Γενικής Χρήσης: Τά κηροπήγια

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Τά κηροπήγια

Ἄν εἶναι ἔξω ἤ μέσα μου ἡ νύχτα
τοῦ Ἀπρίλη, δέν ξέρω.

Θαρρεῖς πώς σαλεύουνε κρίνοι,
λευκοί, στόν ὁρίζοντα.

Πώς γιόμισε ἡ γῆς ὑψηλά
κηροπήγια ἄστρων.

Νικηφόρου Βρεττάκου
από την συλλογή "Ἡλιακός λύχνος"

4 σχόλια:

Μαύρος Πητ είπε...: Λίγο ψαγμένο το σχόλιό σας αγαπητέ Ίδομ! Οι ευχές ήταν πιό ξεκάθαρες νοημάτικά (αν και δεν βρήκα χρόνο να σας αντευχηθώ!)

Σε πιο σοβαρό ύφος τώρα: το ποιηματάκι μου αρέσει και δεν μου αρέσει. Οι μεταφορές που κάνει είναι οπωσδήποτε όμορφες. Αλλά μου φαίνεται σαν να μην "δένει".Ότι κάτι θέλει να πεί, αλλά το αφήνει στη μέση. Μάλλον θα φταίει και η δική μου "ανάγνωση".

Για να χρησιμοποιήσω και τα λόγια του ποιητή:

Αν είναι έξω (στο ποιήμα) ή μέσα μου (σε εμένα) η νύχτα... δεν ξέρω.

Είδες τελικά, το ποιήμα (μου) ταιρίαζει "γαντι"! :-D :-D
Και είναι και "επίκαιρο" (Απρίλης γαρ...)

Άμα το "ψάξω" θα βρώ νόημα και στα υπόλοιπα!

Χριστός ανέστη!; 23 Απριλίου 2009 στις 11:04 μ.μ.
Idom είπε...: Μαύρε Πητ σε ευχαριστώ πολύ που πέρασες και για τις ευχές σου και αντεύχομαι!

Αλλά βρε παιδί μου, γράφω ολόκληρα αριστουργήματα για τα Eurofighters και δεν μου κάνεις κανένα σχόλιο και τώρα βάζω το ποίημα ενός άλλου και κάνεις ολοκληρη... μισή ανάλυση!(;)

Το ποίημα αυτό το είχα διαβάσει πριν 15 χρόνια και με είχε αγγίξει πολύ, χωρίς να νιώσω ανάγκη να το ερμηνεύσω παραπέρα. Μού έδινε την αίσθηση μίας εικόνας αποκαλύψεως (με την καλή έννοια).
Γενικά μού αρέσει η λυρικότητα και το ναΐφ τού Βρεττάκου.

Αν με τιμήσεις και διαβάσεις το καλύτερό μου post, τα "ευτυχισμένα δάκτυλα", θα δεις ότι έχω ξανααναφερθεί σε ποίημα του.

Προφανώς τώρα το postαρα εξ αιτίας Απρίλη. Είναι ο πρώτος Απρίλης της Ανθρωπότητας που με βρίσκει με ιστολόγιο!

Εσύ ΠΟ'ΤΕ θα εγκαινιάσεις το δικό σου;

Idom; 24 Απριλίου 2009 στις 12:54 π.μ.
drakator είπε...: Και το ποίημα που είναι; στην οθόνη του υπολογιστή; στον δίσκο; στο μυαλό μας μια νύχτα του Απρίλη;; 24 Απριλίου 2009 στις 5:15 μ.μ.
Μαύρος Πητ είπε...: Το σχόλιο μου επ ουδενί δεν αφορά το ποιήμα τον ποιητή ή εσάς, φίλε μου. Περιγράφει την υποκειμενική αίσθηση που αποκόμισα διαβάζοντας το ποιήμα... ε,.. χμ,... "διαγώνια". Γενικά η σχέση μου με την ποίηση είναι "διαγώνια". Αν μου αρέσει, εντρυφώ, άν για οποιοδήποτε λόγο μου "ξινίσει", την προσπερνω. Τώρα πώς και πότε και τί μου αρέσει (και γιατί), ούτε και εγώ ξέρω...

Θυμάμαι, μια φορά στο σχολείο (γυμνάσιο) διαβάσαμε ένα ποιήμα σουρεάλ και είχαμε να γράψουμε κριτική. Εγώ είπα ότι εμένα δεν μου άρεσε. Μετά σηκώθηκε ένας άλλος μαθητής και ανέλυσε διάφορα θετικα και με το τέλος της εργασίας, διαπίστωσα ότι τελικά το ποιήμα δεν ήταν και τόσο άσχημο (τουναντίον!)

Λοιπόν, καλά κάνατε και το αναρτήσατε αφού σας άρεσε.

Για το θέμα του ιστολογίου τα έχουμε ξαναπει (νομίζω?); 25 Απριλίου 2009 στις 4:58 μ.μ.