Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι αλλοδαποί έτρωγαν βελανίδια, προφανώς σκαρφαλωμένοι στις βελανιδιές.
Με το χρόνο, αργά αργά, είτε επειδή τους πετούσαμε ξεροκόμματα γνώσης είτε επειδή βλέπαν και μάς αντιγράφανε, κατέβηκαν από τα δέντρα και ξεκίνησαν τους δικούς τους (εννοείται copy paste) πολιτισμούς.
Και τώρα σιγά σιγά καταλαβαίνω:
στην θέση που άδειασε πάνω στις βελανιδιές, ανεβήκαμε εμείς.
Η φύση απεχθάνεται τα κενά. Το ίδιο φαίνεται και ο πολιτισμός...
Idom
1 σχόλιο:
Πολύς λόγος για βελανίδια γίνεται τελευταία. Εγώ πάντως έχω απόθεμα τραχανά και χυλοπίτες στο ερμάρι. Οι θεοί να μη βάλουν το χέρι τους, γιατί όποτε το βάζουν τα είδαμε τα καζάντια μας.
Δημοσίευση σχολίου