Κάποτε ο κύριος Κόυνερ πήγε να μιλήσει σε ένα σχολείο. Μετά την ομιλία του έκανε βόλτα στο προαύλιο συζητώντας με τους μαθητές.
Ένας μαθητής τον ρώτησε: «ποια είναι η διαφορά μεταξύ τού φιλελεύθερου και τού νεοφιλελεύθερου;»
Ο κύριος Κόυνερ σκέφτηκε λίγο, κοίταξε γύρω του και εντόπισε ένα αγοράκι που καθόταν στα σκαλιά και απολάμβανε τον ήλιο.
«Σε παρακαλώ», είπε στο αγόρι, «χωρίς να μετακινηθείς, μπορείς να απλώσεις τα χέρια σου γύρω γύρω ως όπου φτάνουν;»
«Ναι, αμέ!» είπε το αγόρι και στριφογύρισε τα χέρια του γύρω του.
«Τώρα, μπορείς να κάνεις το ίδιο με τα πόδια σου;»
Το παιδί εκτέλεσε την άσκηση.
«Πολύ ωραία», είπε ο κύριος Κόυνερ. «Τώρα αν θες, άρχισε να μιλάς, τόσο δυνατά ώστε να γνωρίζεις ότι δεν θα κουραστείς, ακόμα και αν μιλάς πολύ ώρα.»
Ο μαθητής το σκέφτηκε και προτίμησε να τραγουδήσει χαμηλόφωνα.
«Ακόμα καλύτερα», χαμογέλασε ο κύριος Κόυνερ.
«Λοιπόν, όποιος πιστεύει ότι ο συμμαθητής σας είναι ελεύθερος να τα κάνει όλα αυτά και ότι κανείς δεν επιτρέπεται να τού σκιάσει τον ήλιο, είναι φιλελεύθερος.»
Έπειτα ζήτησε από ένα παιδί να πιάσει ένα πλαστικό ραβδί που ήταν αφημένο παραδίπλα.
«Θέλω τώρα να αρχίσεις να χοροπηδάς, να κάνεις σαματά και να τρέχεις γύρω γύρω και να κραδαίνεις το ραβδί σαν να μην νοιαζόσουν αν θα κτυπήσεις κανέναν. Αλλά μην ξεχνάς, αυτό είμαι μόνο μία παράσταση, για αυτό σε παρακαλώ φρόντισε να μην κτυπήσεις κανέναν.»
Ο μαθητής πήρε το ραβδί και άρχισε να τουρλοπηδάει, να φωνάζει και να το ανεμίζει σε όλο το προαύλιο. Σύμφωνα με τις οδηγίες τού κυρίου Κόυνερ, κατευθυνόταν στις περιοχές που δεν υπήρχαν συμμαθητές του. Ήταν φανερό ότι αν έκανε αλλιώτικα, θα μωλωπίζονταν πολλοί.
Ο κύριος Κόυνερ κούνησε το κεφάλι:
«Όποιος πιστεύει ότι οι άνθρωποι στις κοινωνίες είναι ελεύθεροι να φέρονται έτσι, απρόκλητα, είναι νεοφιλελεύθερος».
Έπειτα χαιρέτησε τα παιδιά, τους δασκάλους και έφυγε.
Περιέργως η ιστοριούλα αυτή δεν περιλαμβάνεται στις «Ιστορίες τού κυρίου Κόυνερ» – αναγκάστηκα να την σκεφτώ μόνος μου! Τι να πρωτοπρολάβει βέβαια ο Μπρεχτ;...
Πάντως εσείς διαβάστε το βιβλίο, είναι μπρίλιαντ.
Για όσες μέρες ακόμα δεν βγαίνουμε στους δρόμους με σφεντόνες, καδρόνια και βαρύ οπλισμό, έχοντας βέβαια προκληθεί αισχρά.
Idom
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου