ! Δυστυχώς από εκεί δεν κράτησα ντοκουμέντο...

Διασκεδαστικότατοι!

Idom


Υ/γ.: να πω την αλήθεια, αυτά τα δύο έργα τα βάζουν κατά κόρον, οπότε μπορεί να ήταν τυχαίο - αν και ανατριχιαστικό. Αν έπαιζαν δεύτερο το Ρέκβιεμ τού Μπερλιόζ, τότε σίγουρα κάποιος θα είχε πολύ χιούμορ εκεί στο κανάλι τής Βουλής.

Καίτη Χωματά

Να διώχνεις τα σύννεφα, να γίνεσαι αγέρι...

Ταξίδευα...

Αφιερωμένο στο Νίκο!





Υ/γ.: τι θυμάται κανείς στις 2:30 η ώρα τα ξημερώματα!... :-)

If you can hear this whispering you are dying

Στα 1972-1973 οι Pink Floyd ηχογράφησαν το άλμπουμ τους The Dark side of the Moon, ένα έργο που θα έμενε ορόσημο τόσο για την μουσική του ποιότητα, όσο και για την ηχογράφησή του.

Ένα από τα τραγούδια, το The great gig in the sky, γράφτηκε από τον Richard Wright και περιείχε φωνητικά - χωρίς στίχους.
Επί χρόνια νόμιζα ότι η καταπληκτική, γυναικεία φωνή που ακούγεται, ανήκει σε μάυρη τραγουδίστρια. Να όμως που πρόσφτα έμαθα ότι πρόκειται για την λευκή Clare Torry.
Η Torry μπήκε στο studio μία Κυριακή, έκανε 6 ηχογραφήσεις και αυτό ήτανε. Πληρώθηκε 30 τοτινές λίρες Αγγλίας για ένα "τραγούδι" που έμελλε να είναι από τα ορόσημα τού προοδευτικού ροκ.
Ωστόσο πολλά χρόνια μετά μήνυσε την ΕΜΙ και τον Wright για πνευματικά διακιώματα.


Στην αρχή τού κομματιού ακούγεται ο θυρωρός των Abbey Road Sudios, Gerry O'Driscoll να λέει:
"And I am not frightened of dying, any time will do, I don't mind.

Why should I be frightened of dying?

There's no reason for it, you've gotta go sometime."

Και κάπου πριν το τέλος η Puddie Watts (σύζυγος τού Peter Watts, manager των Pink Floyd) υπερθεματίζει:
"I never said I was frightened of dying."

H Puddie (Μiv) Watts με την κόρη της Naomi (την γνωστή ηθοποιό).

Η ιδέα ήταν μάλλον τού Roger Waters: Έπαιρνε όποιον έβρισκε μπροστά του στο στούντιο, τον έβαζε σε μία σκοτεινή κάμαρα και τού έκανε ερωτήσεις γενικού και φιλοσοφικού περιεχόμενου μαγνητοφωνώντας τις απαντήσεις. Έπειτα επέλεξαν τις καλύτερες και τις ενσωμάτωσαν στο άλμπουμ.

Τα λόγια τού O'Driscoll ακούγονται καθαρά και αν στήσετε αυτί θα ακούσετε και την Watts. Σε διάφορες όμως ιστοσελίδες αναφέρεται ότι υπάρχει μία ακόμα πρόταση ανάμεσα στις δύο άλλες δηλώσεις, εκείνη που κοσμεί τον τίτλο τής ανάρτησης και έχει δυσοίωνο περιεχόμενο. Προσπάθησα αλλά δεν κατάφερα να την ακούσω.

Ζω ακόμα...

Idom


Για την μνήμη τής Δήμητρας

ΑΜΑΧΟΣ

Έχω πεθάνει δυο χιλιάδες έξι φορές
σε κάθε πόλεμο που έγινε με κυνηγούσανε ορδές
είμαι ο άμαχος που πάντα πεθαίνει,
πάντα φοβάται
πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό κοιμάται
Είν' ο ρόλος που μου δόθηκε αυτός απ' το Θεό
να πεθαίνω για κάθε πόλεμό τους ιερό
έχω πεθάνει σε μία από τις σταυροφορίες
περάσαν από πάνω μου τρεις αυτοκρατορίες
θυμάμαι κι όσο θυμάμαι,
φοβάμαι τις νύχτες εκείνες
όταν μάτωναν τ' αυτιά σου απ' τις σειρήνες
και μετά μέσα στις γνώριμες κατακόμβες
κι από πάνω μου τόνοι από τσιμέντο και βόμβες
άκου να δεις,
εδώ κάτω δε ζητείται ελπίς
όταν θα ξαναγίνει πόλεμος πρέπει να σηκωθείς
για να πεθάνεις πάλι μονάχος κάποιο βράδυ
ήμουν παιδί όταν βομβάρδισαν το Βελιγράδι

Είμαι ο άμαχος που πάντα πεθαίνει,
πάντα φοβάται,
πάντα
με το ένα μάτι ανοιχτό κοιμάται πάντα,
πάντα πονά,
πάντα ξυπνά όταν πρέπει
και πεθαίνει πάλι αφού ο Θεός το επιτρέπει.

Είμαι ο άμαχος που πάντα πεθαίνει,
πάντα φοβάται,
πάντα
με το ένα μάτι ανοιχτό κοιμάται πάντα,
πάντα πονά,
πάντα ξυπνά όταν πρέπει
και πεθαίνει πάλι αφού ο Θεός το επιτρέπει.

Έχω πεθάνει στ' ολοκαύτωμα χωρίς να φταίω
αντί για δάκρυα βγαίνει αίμα απ' τα μάτια μου όταν κλαίω
ήμουν παιδί στη Παλαιστίνη τη νύχτα εκείνη
έγινα μάρτυρας γιατί τίποτα δεν μου 'χε μείνει
η ζωή μου στους αιώνες μοιάζει με ποίημα
με τη κοπέλα μου πέθανα αγκαλιά στη Χιροσίμα
ή στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν εντάξει
τουλάχιστον εσείς πουλάτε F-16
ήμουν Αρμένιος την ώρα που μας έσφαζε ο Κεμάλ
και μοναχός επί κουμμουνισμού κάπου στο Νεπάλ
και είπα όχι πάλι, όχι άλλο σκοτάδι
αφήστε με να κοιμηθώ λιγάκι για ένα βράδυ
Αύριο πάλι,
σε μία μάχη νέα
θα με ξυπνήσουν να πεθάνω στο Ιράν ή τη Κορέα
ειμ' ο άμαχος που πάντα πεθαίνει,
πάντα φοβάται
πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό κοιμάται

Είμαι ο άμαχος που πάντα πεθαίνει,
πάντα φοβάται,
πάντα
με το ένα μάτι ανοιχτό κοιμάται πάντα,
πάντα πονά,
πάντα ξυπνά όταν πρέπει
και πεθαίνει πάλι αφού ο Θεός το επιτρέπει.

Είμαι ο άμαχος που πάντα πεθαίνει,
πάντα φοβάται,
πάντα
με το ένα μάτι ανοιχτό κοιμάται πάντα,
πάντα πονά,
πάντα ξυπνά όταν πρέπει
και πεθαίνει πάλι αφού ο Θεός το επιτρέπει.


"Άμαχος"
από το ραπ συγκρότημα "Στίχοιμα"

Μνήμη Αναστασίας Κουμπάκη

Πριν λίγες ημέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τον θάνατο τής Αναστασίας Κουμπάκη, στις 16 Φεβρουαρίου τού 2009.

Η Αναστασία είχε γεννηθεί στην Φιλιππούπολη (Πλόβντιφ) στις 22 Απριλίου τού 1953, από Έλληνες γονείς, την Ροδάμα και τον Νίκο, πολιτικούς πρόσφυγες στην Βουλγαρία.

Αγαπούσε την μουσική, την ποίηση, την τέχνη.





Σπούδασε στο Μουσικό Λύκειο Φιλιππούπολης και μετά στο Ανώτατο Μουσικό και Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, από όπου πήρε Δίπλωμα Παιδαγωγού τής Μουσικής με ειδικότητες στο Πιάνο, στην διεύθυνση χορωδίας και στην Ωδική. Το Ινστιτούτο ονομάζεται σήμερα Ακαδημία Μουσικής και Ορχηστρικής τέχνης.
Οι σπουδές ποτέ δεν τελειώνουν για όποιον θέλει να μαθαίνει και η Αναστασία συνέχισε μεταπτυχιακά για Διεύθυνση Χορωδίας στη Μουσική Ακαδημία τής Σόφιας.

Στη Βουλγαρία δίδαξε τρία χρόνια ως καθηγήτρια μουσικής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Ήρθε στην Ελλάδα - όπως και η οικογένειά της - και δεν μπορώ να φανταστώ το σοκ από την πολιτισμική / πολιτιστική αλλαγή. Βαλκάνια Βαλκάνια μεν, αλλά και παιδεία και νοοτροπία από δύο λαούς με ιστορική αντιπαράθεση και παντελώς διαφορετική διαδρομή από τους παγκόσμιους πόλεμους και μετά.
Στην Ελλάδα, η Αναστασία εγκαταστάθηκε κυρίως στη Θεσσαλονίκη. Συνέχισε να παρακολουθεί σεμινάρια για να μαθαίνει, να βελτιώνεται στην Τέχνη της και στην τεχνική της.
Παράλληλα, μια που το μικρόβιο των σπουδών δύσκολα φεύγει, εκπονούσε την διδακτορική της διατριβή στο Conservatoire τής Σόφιας.

Στη Θεσσαλονίκη εργάστηκε στο Αριστοτέλειο Κολέγιο, στο Νέο Ωδείο και σε πολλούς άλλους μουσικούς φορείς. Το 1985 ιδρύουν με συναδέρφους της το Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης, όπου και θα εργαστεί ως τα τελευταία της.

Εκεί την γνώρισα εγώ. Κάπου το 1987, στα φοιτητικά μου χρόνια, όπου αποφάσισα και πάλι να ξεστραβωθώ λίγο μουσικά - το είχα επιχειρήσει παλιότερα στο λύκειο, αλλά σύντομα το άφησα λόγω των απαιτήσεων των Πανελλαδικών.
ΑΝ θυμάμαι καλά, η Αναστασία είχε έρθει στην τάξη τού σολφέζ για να ψαρέψει ταλέντα (...) για την χορωδία τού Ωδείου. Ούτε θυμάμαι τώρα τι τραγουδούσαμε, αν το τραγουδούσαμε κατά μόνας ή ομαδικά, πάντως με κοίταξε ύποπτα. 23 χρόνια μετά σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τι με είχε ρωτήσει. Ήμουν ψαρωμένος αλλά και θρασύς, μού πρότεινε να μπω στη χορωδία και βέβαια κολακεύτηκα.
Σιγά σιγά άρχισα να την γνωρίζω.

Έπειτα εμπλέχτηκα και σε άλλες χορωδίες. Το 1989, η Χορωδία τής Γερμανικής σχολής Θεσσαλονίκης διασπάστηκε ή ανέστειλε τις δραστηριότητές της και αρκετά άτομα αποτέλεσαν τον πυρήνα για να δημιουργηθεί η Χορωδία Δωματίου Θεσσαλονίκης. Αν σωστά θυμάμαι ήταν ο Γιάννης Κ. που πρότεινε την Αναστασία για μαέστρο τής Χορωδίας.
Είχα την τύχη να είμαι στη ΧΔΘ ένα χρόνο, μετά έφυγα από την πόλη.

Η Αναστασία παρέμεινε πέντε χρόνια ακόμα διευθύντρια και από όσο ξέρω, η χορωδία διέπρεψε. Παράλληλα διήυθυνε κι άλλες χορωδίες στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις τής Μακεδονίας.

Τα τρία εκείνα χρόνια, από την γνωριμία μας έως ότου έφυγα, τολμώ να πω, και το λέω με περηφάνια, ότι ήμουν φίλος της, όχι από τους στενούς, κολλητούς, αλλά μάς άρεσε και στους δύο να μιλάμε, να πηγαίνουμε βόλτες και να κάνουμε μουσική. Για το τελευταίο, η Αναστασία χρειαζόταν να ρίχνει πολλούς ορόφους το επίπεδό της για να με ... φτάσει.
Με 13+ χρόνια διαφορά και με τα μυαλά (μου) στα κάγκελα ή σε πολλά άλλα μέρη, όχι όμως στο σωστό, η επικοινωνία δεν ήταν πάντα εύκολη. Συν ο χαρακτήρας τής Αναστασίας που δεν ήταν τού κόσμου τούτου.
Έγραψα πριν για το θράσος μου. Δεν εννοούσα αγενής, εννοούσα την νοοτροπία τού να πουλάω φύκια για μεταξωτές κορδέλες, την θέληση να είμαι δοκησίσοφος. Φυσικά δεν ήμουν ο πιο πρωταθλητής στο άθλημα.
Για την Αναστασία όμως αυτό ήταν όχι απλά έξω από ο ήθος της, αλλά έξω από την λογική της, έξω από την δυνατότητα τής λογικής της να δεχτεί ότι υπάρχει τέτοια νοοτροπία και φορείς αυτής.

Ως τα σήμερα δεν ξέρω πώς με ανεχόταν, τουλάχιστον πώς ανεχόταν αυτή την πλευρά μου. Ίσως και να μην την ανεχόταν.

Κρατήσαμε επαφή και βλεπόμασταν που και που τα επόμενα χρόνια. Παράξενο πράγμα, η Αναστασία δεν άλλαζε. Πάντα έφηβη, πάντα έκπληκτη και καλοπροαίρετη για τον κόσμο, στον οποίο λες και έδινε την ευκαιρία να τον γνωρίσει εκ νέου την κάθε μέρα.

Κινητική, με πολύ ενέργεια που καμπτόταν - νομίζω - μόνο από κτυπήματα που πονούσαν την ηθική της. Και τέτοια ουκ ολίγα βέβαια.

Η Αναστασία με τον ακέραιο χαρακτήρα της και την ακέραια ποιότητα σε αυτά με τα οποία καταπιανόταν, δεν έβαζε νερό στο κρασί της. Αυτό συχνά την έκανε άκαμπτη. Σε άλλες χώρες, δεν θα ίσχυε ο χαρακτηρισμός. Οι απαιτήσεις της θα ήταν προφανείς. Στην Ελλάδα όμως, όπου όταν τρυπήσει μία σωλήνα, η ενδεικνυόμενη μέθοδος είναι να συσταθεί μία επιτροπή, να καλοπληρωθεί μία εταιρεία κατασκευής και τελικά κάποιος να βουλώσει την τρύπα με τσίχλα, στην Ελλάδα όπου η συνεννόηση κάτω και πλάι από το τραπέζι είναι η κανονική μέθοδος και η αμοιβαία μετακύλιση ευθυνών, μέχρι να βουλιάξουν στον πάτο τής θάλασσας, είναι το ευκταίο, η Αναστασία ήταν κόκκινο πανί για τους συναλλασσόμενους. Από μια άλλη σκοπιά, ο τρόπος τής Αναστασίας ήταν ο τρόπος τής αυτοπειθαρχίας και τής αργής, βαθιάς, τελετουργικής μάθησης, ο οποίος στην Ευρώπη, αν έμεινε κάπου στο δεύτερο μισό τού 20ου αιώνα, πιστεύω ότι ήταν στο ανατολικό μπλοκ. Η Δύση προχώρησε με τις φρέσκιες μεθόδους τής Αμερικής: ταχύτητα, συγκόλληση προϋπαρχουσών εφαρμογών, άμεση δοκιμή και πέταμα των αποτυχημένων αποτελεσμάτων, πράξη, πράξη, πράξη.

Όπως και να 'ναι, η διαφορά κουλτούρας συχνά την έφερνε σε συγκρούσεις με τους συναδέρφους της και τους συνανθρώπους της. Το άντεχε, αλλά φαίνεται ότι πληγωνόταν. Η προοπτική να μπει σε διαδικασία συγκρούσεων την αρρώσταινε. Η ιδέα ότι θα εμπλακεί με ανθρώπους που ήταν πνευματικά ικανοί να σχεδιάζουν αδικίες - καταλαβαίνω ότι - τής ήταν ανυπέρβλητη συναισθηματικά. Έτσι, δυσκολευόταν να κυνηγήσει ευκαιρίες, να ανέλθει σε αξιώματα, να κάνει αυτό που λέμε καριέρα. Παράλληλα αδυνατούσε σχεδόν να αντιληφθεί οικονομικά μεγέθη, και αυτό όχι βέβαια από την θέση τού Κροίσου που δεν ξέρει τι έχει, αλλά από την μεριά τού Σοφού που δεν ασχολείται να γνωρίσει την τιμή των πραγμάτων αλλά μόνο την αξία τους - όσων από αυτά έχουν αξία.

Την τέχνη της - και το ήθος της - δεν τα διαπραγματευόταν. Και όταν έγραψα πριν ότι "έριχνε το επίπεδό της για να με φτάνει", το εννοούσα στο πλαίσιο τής διδασκαλίας, για την οποία είχε πάθος. Αγωνιζόταν να μεταδίδει τήν γνώση της, να σώσει κάπως, ακόμα και αυτούς που ενδιαφέρονταν μόνο για πασαλείμματα.

Και βέβαια, είναι μοναχικός ο δρόμος ενός τέτοιου ανθρώπου - που παραμένει άνθρωπος ενώ οι άλλοι γύρω του ρινοκερεύουν, αργά ή γρήγορα.

Όταν πια έφυγα από την Θεσσαλονίκη και αποστασιοποιήθηκα, κατάλαβα ότι η Αναστασία ήταν έφηβη και θα έμενε έτσι: ακέραιη και αθώα με θέληση να φτιάχνει όμορφο τον κόσμο. Όχι χωρίς επίγνωση τής κακίας και τής μετριότητας αλλά με συνειδητή απορριψή τους και οργανική αδυναμία να τις ενστερνιστεί η ίδια έστω και λίγο.

Περισσότερο από όλα, η Αναστασία αγαπούσε να είναι πολιτισμένη. Αγαπούσε να είναι ευγενής και σεμνή.

Τις προάλλες καθώς διάβαζα άλλα αφιερώματα για εκείνη, θυμήθηκα τον γλάρο Ιωανάθαν:

«Για λίγες μέρες [ο Iωνάθαν] προσπάθησε να φερθεί όπως οι άλλοι γλάροι· προσπάθησε στα αλήθεια, κρώζοντας και πολεμώντας με το σμήνος γύρω στις αποβάθρες και τις ψαρόβαρκες, βουτώντας πάνω σε αποκόμματα ψάρι και ψωμί. Κι όμως δεν τα κατάφερνε. Δεν έχει κανένα νόημα, σκέφτηκε, αφήνοντας σκόπιμα να πέσει, αφού την κέρδισε με χίλιους κόπους, μια αντσούγια σε έναν πεινασμένο γερογλάρο που τον κυνηγούσε. Θα μπορούσα να ασχοληθώ όλο αυτό το διάστημα μαθαίνοντας να πετάω. Έχει τόσα να μάθει κανείς! Και πολύ σύντομα ο Ιωνάθαν Γλάρος ξανάφυγε μόνος πάλι, πέρα στα ανοιχτά, πεινασμένος, ευτυχισμένος, μαθαίνοντας.»

Richard Bach

Η Ιωνάθαν πέθανε αυτή τη φορά από καλπάζοντα καρκίνο. Μπήκε στο νοσοκομείο τον Δεκέμβριο τού 2008 και σε δύο μήνες υπέκυψε.

Γεια σου Αναστασία!

Ευχαριστώ την μητέρα της - δυνατή γυναίκα - που μάς προσκάλεσε φέτος στο μνημόσυνο.

Ευχαριστώ τον αδερφό της, Βασίλη, που μού μίλησε και μού έδωσε στοιχεία και το βιογραφικό της.

Εύχομαι σε όλους, που άφησε πίσω της και νοιαζόταν για αυτούς, να είναι καλά!

Διαβάστε αν θέλετε το αφιέρωμα που έγραψε η Βασιλική Ν. στο blog της, πέρσυσι:

http://animusanimus.blogspot.com/2009/02/1953-2009.html

Και αν βάλετε "Αναστασία Κουμπάκη" σε κάποιο ψαχτήρι θα ανακαλύψετε αρκετά ακόμα.

culture mixed

Απορία:

Η μουσική στην τηλεοπτική διαφήμιση
τού Νέου μουσείου τής Ακρόπολης
είναι από το soundtrack τής ταινίας
The Rock (Michael Bay - 1996);

E re glentia! (αν είναι...)
...

Λίγες μέρες μετά:

Είναι, είναι ! ! !

Η διαφήμιση τής ΝΕΤ για το ΝΜΑ:

Και το soundtrack:






Για κάτι τέτοια κελεπούρια αξίζει να παρακολουθείς
τα ελληνικά πολιτιστικά δρώμενα!


Λίγες μέρες ακόμα πιο μετά:

Κι όμως έσφαλα... Το μουσικό θέμα τής διαφήμισης είναι "δανεισμένο"
από την ταινία "The Gladiator" (Ridley Scott- 2000) και όχι από την "The Rock".
Ο Mauros Pete με επανέφερε στην τάξη. Τον ευχαριστώ!

Νιώθω φοβερή ντροπή για το άμουσο αυτί μου
και για την βιαστική κατηγορία που εκτόξευσα.
Συγνώμη.





Εννοείται, ότι αφού το μουσικό θέμα προέρχεται από την ταινία Gladiator,
δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα!...
Εμ, πώς...

Introitus

Θεέ μου!...

.





.

9η Συμφωνία

.

Αγαπητοί μου φίλοι, όλοι οι Συνέλληνες γνωρίζουμε ότι την 9η Συμφωνία «τού Μπετόβεν» στην πραγματικότητα την έγραψε ο Ορφέας. Την σύνθεση την έκανε προς τιμήν τής εύρεσης τού Χρυσόμαλλου Δέρατος από τους Αργοναύτες και τον Ιάσωνα. Για το τέταρτο μέρος τής Συμφωνίας χρησιμοποίησε στίχους τού Πινδάρου, αλλά αργότερα οι Έλληνες επένδυσαν με αυτή την μουσική και στίχους άλλων μεγάλων ποιητών τους, όπως τού Ομήρου:


Ο Πυθαγόρας όταν μελέτησε το έργο, βρήκε ότι οι ήχοι του ταιριάζουν με τις δονήσεις τού Σύμπαντος.
Η Συμφωνία ήταν πολύ αγαπητή και παιζόταν κυρίως στους Ολυμπιακούς αγώνες, στις παραστάσεις των Αρχαίων Δραμάτων και στα Συμπόσια πριν και μετά το φαγητό. Ο Μεγαλέξανδρος την διέδωσε στους Ανατολικούς λαούς, αλλά εκείνοι δεν πολυκαταλάβαιναν από τέτοια και κράτησαν μόνο την είσοδο των τυμπάνων στο δεύτερο μέρος. Ήταν βάρβαροι οι Ανατολικοί λαοί, Συνέλληνές μου...
Δυστυχώς όταν ήρθαν στα πράγματα οι Ρωμαίοι, το μεγάλο αυτό έργο έπεσε σε αφάνεια και σιγά σιγά ξεχάστηκε.

Μετά από 17 αιώνες είχε πάει ο Μπετόβεν στο Βατικανό για να τους συνθέσει κάποιους ύμνους και ζήτησε από τους καλόγερους να ψάξει στα υπόγεια τους τις παλιές παρτιτούρες που φύλαγαν, για να τού έρθει καμία έμπνευση. Καθώς έψαχνε, βρίσκει ένα παλιό χειρόγραφο.
«Πώωω ρε, τι είναι αυτό εδώ;», τους ρωτάει.
«Δεν ξέρουμε», τού λένε οι καλόγεροι. «17 αιώνες το φυλάει το τάγμα μας, μάς έχουν πει ότι είναι αρχαίος ελληνικός πάπυρος αλλά δεν μπορούμε να το αποκρυπτογραφήσουμε».
Το εξετάζει ο Μπετόβεν από ‘δω, το εξετάζει από ‘κει, πού να καταλάβει; Γρι δεν έβγαζε...

Παίρνει λοιπόν τηλέφωνο τον Καραθεοδωρή.
«Φίλε, Καραθεοδωρή», τού λέει, «σώσε με. Έχω εδώ έναν αρχαίο πάπυρο και νομίζω ότι είναι μουσική αλλά δεν μπορώ να τον διαβάσω. Μόνο εσύ μπορείς να μού τον εξηγήσεις».
Ο Καραθεοδωρή όμως είχε αντιρρήσεις:
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω», λέει, «γιατί:
1ον, δεν έχω γεννηθεί ακόμα και
2ον, ακόμα και όταν γεννηθώ, θα είμαι συνέχεια απασχολημένος να εξηγώ την θεωρία τής Σχετικότητας στον Άινσταϊν».
«Είναι ντουγάνι», είπε ο Κωνσταντίνος για τον Άλμπερτ στον Λούντβιχ, καταλάβατε Συνέλληνές μου;

«Και εγώ τώρα τι θα κάνω;», κλαιγότανε ο Μπετόβεν - άλλο ντουγάνι αυτός που δεν ήξερε ότι δεν είχε γεννηθεί ακόμα ο Καραθεοδωρή.
Τον λυπήθηκε ο Καραθεοδωρή. «Άκου!», τού λέει, «Θα σε στείλω στον Μάντζαρο, να τού πεις ότι πας εκ μέρους μου και θα σε βοηθήσει».

Τηλεφωνάει ο Μπετόβεν στον Μάντζαρο, «το και το» τού λέει, το ίδιο παραμύθι. «Μάντζαρε, σώσε με, είσαι η τελευταία μου ελπίδα. Ο Καραθεοδωρή με έστειλε, μήπως μπορείς να μού εξηγήσεις αυτόν τον αρχαίο, ελληνικό πάπυρο που βρήκα και έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά; Αν δεν τον διαβάσεις εσύ, δεν θα μάθει ποτέ η ανθρωπότητα για αυτήν τη θεία μουσική». Είχε καταλάβει ο Μπετόβεν ότι κάτι μεγάλο υπήρχε στον πάπυρο!

«Για φέρε το να δω», λέει ο Μάντζαρος. Το κοιτάει, «αυτό», τού λέει αμέσως, «είναι η 9η Συμφωνία τού Ορφέα. Πού το βρήκες;»
«Έτσι κι έτσι», τού εξηγεί ο Μπετόβεν.

Κάθισε λοιπόν ο Μάντζαρος και έκανε ντικτέ, σολφέζ - πώς το λένε οι μουσικοί; - μία μία τις νότες και μετά άρχισε να τού γράφει και τους στίχους τού Πινδάρου.
«Άσε», τού λέει ο Μπετόβεν, «αυτά ούτε εγώ τα διαβάζω ούτε οι άλλοι στην Ευρώπη θα τα καταλάβουνε». Ήξερε ο Μπετόβεν τα μεσάνυχτα των Ευρωπαίων. Μην κοιτάτε που μετά διάβασαν τα συγγράμματα των Ελλήνων και ξεστραβώθηκαν.

Βρίσκει λοιπόν τον Σίλλερ, έναν φίλο του που ήταν ποιητής, «φέρε» τού λέει «ένα ποίημα, να βάλω σε μία καταπληκτική μουσική που έχω και θα σε κάνω φίρμα. Κάτι εύκολο όμως, κάτι με χαρά, να το ακούει ο κόσμος να το θυμάται».

Έτσι παρουσίασαν οι δυο τους το έργο και από τότε το λένε «η 9η Συμφωνία τού Μπετόβεν» οι Ευρωπαίοι. Γιατί δεν καθίσαν να ακούσουν για παπύρους και τα λοιπά ή και να τ’ άκουσαν, τα ξέχασαν. Δεν ήθελαν να τα θυμούνται, Συνέλληνές μου.

....


Αν το παραπάνω κείμενο σάς φάνηκε UFO, σημαίνει ότι δεν βλέπετε αρκετό Λιάκο στην TV. Γι αυτό δεν πάει μπροστά η πατρίδα μας, Συνέλληνές μου...

.